สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 557

บทที่ 557 งานแต่งที่ร่วงลงมาจากฟ้า

บทที่ 557 งานแต่งที่ร่วงลงมาจากฟ้า

ฟ่านเหยี่ยนรุดเข้าไปในพระตำหนักจินเหลียนด้วยความโกรธ

ฉู่กู้เฟยกำลังหยอกล้อกับพระธิดาอายุหนึ่งขวบปีของอวี้ผิน เมื่อเห็นเขารุดเข้ามาด้วยความโกรธ จึงพยายามกดรอยยิ้มบนใบหน้าเอาไว้

อวี้ผินตระหนักได้ว่าเกิดอันใดขึ้นจึงจากไปพร้อมกับองค์หญิงน้อยในอ้อมแขนนาง

“มีอันใดหรือ? ถึงได้มาหาเสด็จแม่เช้าตรู่ถึงเพียงนี้” ฉู่กุ้ยเฟยเอ่ย

“เสด็จแม่ วันนี้เสด็จพ่อพระราชทานสมรสลงมาแล้ว” ฟ่านเหยี่ยนเอ่ย “เรื่องนี้ท่านรู้หรือไม่?”

“สมรส? กับแม่นางสกุลใดหรือ?” ฉู่กุ้ยเฟยดูนิ่งสงบยามกล่าวออกมาเช่นนั้น

นางต้องการให้ฟ่านเหยี่ยนแต่งงานโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้จริง ๆ หากมีอำนาจของสกุลเยว่สนับสนุน เช่นนั้นจะทำสิ่งใดย่อมง่ายขึ้น ทว่าฟ่านเหยี่ยนกลับมุ่งมั่นที่จะรอแม่นางจากสกุลลู่ผู้นั้น ประหนึ่งว่าเขาถูกผีร้ายเข้าสิง ไม่ว่าฉู่กุ้ยเฟยจะโกรธเพียงใดก็รู้ว่าตนไม่อาจโน้มน้าวใจพระโอรสของตนได้ ดังนั้นเมื่อใคร่ครวญไตร่ตรองกลับไปกลับมาแล้ว นางจึงคิดจะหาวิธี ‘ไล่’ แม่นางสกุลลู่ผู้นั้นออกไปก่อน แล้วค่อยจัดการกับงานแต่งงานของฟ่านเหยี่ยน

ฮ่องเต้เฒ่าหมู่นี้ยิ่งทำเรื่องที่แปลกขึ้นทุกที ๆ เหตุใดจึงตัดสินใจเรื่องงานแต่งโดยไม่แม้แต่ปรึกษาหารือกับนาง?

“ท่านไม่รู้หรือ?” ฟ่านเหยี่ยนมองฉู่กุ้ยเฟยด้วยสายตาจับพิรุธ

“เหตุใดแม่ต้องโกหกเจ้า? เหยี่ยนเอ๋อร์ เสด็จพ่อของเจ้าพระราชทานงานแต่งเช่นใดให้เจ้าหรือ?” ฉู่กุ้ยเฟยเอ่ยถาม

“แม่นางสามสกุลหยาง น้องสาวแท้ ๆ ของพระชายาองค์รัชทายาท” ฟ่านเหยี่ยนหัวเราะเยาะ

“อันใดนะ?” ฉู่กุ้ยเฟยตลึงงัน “เหตุใดต้องเป็นสกุลหยาง?”

นางคิดถึงความเป็นไปได้ทุกทางแล้ว ทว่านางนึกไม่ถึงว่าจะเป็นสกุลหยาง สกุลหยางมีพระชายารัชทายาทคนหนึ่งแล้ว ย่อมไม่มีทางวางเดิมพันกับองค์ชายพระองค์อื่น

“แม่นางสามสกุลหยาง ข้าจำได้ว่านางเป็นบุตรสาวของอนุ” ฉู่กุ้ยเฟยเอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจ “ไม่ใช่หรือ?”

“ไม่ผิด นางเป็นบุตรสาวอนุ” ฟ่านเหยี่ยนเอ่ยด้วยสีหน้าอึมครึม “เสด็จแม่ ท่านพยายามใช้ลูกไม้มากมาย ทว่าท้ายที่สุดแล้วท่านกลับพลาดไปหนึ่งก้าว”

“ที่แท้เป็นผู้ใดคิดจะทำร้ายโอรสของข้า?” ฉู่กุ้ยเฟยเอ่ยด้วยความโมโห “ตอนนี้ยังไม่แต่งงาน ยังพอหวนกลับได้ งานแต่งกับสกุลหยางนี้ไม่อาจปล่อยให้เกิดขึ้น ไม่เช่นนั้นพวกเราจะเสียหายอย่างหนัก”

“ความหมายของเสด็จพ่อ ท่านยังไม่เข้าใจอีกหรือ? เขากำลังเตือนพวกเราให้สงบเสงี่ยม หยุดคิดเรื่องที่ไม่ควรคิด” ฟ่านเหยี่ยนเอ่ยด้วยสีหน้าเยือกเย็น “หากเราไม่ทำตามการจัดการของเขา เช่นนั้นจะเป็นการขัดคำสั่ง ด้วยนิสัยหวาดระแวงของเสด็จพ่อ ท่านคิดว่าเขาจะจัดการกับเราอย่างไร?”

