สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 563

บทที่ 563 มงกุฎดอกไม้ในห้อง

บทที่ 563 มงกุฎดอกไม้ในห้อง

เมื่อลู่จื่ออวิ๋นตื่นขึ้นมาก็พบว่ามานอนอยู่บนเตียงแล้ว

นางหันไปมองรอบ ๆ พบว่าที่นี่ยังเป็นห้องพักที่เรือนพักร้อนบนภูเขาของนาง

“มีใครอยู่หรือไม่?”

“คุณหนู” สาวใช้เดินเข้ามา “ท่านตื่นแล้ว”

“ข้ากลับมาได้อย่างไร?” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ยถาม

“บ่าวไม่รู้เจ้าค่ะ” สาวใช้เอ่ย “บ่าวมาดูแลท่านตามคำสั่งของผู้ดูแลเจียง”

“เอาเถอะ ข้าหิวแล้ว”

“บ่าวจะไปนำอาหารมาเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ”

ลู่จื่ออวิ๋นค่อย ๆ นึกถึงเรื่องก่อนหน้านี้

นางผล็อยหลับไปที่น้ำตก…

แล้วจากนั้นเล่า?

บนภูเขามีเพียงเซี่ยเฉิงจิ่น นอกจากเขาย่อมไม่มีผู้ใดพานางลงจากภูเขาได้อีก

เหตุใดนางจึงหลับลึกถึงเพียงนั้น กระทั่งมีคนพาลงจากภูเขายังไม่รู้สึกตัว

นางกำลังจะลงจากเตียง จู่ ๆ ก็เห็นว่าบนหมอนของนางมีมงกุฎดอกไม้

นางหยิบมงกุฎดอกไม้นั้นขึ้นมามองแล้วเอ่ยพึมพำ “ฝีมือดีทีเดียว”

เจียงอีเมิ่งเดินเข้ามาพร้อมกับท่านหมอ เมื่อเห็นลู่จื่ออวิ๋นกำลังทานอาหารอยู่จึงกล่าวว่า “คุณหนู ข้าเห็นว่าท่านดูเหมือนจะบาดเจ็บจึงเชิญท่านหมอมาตรวจให้เจ้าค่ะ”

“ท่านเรียกข้าว่าจื่ออวิ๋นเถอะ!” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ย “ท่านไม่ใช่บ่าวรับใช้ที่บ้านข้า ไม่จำเป็นต้องเรียกข้าว่าคุณหนู”

“เช่นนั้นก็ได้เจ้าค่ะ คุณหนูจื่ออวิ๋น” เจียงอีเมิ่งเอ่ยด้วยท่าทีสุภาพ “ท่านทานข้าวก่อนเถิด อีกประเดี๋ยวค่อยให้ท่านหมอดูบาดแผลให้”

ลู่จื่ออวิ๋นทานอีกสองสองคำ จากนั้นก็ให้ท่านหมอมาตรวจดูอาการ

ท่านหมอให้คำแนะนำสองสามอย่าง เขากล่าวว่าห้ามไม่ให้แผลถูกน้ำ ทายาให้สม่ำเสมอ อีกไม่กี่วันก็จะดีขึ้นแล้ว

“เดิมทีก็เป็นเพียงรอยฟกช้ำเท่านั้น ไม่ร้ายแรงอันใด” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ย “ทว่ายังต้องขอบคุณความปรารถนาดีของท่าน”

เจียงอีเมิ่งให้สาวใช้ไปส่งท่านหมอ หลังจากไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งนางจึงเอ่ยปาก “เซี่ยซื่อจื่อพาคุณหนูกลับมา ถึงแม้เซี่ยซื่อจื่อจะดูไม่เหมือนคนเลวร้ายอันใด ทว่าคนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ ภายหน้าคุณหนูไม่อาจอยู่กับบุรุษอื่นเช่นนี้ หากมีคนพบเห็นเข้า ชื่อเสียงของท่านจะถูกทำลายเอาได้ โชคยังดี เซี่ยซื่อจื่อผู้นี้เป็นสุภาพชน ขณะที่เขาอุ้มท่านลงมา เขาเดินลงมาในเส้นทางลับและจงใจหลบเลี่ยงผู้คน”

“อุ้ม?” ลู่จื่ออวิ๋นพลันทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย

“ใช่แล้ว ฉะนั้นเรื่องเช่นนี้ไม่อาจให้เกิดขึ้นได้อีก” เจียงอีเมิ่งกล่าว “ไม่เช่นนั้นคงไม่รู้จะอธิบายได้อย่างไร”

“ข้าทราบแล้ว ขอบคุณท่านที่เตือน ภายหน้าข้าจะระมัดระวัง”

เจียงอีเมิ่งกล่าวไม่ผิด เรื่องเช่นนี้ภายหน้าไม่อาจให้เกิดขึ้นอีก

นางงุนงงยิ่งนัก เหตุใดนางจึงเผลอหลับได้เล่า?

ลู่จื่ออวิ๋นว้าวุ่นใจยิ่งนัก นึกไม่ถึงว่าหลังจากถูก ‘ทรมาน’ เป็นเวลาหลายวันติดต่อกัน นางจะเหนื่อยล้าสะสมปานนั้น เอาเถอะ หากนางจะเผลอหลับไปก็คงไม่ใช่เรื่องแปลก

นอกจากนั้นนางยังมีนิสัยดื้อดึง แม้เซี่ยเฉิงจิ่นจะบอกให้นางค่อยเป็นค่อยไป ทว่าตราบใดที่นางยังฝึกฝนได้ไม่ดี นางก็จะฝึกฝนให้ดีก่อนจึงจะยอมพักผ่อน เซี่ยเฉิงจิ่นทนดูไม่ไหว จึงหยุดแผนการเรียนขี่ม้าของนางทันที

เมื่อลู่จื่ออวิ๋นออกไปข้างนอก กลับพบว่าหน้าต่างฝั่งตรงข้ามปิดลงแล้ว

เวลาเซี่ยเฉิงจิ่นอยู่ที่นี่ หน้าต่างบานนั้นจะเปิดอยู่เสมอ ตอนนี้มันกลับปิดลง หมายความได้เพียงอย่างเดียวว่าเซี่ยเฉิงจิ่นไปแล้ว

เมื่อนางมายังสนามม้าอีกครั้ง ก็พบว่าเจ้าชาดถูกพาตัวไปแล้วเช่นกัน นี่เป็นการยืนยันข้อสันนิษฐานของนาง

“เซี่ยซื่อจื่อบอกว่าคนเลี้ยงม้าที่ดูแลเจ้าชาดกลับมาแล้ว เขาจึงพามันไปและให้ข้าแจ้งคุณหนูขอรับ” คนเลี้ยงม้าเอ่ยกับลู่จื่ออวิ๋น

“อืม” ลู่จื่ออวิ๋นเดินออกมา

สิบวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว เหล่าหญิงเย็บปักขึ้นรถม้า หันมามองเรือนพักผ่อนบนภูเขาอย่างอาลัยอาวรณ์

“เสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์ ครั้งหน้าพวกเรามาอีกได้หรือไม่?” หยางเจิงเข้าไปกอดลู่จื่ออวิ๋น สีหน้าเศร้าโศกประหนึ่งพลัดพรากจากของรัก

“นั่นขึ้นอยู่กับความสามารถการเย็บปักของพวกเจ้า”