สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 568

บทที่ 568 อาจารย์เหวินกลับมายังเมืองหลวง

บทที่ 568 อาจารย์เหวินกลับมายังเมืองหลวง

เหวินอวี่เซวียนกลับมายังเมืองหลวงแล้ว เขาเข้าไปอยู่ใน ‘สำนักบัณฑิตเซิ่งซื่อ’

ลู่ฉาวอวี่และมู่เจิ้งหานจึงติดตามไปศึกษาที่สำนักบัณฑิตเซิ่งซื่อด้วย

เมื่อเทียบกับสำนักบัณฑิตอื่น ๆ ในเมืองหลวงแล้ว สำนักบัณฑิตแห่งนี้ชื่อเสียงไม่โด่งดังมากนัก อีกทั้งยังรับลูกศิษย์ไม่มาก เพียงไม่นานลู่ฉาวอวี่ก็พบความแตกต่างในสถานที่แห่งนี้

อาจารย์ของที่นี่ล้วนแต่เป็นขุนนางอาวุโสที่เกษียณออกจากราชสำนัก มีสอนวิชาว่าด้วยการราชการต่าง ๆ อย่างเช่นเรื่องหกกรม หากอยากเรียนก็สามารถเรียนการทำงานของทั้งหกกรมได้ อีกทั้งยังมีท่านอาจารย์ผู้เก่งกาจอีกหนึ่งท่าน กล่าวกันว่าเขาสามารถใช้ฝีปากของเขาทำให้ศัตรูยอมถอยทัพกลับไปได้ ยิ่งไปกว่านั้นยังเคยถูกส่งไปเป็นราชทูตในต่างแดนและทำให้รัชทายาทของอีกฝ่ายต้องอาเจียนเป็นโลหิต ท้ายที่สุดก็สามารถหลบหนีมาได้โดยไร้ร่องรอย

เมื่อมู่ซืออวี่ฟังลู่ฉาวอวี่เล่าจบ นางก็หันไปมองลู่อี้ที่นั่งอยู่ตรงข้าม “เหตุใดข้ารู้สึกว่าสำนักบัณฑิตนี้เตรียมการไว้เพื่อใครบางคน”

“เตรียมการไว้ให้องค์รัชทายาท” ลู่อี้กล่าวนิ่ง ๆ “เหวินอวี่เซวียนเป็นพรรคพวกขององค์รัชทายาท”

“เช่นนั้น น้องหานกับฉาวอวี่ไปสำนักบัณฑิตแห่งนั้นจะไม่ถูกดึงไปเป็นฝ่ายขององค์รัชทายาทหรือ?” มู่ซืออวี่ไม่อยากให้พวกเขามีส่วนร่วมในการชิงดีเช่นเด่นของแต่ละฝ่ายตั้งแต่ยังเยาว์เช่นนี้

“องค์รัชทายาทและองค์ชายรองกำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือด หากเขารอจนถึงตอนที่ฉาวอวี่และน้องหานอยู่ในการศึกษาขั้นปลาย เกรงว่าคงไม่ทันการ” ลู่อิ้ยิ้มบาง ๆ

มู่ซืออวี่เข้าใจแล้ว

องค์รัชทายาทยังไม่อาจตัดสินพระทัยได้ในตอนนี้

ลู่ฉาวอวี่และมู่เจิ้งหานเป็นลูกนกที่เพิ่งหัดบิน กว่าพวกเขาจะสอบผ่าน องค์รัชทายาทในตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าจะไปอยู่ที่ใดแล้ว ดังนั้นไม่จำเป็นต้องตีตนไปก่อนไข้

“ไม่ว่าอย่างไร ท่านอาจารย์เหวินก็สั่งสอนน้องหานและฉาวอวี่มา หากมีเวลาต้องเชิญเขามาทานข้าวสักมื้อ” มู่ซืออวี่เอ่ย

“ได้”

มู่ซืออวี่ผลักน้ำแกงปลาออกไปแล้วเอ่ยกับจื่อซู “ปลาวันนี้ไม่ใช่ปลาสดใช่หรือไม่?”

“ไม่นะเจ้าคะ” จื่อซูเอ่ย “บ่าวรับใช้รู้ว่าฮูหยินรอบรู้เรื่องอาหาร ไม่กล้านำวัตถุดิบไม่ดีมาหลอกเจ้านายอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ”

“เหตุใดข้าจึงรู้สึกคาวนัก?” มู่ซืออวี่ปิดปากตน สีหน้าดูผะอืดผะอม

ลู่อี้วางตะเกียบลง แล้วเอ่ยกับจื่อซู “เชิญท่านหมอมาตรวจอาการฮูหยิน”

“มีเรื่องอะไรหรือ?” มู่ซืออวี่สับสนงุนงง “ข้าเพียงแค่คิดว่าน้ำแกงปลานี้ไม่น่าอร่อยเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องตรวจกระมัง?”

“ท่านแม่ ปลานี้… ไม่คาวเลยนะเจ้าคะ!” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ยขึ้น “ตรวจอาการดูก่อนเถิด! ก่อนหน้านี้ความอยากอาหารของท่านก็เปลี่ยนไปเช่นกัน จากนั้นท่านก็มีเสี่ยวชิงเอ๋อร์ จำไม่ได้หรือ?”

มู่ซืออวี่ “…”

จื่อเยวี่ยนกระซิบข้างหูของมู่ซืออวี่ “รอบเดือนของฮูหยินเคลื่อนไปสิบวันแล้วเจ้าค่ะ”

สายตาของมู่ซืออวี่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ “คงไม่ใช่กระมัง?”

ลู่จื่อชิงกระโดดลงมาจากเก้าอี้ตัวเล็ก

แม่นมข้าง ๆ คว้านางไว้ทันพอดิบพอดี

“ท่านแม่อุ้ม ๆ… อยากให้ท่านแม่อุ้ม…” ลู่จื่อชิงแสดงท่าทีออดอ้อนออกมา

มู่ซืออวี่เอื้อมมือออกไปรับนางมา

ทว่าลู่อี้อุ้มลู่จื่อชิงขึ้นมาแล้วเอ่ยก่อน “สาวน้อยคนนี้ไม่รู้จักหนักเบา อย่าเพิ่งอุ้มนาง ให้ท่านหมอมาตรวจแล้วฟังก่อนว่าเขาว่าอย่างไร”

ไม่นานท่านหมอก็มาถึง เป็นดังที่ทุกคนคาดไว้ มู่ซืออวี่ตั้งครรภ์อีกครั้งแล้ว

นางมองฝาแฝดและลู่จื่อชิงที่อยู่ตรงหน้า จากนั้นจึงคิดถึงเด็กในท้อง แก้มของนางแดงก่ำด้วยความเขินอาย