สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 550

บทที่ 550 ที่นี่มีแดนเซียนอีกแห่งหนึ่ง

บทที่ 550 ที่นี่มีแดนเซียนอีกแห่งหนึ่ง

ทุกเตียงมีฟูกนอน ข้าง ๆ ยังมีโซฟา ทั้งยังมีห้องอาบน้ำและห้องสุขาด้านใน แต่ละห้องล้วนมีรองเท้าสำหรับใส่ในบ้าน แปรงสีฟัน และยาสีฟันแบบใช้แล้วทิ้ง

หากดูจากการจัดวางของห้อง ทุกห้องจะมีภาพวาดภาพหนึ่ง หากคนจากเมืองฮู่เป่ยมาที่นี่ พวกเขาย่อมจดจำได้ว่านี่เป็นภาพที่มู่ซืออวี่วาดด้วยตนเอง

ภายในห้องมีข้อความแจ้งไว้อย่างชัดเจนถึงราคาที่ต้องชดใช้หากของภายในห้องเสียหาย อย่างเช่นเตียงต้องชดใช้ห้าร้อยตำลึงเงิน โซฟาต้องชดใช้สามร้อยตำลึงเงิน อ่างอาบน้ำและอ่างล้างหน้าก็ต้องชดใช้เช่นกัน ของที่แพงที่สุดคือภาพวาดซึ่งมีค่าชดใช้สูงถึงหนึ่งพันตำลึงเงิน

“ราคาที่พักของเจ้าคงไม่ใช่ถูก ๆ เลยกระมัง?” ฮูหยินถานเอ่ยถาม “คิดราคาอย่างไร?”

“ที่นี่มีบัตรสมาชิกประจำปีและประจำเดือน หากเป็นสมาชิกประจำปีจะได้ส่วนลด จ่ายเพียงเจ็ดส่วนเท่านั้น แต่หากเป็นสมาชิกประจำเดือนจะได้ส่วนลด จ่ายเพียงเก้าส่วน” มู่ซืออวี่กล่าว “ส่วนที่เหลือ คำนวนตามราคาต่อห้อง ทว่าผู้ที่ยินดีมาพักผ่อนหย่อนใจที่นี่ผู้ใดบ้างขาดเงิน? พวกเขาล้วนคำนึงถึงการผ่อนคลายดื่มด่ำของตนเสียมากกว่า ข้าไม่ได้สนใจว่าจะขาดทุนหรือไม่”

นางจะขาดทุนได้อย่างไร?

“จริงสิ จากตรงนี้มองไปทางนั้น… หากท่านตื่นเช้าหน่อยก็จะสามารถชมพระอาทิตย์ขึ้นที่สวยงามได้ ยามบ่ายท่านก็สามารถชมพระอาทิตย์ตกที่น่าอัศจรรย์จากทางนั้นได้เช่นกัน”

หากคะแนนสูงสุดคือเต็มสิบ แม้กระทั่งฮูหยินที่เลือกมากที่สุดยังยินดีที่จะให้คะแนนที่พักแห่งนี้ถึงเก้า ต่อไปก็เป็นเรื่องอาหารการกินแล้ว

ในเมื่อที่หลับนอนไร้ปัญหา อาหารการกินย่อมไม่มีปัญหาเช่นกัน ระหว่างนี้มู่ซืออวี่สอนพ่อครัวของที่นี่ด้วยตนเอง พ่อครัวของที่นี่ไม่เพียงแต่สามารถทำอาหารแปดตระกูลได้เท่านั้น แต่ยังสามารถทำสเต๊กเนื้อ เนื้อแกะย่าง และสปาเกตตีอย่างง่าย ๆ และอื่น ๆ อีกมากมาย

ทั้งหมู่บ้านถูกนางซื้อเอาไว้แล้ว

ส่วนชาวบ้านในหมู่บ้าน นางจ่ายเงินไปจำนวนมากเพื่อซื้อบ้านและที่ดินของพวกเขา พวกเขาย้ายเข้าไปในเมืองด้วยความเร่งรีบ ชีวิตความเป็นอยู่ดีขึ้นกว่าก่อนหน้านี้มาก

“ทำอย่างไรดี? ข้าไม่อยากไปแล้ว” ฮูหยินคนหนึ่งที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยขึ้น “ชีวิตที่นี่สุขสบายจริง ๆ”

