สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 556

บทที่ 556 อันอวี้คลอดลูกแล้ว

บทที่ 556 อันอวี้คลอดลูกแล้ว

กลางดึก มู่ซืออวี่นอนซบอยู่ในอ้อมแขนของลู่อี้และหลับใหลอย่างสงบ ทันใดนั้นเสียงเอะอะวุ่นวายจากด้านนอกพลันแหวกผ่านความเงียบสงบยามราตรีเข้ามา

ลู่อี้ตื่นขึ้นมาเป็นคนแรก ขณะที่เขากำลังจะออกไปดูนั้นเอง มู่ซืออวี่พลันตื่นขึ้นมาตามสามี

เขาขมวดคิ้ว ตะโกนออกไปข้างนอกอย่างหมดความอดทน “ข้างนอกเอะอะวุ่นวายอะไรกัน?”

บ่าวรับใช้ร้องตอบจากข้างนอก “นายท่านขอรับ มีข่าวจากทางนายท่านเซี่ยว่าฮูหยินเซี่ยคลอดลูกยาก สถานการณ์ค่อนข้างอันตรายขอรับ”

“อันอวี้คลอดยากงั้นหรือ?” มู่ซืออวี่ลุกขึ้นนั่ง “ครรภ์ของนางกว่าจะมีได้ก็ยากเย็นแล้ว หลายเดือนที่ผ่านมาการรักษาครรภ์ของนางเอาไว้ได้ไม่ง่ายเลย ข้าจะไปดูหน่อย”

“ไม่ต้องรีบร้อน พวกเราไปด้วยกันเถอะ” ลู่อี้จับไหล่นางไว้ “อยู่ที่นี่อย่าเพิ่งขยับ ข้าจะจุดเทียนก่อน”

ลู่อี้และมู่ซืออวี่รุดไปที่จวนเซี่ย

เซี่ยคุนเตรียมการไว้เรียบร้อยแล้ว นอกจากหมอตำแยและท่านหมอที่ดีที่สุดแล้ว เขายังได้เตรียมโสมอายุร้อยปีไว้ด้วย

เขาคำนวณทุกสถานการณ์ไว้แล้ว

เซี่ยคุนอาจดูเหมือนหยาบกระด้าง ทว่าเพื่อคนที่เขาห่วงใย เขาถี่ถ้วนมากกว่าบุรุษหลายคนมาก

เมื่อลู่อี้และมู่ซืออวี่มาถึง เซี่ยคุนอยู่กับอันอวี้ในห้อง โดยมีอันอี้หางยืนอยู่ข้างนอก

เมื่ออันอี้หางเห็นลู่อี้และมู่ซืออวี่ปรากฏตัวขึ้น จึงยกมือขึ้นคารวะ

ลู่อี้คารวะกลับคืนแล้วถามว่า “ข้างในเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ตำแหน่งของเด็กไม่ถูกต้อง หมอตำแยมีประสบการณ์มากจึงทำให้เด็กอยู่ในตำแหน่งที่ควรแล้ว ตอนนี้พวกเราแค่รอฟังข่าว” อันอี้หางกล่าว

“โอ๊ยยยยย…” เสียงอันอวี้กรีดร้องอย่างน่าสงสาร

เซี่ยคุนปลอบนางด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนที่สุดเท่าที่เคยมีมา

บ่าวรับใช้นำเก้าอี้มาให้ แล้ววางถ้วยชาลงบนโต๊ะ

ลู่อี้โอบแขนรอบไหล่มู่ซืออวี่ แล้วปลอบนางอยู่เงียบ ๆ

ครั้งนี้พวกเขาช่วยอะไรไม่ได้ เพียงแค่หวังว่าทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี

อันอี้หางมองสามีภรรยาคู่นั้น

นับแต่จากเมืองฮู่เป่ยมายังเมืองหลวง จากความยากจนมาสู่ตำแหน่งขุนนางในตอนนี้ สายสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย

ไม่สิ ยังคงมีความเปลี่ยนแปลง พวกเขาเข้าใจกันมากขึ้นและรักกันลึกซึ้งมากขึ้นเรื่อย ๆ

มู่ซืออวี่ไม่ใช่สตรีที่งามล้ำที่สุดในใต้หล้า ทว่านางมีบรรยากาศรอบกายที่เป็นเอกลักษณ์ ซึ่งสตรีอื่นนั้นไม่มี

อันอี้หางจำต้องยอมรับว่า เมื่อได้มองนางอีกครั้งหลังจากผ่านไปหลายปี ภายในใจของเขายังอดเศร้าโศกไม่ได้ อย่างไรเสียนางก็โดดเด่น ทว่าเมื่อหันกลับมามองตัวเขา นับวันกลับยิ่งโทรมลงเรื่อย ๆ

เขายินดีโทรมลงเช่นนี้หรือ?

แน่นอนว่าไม่

“อุแว้… อุแว้…” เสียงเด็กร้องไห้ดังออกมาจากข้างใน

“คลอดแล้ว! คลอดแล้ว!” หมอตำแยร้องตะโกนด้วยความตื่นเต้นยินดี

“ท่านหมอ ตรวจอาการให้ฮูหยินของข้าเถิด” เสียงของเซี่ยคุนดังขึ้นมา

มู่ซืออวี่และลู่อี้ได้ยินเสียงจากข้างใน รับรู้ได้ราง ๆ ว่าเกิดอันใดขึ้น

โชคยังดีที่ไม่มีอันตรายอันใด อันอวี้เพียงแค่อ่อนแรงเล็กน้อย ไม่นานก็ไม่เป็นอะไรแล้ว นางคลอดบุตรชายตัวอ้วนน้ำหนักเจ็ดจินสองเหลี่ยง*[1] ให้เซี่ยคุน ถึงแม้จะคลอดยาก ทว่าเขาก็ยังร้องได้เสียงดัง

มู่ซืออวี่ถามคนข้างใน เมื่อเจ้าบ้านอนุญาตแล้วจึงเข้าไปพบกับอันอวี้

เมื่อเซี่ยคุนตรวจดูจนแน่ใจว่าอันอวี้ปลอดภัยแล้วจึงออกมาต้อนรับลู่อี้และพี่ภรรยาที่รออยู่ครึ่งค่อนคืน

“ลำบากเจ้าแล้ว อันอวี้” มู่ซืออวี่คว้ามืออันอวี้มากุมไว้

สีหน้าของอันอวี้เต็มไปด้วยรอยยิ้ม “นี่ไม่นับเป็นอันใด ได้คลอดลูกให้ท่านพี่ ข้ารู้สึกมีความสุขยิ่งนัก หลายปีมานี้ ข้าเฝ้ารอให้เวลานี้มาถึงมาโดยตลอด”

“ไหนข้าดูเด็กน้อยหน่อยซิ” มู่ซืออวี่รับเสี่ยวอันมาจากอ้อมแขนของแม่นม