สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 560

บทที่ 560 ความลำบากใจของอันอี้หาง

บทที่ 560 ความลำบากใจของอันอี้หาง

มู่ซืออวี่รั้งอยู่ทานอาหารเย็นที่จวนเซี่ย ขณะที่นางกำลังจะกลับนั้นเอง บ่าวรับใช้ก็เข้ามาแจ้ง “นายท่านอันมาขอรับ”

นางชะงักฝีเท้าแล้วหันกลับไปมองอันอวี้

“ท่านแม่ของเจ้าเพิ่งมาถึงเมืองหลวง พี่ชายเจ้าควรดูแลนางให้ดี ๆ เหตุใดต้องมาหาเจ้า?”

อันอวี้กำลังเล่นกับเซี่ยเสี่ยวอัน เมื่อได้ยินมู่ซืออวี่กล่าวเช่นนั้นก็พลันส่ายหัวเบา ๆ

“ข้าจะเข้าไปข้างใน เจ้าเชิญพี่ชายเจ้าเข้ามาพูดคุยเถอะ” มู่ซืออวี่เอ่ยแล้วพาสาวใช้สองคนเข้าไปห้องข้างใน

บ่าวรับใช้พาอันอี้หางเข้ามา

“ท่านพี่ ทานมื้อเย็นแล้วหรือยัง?” อันอวี้เอ่ยทักทาย

“ข้าทานมาแล้ว” อันอี้หางนั่งลงแล้วเอ่ยว่า “อันอวี้ ท่านแม่มาแล้ว”

“อ๊ะ?” อันอวี้แสร้งประหลาดใจ “มาเมื่อไหร่หรือ?”

มู่ซืออวี่ที่อยู่ข้างในแอบยกนิ้วโป้งให้

ไม่เลวนี่ เสี่ยวอันอวี้! ไม่เสียแรงที่เป็นแม่คนแล้ว เริ่มรู้จักแสร้งทำบ้างแล้วสินะ

อันอี้หางสูดหายใจเข้าลึกแล้วเอ่ยว่า “เพิ่งมาถึงวันนี้ ท่านแม่ลำบากมาไม่น้อย ข้าเห็นนางแล้ว… ไม่เอ่ยถึงเรื่องเหล่านี้ดีกว่า ข้าคิดเช่นนี้ ที่นี่ของเจ้าออกใหญ่โต ข้าอยากให้ท่านแม่มาอยู่กับเจ้า”

“จริงอยู่ที่บ้านข้าใหญ่โต” อันอวี้เอ่ย “แต่ว่าท่านพี่ บ้านท่านมีถึงสามทางเข้าสามทางออก นั่นไม่เล็กเลยนะ! หากไม่มีห้องให้อยู่ เพียงแค่ส่งบ่าวรับใช้สองคนออกไปก็จะมีห้องว่างหนึ่งห้องแล้ว”

เดิมทีมู่ซืออวี่กังวลว่าอันอวี้จะใจอ่อน แต่เมื่อได้ยินนางกล่าวเช่นนั้นก็หัวเราะออกมา

ดูท่าว่าการเคี่ยวกรำตลอดหลายปีมานี้จะช่วยนางไว้ มู่ซืออวี่เคยกังวลว่านางจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบ แต่บัดนี้ดูเหมือนไม่จำเป็นต้องกังวลแล้ว แม่สาวน้อยคนนี้มีบารมีขึ้นมาบ้างแล้วสินะ

อันอี้หางนึกไม่ถึงว่าน้องสาวที่เคยพูดจานุ่มนวลอ่อนหวานของเขาจะปฏิเสธข้อเสนอ

เมื่อก่อนไม่ว่าเขาพูดอะไร นางจะยอมรับปากเสมอ

เขามองน้องสาวที่เกลี้ยงเกลาหมดจดขึ้นมาไม่น้อยผู้นี้ ราวกับวันนี้เป็นวันแรกที่เขาพบนาง

เปลี่ยนไปแล้ว

เขาเปลี่ยนไปแล้ว นางเองก็เปลี่ยนไปแล้วเช่นกัน

อย่างเดียวที่ไม่เคยเปลี่ยนคงเป็นท่านแม่ที่ ‘ใสซื่อไร้เดียงสา’ ผู้นั้นของพวกเรากระมัง!

