สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 547

บทที่ 547 นิสัยที่แท้จริงของดอกบัวขาว

บทที่ 547 นิสัยที่แท้จริงของดอกบัวขาว

“อวี๋เสี่ยวหลาน เก็บข้าวของของเจ้าออกไปเสีย หอซือเป่านี้เล็กเกินไป ไม่สามารถรองรับพระองค์ใหญ่*[1] อย่างเจ้าได้” ผู้ดูแลเมิ่งเอ่ยอย่างเย็นชา

“ผู้ดูแล ข้าผิดไปแล้ว ภายหน้าข้าไม่กล้าทำอีกแล้ว อย่าไล่ข้าไปเลยนะเจ้าคะ” อวี๋เสี่ยวหลานคุกเข่าลงกับพื้น ร้องขอความเมตตา

“ก่อนที่เจ้าจะไป จำไว้ว่าต้องชดเชยขนจิ้งจอกที่เจ้าดึงไปด้วย ข้าไม่หวังให้เจ้าเป็นคนซ่อมแซมมัน เจ้าเพียงแค่ต้องหาขนจิ้งจอกเช่นเดียวกันมาเท่านั้น” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

ซ่งกูกูขมวดคิ้วแล้วเอ่ยขึ้น “เอาละ ในเมื่อเรื่องราวตรวจสอบออกมาชัดเจนแล้ว เช่นนั้นก็แยกย้ายกันเถอะ! อย่าได้มัวผสมโรงครึกครื้นอยู่ตรงนี้เลย”

เมื่อเห็นผู้ดูแลทั้งสองกำลังจะจากไป อวี๋เสี่ยวหลานก็วิ่งไปหยุดอยู่ตรงหน้าพวกนาง

“ผู้ดูแลเมิ่ง ซ่งกูกู โปรดให้โอกาสข้าอีกครั้งด้วยเถิด! ข้าขอร้องพวกท่าน” อวี๋เสี่ยวหลานร้องไห้คร่ำครวญ “ข้าหน้ามืดตามัวไปชั่วขณะ ข้าอิจฉาที่ลู่จื่ออวิ๋นเก่งกล้าไปเสียทุกอย่าง ข้าเพียงแต่ต้องการทำให้นางไม่มีความสุข ข้าไม่ได้ทำร้ายนาง!”

“เจ้าไม่ได้ทำร้ายข้า ไม่ใช่เพราะเจ้าไม่ต้องการ แต่เป็นเพราะเจ้าไม่กล้า” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ยด้วยท่าทีสงบ “หากข้าเป็นเพียงหญิงเย็บปักธรรมดา เจ้าคงไม่ทำแค่ดึงขนจิ้งจอกออกมาไม่กี่เส้นเป็นแน่ เจ้ารู้ว่าเสื้อผ้าชุดนี้ล้ำค่ามาก และหากมันเสียหายในมือข้า ข้าจะต้องถูกลงโทษอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง เจ้าฉลาดมาก เจ้าเพียงดึงขนจิ้งจอกออกมาไม่กี่เส้นแทนที่จะทำลายชุดนี้ไปเสีย เจ้ากำลังเดิมพัน เดิมพันว่าข้าต้องจบสิ้น”

“แต่สิ่งที่เจ้าคาดไม่ถึงคือเพียงแค่ขนจิ้งจอกไม่กี่เส้นนี้ ข้าจะไม่ยอมปล่อยวางง่าย ๆ ข้าทำให้เรื่องนี้ใหญ่โต และไม่ยินดีรับผลของการกระทำโง่ ๆ นี้ จากนั้นเจ้าจึงรู้ตัวว่าได้เตะแผ่นเหล็กเข้าแล้ว เจ้ายอมรับสารภาพด้วยความจริงใจงั้นหรือ? ไม่ใช่เลย เจ้าถูกบีบบังคับให้ยอมรับความผิดต่างหาก หากวันนี้พวกเราปล่อยเจ้าไป เจ้าก็ยังเกลียดข้าอยู่ดี ข้าพูดไม่ผิดกระมัง?”

