สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 559

บทที่ 559 ลูกเอ๋ย แม่มาหาเจ้าแล้ว

บทที่ 559 ลูกเอ๋ย แม่มาหาเจ้าแล้ว

หน้าประตูเรือนกรุ่นฝันมีหญิงชราในสภาพกระเซอะกระเซิงนั่งอยู่ โดยมีกลิ่นเหม็นฉุนโชยออกมาจากตัวนาง

เมื่อผู้คนที่ผ่านไปมาเห็นนาง ต่างก็หลบลี้หนีห่าง

ลูกค้าที่เดิมทีคิดจะเข้าไปในเรือนกรุ่นฝัน พอเห็นการมีอยู่ของสิ่งอัปมงคลนี้ พวกเขาต่างก็หมุนตัวกลับไปเข้าร้าน ‘เพียงหนึ่งเดียว’ ซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามแทน

คนงานเห็นลูกค้าหลายคนจู่ ๆ เปลี่ยนทิศทางเช่นนี้จึงออกไปดู และเห็นขอทานชราผู้หนึ่งนั่งอยู่ตรงหน้าประตู

“นี่เงินห้าอีแปะ เจ้าไปที่อื่นเสีย อย่ามาบังหน้าร้านพวกเรา” คนงานคนนั้นโยนเงินห้าอีแปะไปตรงหน้าขอทานชรา

ขอทานชราเก็บเงินขึ้นมาแล้วเอ่ยกับอีกฝ่าย “เจ้านายพวกเจ้าใช่แซ่มู่หรือไม่?”

“เจ้าจะทำอันใด?” คนงานผู้นั้นมองนางอย่างหวาดระแวง

สัญลักษณ์เรือนกรุ่นฝันโด่งดังเพียงนี้ การที่นางรู้ว่าเจ้านายของพวกเขาแซ่มู่ไม่ได้แปลกอันใด ทว่าคนผู้นี้มีพิรุธ อีกทั้งยังมาสอบถามเกี่ยวกับเจ้านายของพวกเขา จะไม่ให้หวาดระแวงได้อย่างไร

“ข้ามาหาคน” ขอทานชราเอ่ย “ลูกสาวของข้านามว่าอันอวี้ นางแต่งงานกับเซี่ยคุนที่ทำงานให้เจ้าของร้าน เจ้านายของพวกเจ้าอยู่ที่ใด? ข้าอยากพบลูกสาวของข้า”

มู่ซืออวี่เพิ่งกลับมาจากกองคาราวานของสกุลฉิน นางหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความกังวล ก่อนจะหาร้านน้ำเต้าหู้แห่งหนึ่งแล้วนั่งลงทานเต้าฮวย

“เหตุใดน้ำจึงเข้าได้?” จื่อซูเอ่ยขึ้น

“เรือทั้งลำมีน้ำเข้า สินค้าทั้งหมดบนเรือล้วนใช้การไม่ได้” จื่อซูเอ่ย “กองคาราวานของสกุลฉินไม่เพียงส่งแต่ไม้ แต่ยังมีสิ่งอื่นส่งมาด้วย เหตุใดมีเพียงเรือลำนี้ที่น้ำเข้า?”

“หรือว่าจะมีปัญหา?” จื่อเยวี่ยนเอ่ยถาม

“มีปัญหาหรือไม่ กองคาราวานของสกุลฉินย่อมต้องตรวจสอบ ตอนนี้พวกเราต้องคิดหาวิธีทดแทนสินค้าชุดนี้ก่อน” มู่ซืออวี่เอ่ย “วัสดุชุดนี้หาได้ยากยิ่ง สกุลฉินช่วยข้าหาอยู่นานกว่าจะพบมัน กลับเกิดปัญหาขึ้นระหว่างทาง ในเวลาสั้น ๆ นี้คงหาสินค้าชุดใหม่ไม่ได้ง่าย ๆ แต่อย่างไรก็ต้องหามา ไม่เช่นนั้นค่ายกเลิกสัญญาซื้อขายคงต้องสูงเทียมฟ้าเป็นแน่”

“หากเถ้าแก่ฉีอยู่ที่นี่คงดี” จื่อซูเอ่ย “เมื่อก่อนท่านลำบากอันใดเขาก็จะช่วยเหลือ”

“ไม่เช่นนั้น ฮูหยินไปถาม ‘ร้านเพียงหนึ่งเดียว’ ดีหรือไม่เจ้าคะ? เจ้าของร้านตอนนี้ดูพูดคุยได้ง่ายทีเดียว” จื่อเยวี่ยนเอ่ย

มู่ซืออวี่ลังเลใจไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบ “ทานเต้าฮวยก่อนเถอะ เรื่องนี้ค่อยว่ากันทีหลัง พวกเราจะต้องหาทางออกได้แน่นอน”

นางยังคงตั้งใจจะส่งคนไปสอบถามรอบ ๆ ว่าพอจะมีแหล่งสินค้าหรือไม่ หากไม่มีแหล่งสินค้าค่อยว่ากัน

“ฮูหยิน…” ขณะที่จื่อเยวี่ยนกำลังทานเต้าฮวย นางเงยหน้าขึ้นมาเห็นคนงานในร้านกำลังวิ่งผ่านทางไปพอดี จึงเอ่ยขึ้น “นั่นจางเฉียงไม่ใช่หรือเจ้าคะ? เหตุใดเขาจึงดูร้อนรน? บ่าวจะไปถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้น?”

จื่อเยวี่ยนไล่ตามเขาไป ไม่นานก็พาจางเฉียงกลับมา

“ฮูหยิน หน้าร้านเรามีขอทานชราคนหนึ่งขอรับ นางกล่าวว่านางเป็นแม่ยายของนายท่านเซี่ย ผู้น้อยเดิมทีกำลังจะไปที่บ้านสกุลเซี่ยหาฮูหยินเซี่ยขอรับ”

“ไม่ต้องไปหานาง ข้าจะไปดูพร้อมเจ้า” มู่ซืออวี่เอ่ยขึ้น “หากเป็นนางจริง ๆ ไม่จำเป็นต้องพานางไปหาฮูหยินเซี่ย ฮูหยินเซี่ยกำลังพักฟื้นร่างกาย”

หากเป็นอวี้ซื่อจริง ๆ เช่นนั้นก็พานางไปหาอันอี้หางก็พอแล้ว เหตุใดต้องไปพบอันอวี้?

ตั้งแต่อันอวี้แต่งงานออกจากบ้านมาก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอันใดกับนางแล้ว

เมื่อมู่ซืออวี่กลับมา ขอทานชรายังคงอยู่ที่ประตู อย่างไรเสียหากไม่รู้ตัวตนของนาง ก็ไม่อาจเชิญนางเข้าไปได้

“แม่ฉาวอวี่…” อวี้ซื่อพุ่งเข้ามาหา

ทว่าจื่อซูกลับหยุดนางไว้

อวี้ซื่อเปิดผมที่ปิดบังใบหน้าตนขึ้น เผยให้เห็นใบหน้าชรา “ข้าเอง แม่อันอวี้ จำได้หรือไม่?”