“หรือว่าเจ้าต้องแต่งงานไปเช่นนี้…” ฉู่กุ้ยเฟยคับข้องใจเป็นอย่างยิ่ง

ฟ่านเหยี่ยนหาที่นั่งลง หลุบตาอย่างสิ้นท่า

“งานแต่งนี้ยังไม่สู้แต่งกับสกุลลู่ด้วยซ้ำ ถึงแม้ตำแหน่งขุนนางของลู่อี้จะไม่สูง พวกเราก็ช่วยส่งเสริมเขาให้ปีนขึ้นไปได้ ทว่าสกุลหยาง…”

ฉู่กุ้ยเฟยกำลังครุ่นคิดอยู่เงียบ ๆ ไม่ได้มองเห็นแววตาทดท้อใจในสายตาบุตรชายของตนแม้แต่น้อย

เขาใช้ชีวิตอยู่ข้างนอกมานานหลายปี ใช้ชีวิตอิสระเสรี คิดว่าตนเป็นนกที่โผบินได้อย่างอิสระ ทว่าจนกระทั่งบัดนี้ เขาถึงได้ตระหนักว่าตนเป็นนก แต่เป็นนกขมิ้นที่อยู่ในกรง

“ข้าไปก่อนแล้ว” ฟ่านเหยี่ยนลุกขึ้น

“เหยี่ยนเอ๋อร์ พวกเรามาคิดหาวิธีอื่นเถิด” ฉู่กุ้ยเฟยเห็นบุตรชายเป็นเช่นนี้พลันรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา

“เสด็จแม่ ช่างเถิด ราชโองการถ่ายทอดลงมาแล้ว ไม่มีทางหวนกลับ” ฟ่านเหยี่ยนมองนาง “ท่านก็ล้มเลิกความคิดเสียเถิด พวกเราไม่มีโชคชะตานี้”

“เหยี่ยนเอ๋อร์…” ฉู่กุ้ยเฟยมองเขา “โชคชะตาอยู่ในมือผู้แข็งแกร่ง ในตอนนั้นเสด็จพ่อของเจ้าเป็นเพียงองค์ชายที่ไม่ได้โดดเด่นสะดุดตาผู้หนึ่ง หากเขาปีนป่ายขึ้นไปได้ เจ้าก็ปีนป่ายขึ้นไปได้เช่นกัน เจ้าไม่ได้ชอบแม่นางสกุลลู่หรือ? ตอนนี้นางยังเล็ก ยามนี้เจ้าเพียงตระเตรียมไว้ก่อน เมื่อเจ้าได้อำนาจมาอยู่ในมือเมื่อไหร่ หากต้องการสตรีผู้หนึ่งจะยังไม่ง่ายดายได้อย่างไร?”

“ข้าอยากอยู่ลำพังสักพัก” ฟ่านเหยี่ยนเดินจากไป

ตอนนี้สมองของเขาว่างเปล่า ไม่อาจคิดสิ่งใดได้ทั้งสิ้น เมื่อเขารู้สึกตัว จึงพบว่าตนมาโผล่อยู่ในสถานที่ซึ่งห่างไกลผู้คนแห่งหนึ่ง

“เจ้าเด็กคนนี้ ให้เจ้าทำอะไรก็ทำไม่ได้เรื่องสักอย่าง” เสียงตะคอกดังขึ้น

จากนั้นจึงมีเสียงหวดแส้ตามมา

ฟ่านเหยี่ยนตามเสียงนั้นไป เห็นเพียงสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งเต็มไปด้วยอ่างน้ำ ถังน้ำ และเสื้อผ้า นางกำนัลเล็กถูกขันทีผู้หนึ่งรังแก

นางกำนัลเล็กแสดงความหัวแข็งของนางออกมา แม้จะถูกเฆี่ยนตีเพียงใดก็ไม่ปริปาก

ฟ่านเหยี่ยนมองหน้าของนางกำนัลเล็กคนนั้นพลันต้องตะลึงงัน

“หยุดนะ!”

ในลานมีคนมากมาย กลับไม่มีผู้ใดสนใจเมื่อขันทีเฆี่ยนตีนางกำนัลแม้แต่น้อย บัดนี้เมื่อพวกเขาได้ยินเสียงตะโกน สายตาหลายคู่พลันมองตามเสียงมา

เมื่อเห็นฟ่านเหยี่ยนที่แต่งกายด้วยชุดคลุมหรูหรา พวกเขาจึงรีบคุกเข่าลงกับพื้นถวายความเคารพทันที

“คารวะท่านอ๋อง”

ฟ่านเหยี่ยนเอ่ยอย่างเยือกเย็น “ขันทีผู้ดูแลที่นี่อยู่ที่ใด?”

ขันทีผู้ดูแลนั่งดื่มชาอย่างผ่อนคลายสบายอารมณ์อยู่ข้างใน เมื่อได้ยินเสียงอึกทึกข้างนอก เขาจึงเร่งร้อนออกมาคุกเข่าลงตรงหน้าฟ่านเหยี่ยน “บ่าวคารวะท่านอ๋อง”