“ไม่… ไม่ใช่เช่นนั้น…” สีหน้าของอวี๋เสี่ยวหลานเต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย

นางรู้ว่าสิ่งที่ลู่จื่ออวิ๋นกล่าวมาเป็นเรื่องจริง

ดึงขนจิ้งจอกดูเหมือนจะเป็นเรื่องเล็กน้อย ทว่าจิ้งจอกนั้นหาได้ไม่ง่าย หากซ่อมแซมเสื้อผ้าชุดนั้นไม่ได้ จะต้องเป็นการล่วงเกินฮูหยินอู่อันโหวเป็นแน่ ถึงแม้ลู่จื่ออวิ๋นจะเป็นบุตรสาวตระกูลขุนนาง ทว่าขั้นขุนนางของบิดานางกลับไม่สูงมากนัก หากไปล่วงเกินคนที่มีอำนาจ อาจถูกดึงเข้าไปพัวพันทั้งวงศ์ตระกูล

“ดังนั้น ทำความผิดก็คือทำความผิด เหตุใดต้องขอให้ผู้อื่นอภัยให้เจ้า? ยิ่งไปกว่านั้น การขอโทษขอโพยที่ไร้ความจริงใจเช่นนี้ไม่น่าสงสารเลยสักนิด” สิ้นคำ ลู่จื่ออวิ๋นก็หันไปหาผู้ดูแลเมิ่ง “ผู้ดูแลเมิ่งเจ้าคะ ข้าไม่มีทางให้อภัยนาง หากอวี๋เสี่ยวหลานยังอยู่ที่นี่ ข้าคงต้องสงสัยในความยุติธรรมของหอซือเป่า ข้าขอยินดีจากไปเสียดีกว่าอยู่ร่วมกับนางที่นี่”

“วางใจเถิด หอซือเป่าไม่มีทางยอมทนกับคนที่ทำความผิดเช่นนี้” ซ่งกูกูเอ่ย “อวี๋เสี่ยวหลานตั้งใจทำลายผู้อื่น หอซือเป่าของพวกเราไม่อาจรับนางไว้เช่นกัน”

อวี๋เสี่ยวหลานรู้ว่าตนจบสิ้นแล้ว

หญิงเย็บปักนางอื่นล้วนไม่กล่าวคำใด แม้กระทั่งถังซานซานที่ปกติเป็นสหายยังจงใจหลบสายตานาง

ในช่วงเวลานี้ ไม่มีผู้ใดกล้าลุกขึ้นมาแทรกแซงเรื่องนี้เพื่ออวี๋เสี่ยวหลาน

ขนจิ้งจอกหาได้ยากยิ่ง ทว่าลู่จื่ออวิ๋นไปสอบถามมาแล้ว นางรู้ว่าผู้ใดมีขนจิ้งจอกแบบเดียวกัน

ด้วยเหตุนี้ อวี๋เสี่ยวหลานจึงต้องชดใช้ด้วยเงินหนึ่งร้อยตำลึงเงิน เรื่องวุ่นวายจึงสิ้นสุดลง

“จื่ออวิ๋น นี่เป็นขนมดอกกุ้ยฮวาที่ท่านแม่ของข้าทำ เจ้าอยากลองชิมดูหน่อยหรือไม่?” หญิงเย็บปักนางหนึ่งเปิดกระดาษไขออก เอ่ยถามลู่จื่ออวิ๋นอย่างระมัดระวัง

ลู่จื่ออวิ๋นวางสิ่งที่ทำอยู่ในมือลง เช็ดนิ้วมือกับผ้าเช็ดหน้าแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ได้สิ เช่นนั้นข้าไม่เกรงใจแล้ว”

หญิงเย็บปักนางนั้นนึกไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะยอมรับไปจริง ๆ สายตาจึงเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

“ฝีมือทำอาหารของแม่เจ้าดีจริง ๆ อร่อยมาก ขอบคุณ”

“อ๊ะ? ไม่ ๆ เจ้าไม่ต้องขอบคุณ”

ถึงแม้หญิงเย็บปักนางนั้นตั้งใจจะประจบลู่จื่ออวิ๋น แต่นางกลับคาดไม่ถึงว่าลู่จื่ออวิ๋นจะรับไปกินจริง ๆ ตอนที่นางกลับไปยังที่ของตนเองจึงรู้สึกราวกับว่าลอยได้

ลู่จื่ออวิ๋นทำเรื่องให้วุ่นวายใหญ่โตเพียงนี้ หลังจากนั้นจึงไม่มีผู้ใดกล้าดูถูกแม่นางที่อายุน้อยที่สุดของหอซือเป่าอีก