อันอี้หางคิดถึงอวี้ซื่อที่สร้างปัญหาให้เขาไม่หยุดหย่อนนับแต่นางมาปรากฏตัวแล้วก็ยิ่งหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อย ๆ

ทันทีที่อวี้ซื่อมาปรากฏตัว สตรีที่เขาแต่งงานด้วยหมาด ๆ ผู้นั้นก็ไม่ชอบนาง เมื่ออวี้ซื่อรู้ว่าสตรีนางนั้นคือลูกสะใภ้ นางก็เริ่มทำตัวอย่างแม่สามี เริ่มตั้งกฎเกณฑ์ให้ลูกสะใภ้ของตนตามแบบอย่างสกุลผู้มั่งมี

เขาเพิ่งกลับถึงบ้านก็เห็นสตรีสองนางนั้นกำลังโต้เถียงกัน

“พี่สะใภ้ของเจ้าและท่านแม่เข้ากันไม่ได้” อันอี้หางเผยความจริงออกมา “หากปล่อยให้พวกเขาอยู่ด้วยกันเช่นนี้ต่อไป เกรงว่าจะทะเลาะกันทุกวัน”

“ท่านพี่ ท่านแม่และพี่สะใภ้เข้ากันไม่ได้ เช่นนั้นยิ่งต้องให้ท่านคอยจัดการกับพวกนาง ท่านก็รู้ว่าท่านแม่มีปัญหากับข้า หากท่านให้นางมาอยู่ที่นี่ เกรงว่าคนที่ทะเลาะกับนางทุกวันจะเป็นข้าแล้ว ท่านก็รู้จักน้องเขยของท่านดี หากเขาเห็นข้าไม่ได้รับความเป็นธรรม ท่านแม่คงมีแต่ต้องถูกไล่ออกไป”

“เจ้านิสัยดีมาโดยตลอด เหตุใดจะทะเลาะกับท่านแม่ได้เล่า?”

“ดังนั้นข้าสมควรได้รับความไม่เป็นธรรมหรือ!” อันอวี้ยิ้มน้อย ๆ “ท่านพี่ ตอนนี้ข้าเป็นแม่คนแล้ว จะไม่ยอมกล้ำกลืนฝืนทนอย่างเมื่อก่อนอีก ข้าไม่อยากพบนาง ดังนั้นข้าจึงไม่รับข้อเสนอของท่าน แต่ไหนแต่ไรมานางก็รักใคร่แต่ท่านซึ่งเป็นลูกชายมาโดยตลอด คงไม่มีเหตุผลให้นางต้องมาอยู่กับข้า ของขาดทุนที่นางรังเกียจนักหนากระมัง?”

อันอี้หางนิ่งเงียบไป

หลังจากส่งอันอี้หางกลับไปแล้ว มู่ซืออวี่จึงออกมา

“ไม่เลวนี่ เสี่ยวอันอวี้” มู่ซืออวี่เอ่ย “ไม่เสียแรงที่เป็นแม่คน เจ้ามีความกล้าแล้ว”

อันอวี้ลูบอกตนเบา ๆ “นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าปฏิเสธพี่ชาย ข้าตื่นตระหนกเป็นอย่างยิ่ง”

“วันนี้เจ้าทำได้ดีมาก” มู่ซืออวี่เอ่ย “นี่เป็นครั้งแรกที่มีเรื่องเช่นนี้ ครั้งหน้าก็จะง่ายแล้ว เจ้าทำถูก อย่าได้ให้คนที่ชอบสร้างปัญหาผู้นั้นมาที่นี่เป็นอันขาด”