“หากถึงฤดูเก็บเกี่ยวเฉ่าเหมย*[1] ทางนั้นมีไร่เฉ่าเหมย พวกท่านสามารถลองเก็บเฉ่าเหมยด้วยตนเองได้” มู่ซืออวี่ชี้ไปที่ไกล ๆ แล้วเอ่ย “ข้ายังปลูกผลไม้ไว้อีกมาก หากมันออกดอกก็จะกลายเป็นทะเลดอกไม้งดงาม หากมันออกผลบรรยากาศก็จะอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของผลไม้ พวกเรายังสามารถทานผลไม้สดและทำขนบอบผลไม้ได้อีกด้วย”

“เจ้าไม่ต้องเอ่ยแล้ว บัตรสมาชิกนี่มีราคากี่มากน้อย ข้าจะรับ” ฮูหยินท่านนั้นเอ่ยขึ้น

“ไม่แพง อย่างที่ข้ากล่าวไว้ ข้าจะลดให้ทุกท่านเหลือเพียงหกส่วน บัตรสมาชิกรายปีจ่ายเพียงหกส่วน ดังนั้นพวกท่านจ่ายหกร้อยตำลึงก็พอแล้ว” มู่ซืออวี่เอ่ยด้วยรอยยิ้ม

การเปิดตัวในครั้งนี้ นอกจากฮูหยินหลายท่านที่นางรับรองด้วยตนเองแล้ว ลูกค้าเก่าแก่ของนางก็มาเช่นกัน ลูกค้าเก่าแก่เหล่านั้นล้วนมีเฟิงเจิงและคนอื่น ๆ คอยรับรองดูแล ขณะที่เรือนกรุ่นฝันนั้นต้องปิดเป็นการชั่วคราว เหตุผลที่ปิดก็แปะประกาศอยู่หน้าประตูร้าน เพื่อที่จะได้ดึงดูดลูกค้าที่เหลือให้มาร่วมสนุกกับการเปิดตัวเรือนพักผ่อนบนภูเขาในครั้งนี้

“ฮูหยิน…” จื่อซูเดินเข้ามา “คนอีกกลุ่มมาถึงแล้วเจ้าค่ะ แต่ข้าไม่เคยเห็นคนเหล่านี้มาก่อน ไม่ใช่ลูกค้าเก่าของพวกเราเจ้าค่ะ!”

ลู่จื่ออวิ๋นพาเจี่ยหลิงหลงกลับมาจากสวนดอกไม้ด้านหลัง เมื่อผ่านบ่อปลา พวกนางจึงแวะให้อาหารปลาเล็กน้อย

“ปลาเหล่านี้ช่างงามจริง ๆ” เจี่ยหลิงหลงเอ่ย “เจ้าดูพวกมันมีความสุขสิ หากมีความสุขเช่นนี้ตลอดไปก็คงดี”

“เจ้าไม่มีความสุขหรือ?” ลู่จื่ออวิ๋นมองเจี่ยหลิงหลง

“ไม่ใช่ว่าข้าไม่มีความสุข เพียงแต่…” เจี่ยหลิงหลงนั่งลงข้าง ๆ อีกฝ่าย “ข้ารู้สึกไม่สบายใจเท่าตอนที่เคยอยู่นอกเมืองหลวง”

“ข้าก็เติบโตมาจากนอกเมืองหลวงเช่นกัน” ลู่จื่ออวิ๋นค่อย ๆ โยนอาหารปลาลงไป

“ข้ารู้ ท่านแม่ข้าเคยบอก” เจี่ยหลิงหลงมองมา “แต่ว่านะเสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์ เจ้าราวกับเกิดมาก็เป็นคุณหนูผู้สูงศักดิ์ แต่ข้าไม่เหมือนกับเจ้า…”

“ไม่เหมือนอย่างไร? หรือเจ้าไม่ได้มีสองตาหนึ่งจมูกเช่นเดียวกันหรือ?” ลู่จื่ออวิ๋นเลิกคิ้วขึ้น “ท่านแม่บอกว่าเหตุผลที่คนเรากลายเป็นมนุษย์เพราะเราปรับตัวเก่ง ไม่เช่นนั้น เหตุใดจึงมีเพียงคนที่มีสติปัญญา ไม่ใช่สัตว์อื่นอย่างแมวหรือสุนัขเล่า? คนเราน่ะ เมื่ออยู่ในสภาพแวดล้อมที่แตกต่าง ย่อมปรับตัวตามสภาพแวดล้อมเหล่านั้นได้”