สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 570

บทที่ 570 รอดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น

บทที่ 570 รอดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น

อวี้ซื่อค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา นางอยากจะลุกขึ้นแต่ครั้นขยับตัวกลับเจ็บหน้าอกเป็นอย่างยิ่ง นางจึงล้มตัวนอนลงไปด้วยสีหน้าซีดเซียว

“นี่ข้าเป็นอะไรไป?”

อันอี้หางและอันอวี้เดินเข้ามาหามารดาอย่างรวดเร็ว

“ท่านแม่ เป็นอย่างไรบ้าง” อันอี้หางเอ่ยถาม

“ข้าเจ็บเหลือเกิน” อวี้ซื่อแตะหน้าอกของตนเบา ๆ “เกิดอะไรขึ้น? เหตุใดข้าจึงเจ็บถึงเพียงนี้?”

“ท่านจำว่าเกิดอะไรขึ้นไม่ได้หรือ?” อันอวี้เอ่ยถาม

“เกิดอะไรขึ้น…” อวี้ซื่อพยายามทวนความจำ “ข้าไปพบฮูหยินลู่ สาวใช้คนนั้นของนางโหดเหี้ยมยิ่งนัก นางถีบเข้าที่ตัวข้าหนึ่งครั้ง… จริงสิ สาวใช้คนนั้นถีบข้าจนข้าบาดเจ็บใช่หรือไม่?”

สีหน้าของอันอี้หางไม่น่าดูชมขึ้นมาทันที

มารดาไปหามู่ซืออวี่เพื่อเจรจาต่อรอง เท่ากับว่าเป็นการตบหน้าเขาอย่างจัง

ทว่าเมื่อเห็นนางได้รับบาดเจ็บเช่นนี้ เขาก็ไม่อาจพูดอะไรได้อีก

“นางไม่ได้เตะ หากแต่เเป็นท่านเองที่บังเอิญชนแผงลอยเข้าจึงถูกเศษไม้ไผ่บนแผงลอยนั้นทิ่ม โชคยังดีที่ท่านหมอที่เชิญมามีทักษะการแพทย์เก่งกาจจึงช่วยท่านไว้ได้”

“ทิ่มเข้าที่หน้าอกหรือ?”

“ใช่”

“แล้วนังคนแซ่มู่ล่ะ? เหตุใดนางไม่อยู่ที่นี่?” อวี้ซื่อเอ่ยขึ้นมาด้วยความโกรธ “คนของนางทำร้ายข้าจนเป็นเช่นนี้ นางไม่รู้สึกผิดงั้นรึ!”

อู๋ซานเหนียงนั่งพิงหน้าต่าง ปรายตามองหญิงชราที่นอนอยู่บนเตียง สายตาของนางเต็มไปด้วยความดูถูก

นางอ้าปากหาวออกมาและเอ่ยด้วยท่าทีเกียจคร้าน “ข้าง่วงแล้ว ข้าจะกลับห้องก่อนล่ะ”

สิ้นคำ นางก็เดินบิดสะโพกจากไป

อวี้ซื่อฉุนจัด “นี่ลูกสะใภ้เช่นไรกัน? แม่สามีได้รับบาดเจ็บ นางกลับไม่รออยู่ข้างเตียง ทั้งยังวิ่งหนีไปแล้ว”

“ท่านแม่ ท่านอย่าได้โมโหมากไป ระวังแผลจะปริเอาได้” อันอวี้กล่าว

“เจ้าไม่โมโหแน่นอนละ ผู้อื่นบอกว่าลูกสาวที่แต่งงานไปแล้วก็เหมือนน้ำที่สาดทิ้ง กล่าวได้ไม่ผิดแม้แต่น้อย” อวี้ซื่อยิ้มเยาะ “เจ้ารั้งอยู่ที่นี่ เกรงว่าไม่ใช่เพราะเป็นห่วงข้า แต่เป็นเพราะคิดจะสืบข่าวแทนเจ้านายของเจ้ากระมัง?”

“ท่านพี่ ดูเหมือนว่าท่านแม่จะไม่เป็นไรแล้ว เช่นนั้นข้ากลับก่อนล่ะ ท่านก็รู้ เสี่ยวอันของบ้านเรายังเด็ก” อันอวี้หมุนตัวเดินจากไปด้วยสีหน้ามืดครึ้ม

“เจ้าดูนางสิ นางปีกกล้าขาแข็งเสียแล้ว แม่แท้ ๆ ของนางต่อว่าเพียงไม่กี่คำก็ไม่ยอมฟังแล้ว” อวี้ซื่อชี้ไปที่อันอวี้แล้วตะโกนด่าสาดเสียเทเสีย “ตอนนั้นข้าไม่ควรยอมให้นางแต่งงานกับเซี่ยคุน ติดตามเจ้าคนไร้กฎเกณฑ์เช่นนั้น นางชักจะไม่สนใจกฎเกณฑ์ขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว”

“พอได้แล้ว ท่านแม่ บาดแผลของท่านไม่เจ็บแล้วหรือ?” อันอี้หางกล่าว “ท่านหมอบอกว่าบาดแผลของท่านค่อนข้างสาหัส หากท่านไม่อยากให้ตนเองเป็นอะไรไป อย่าโมโหเกินไปจะดีกว่า”

“บาดแผลของข้าร้ายแรงเพียงนี้ สกุลลู่ไม่อาจนิ่งดูดาย”

“ฮูหยินลู่กล่าวแล้วว่าค่ายานางจะเป็นผู้จ่าย”

“เพียงแค่ค่ายาเองหรือ? เจ้าลูกโง่เง่าคนนี้ ทั้งหมดที่ข้าทำเพื่อใครกัน เหตุใดเจ้ายังโง่เขลาเช่นนี้อีก?” อวี้ซื่อกล่าว “ฉวยโอกาสนี้ซะ นางไม่อาจรับผิดชอบด้วยค่ารักษาเล็กน้อยได้!”

“หมายความว่า บาดแผลนี้ของท่านเป็นการจงใจใช่หรือไม่?”

“ข้าจะจงใจให้ตนเองบาดเจ็บได้อย่างไร?” อวี้ซื่อเบิกตากว้าง “ข้าเพียงแต่… ใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้ ไม่คิดจะปล่อยให้หลุดลอยไปเท่านั้น ข้าไม่ได้โง่ถึงเพียงนั้น จะหาเรื่องให้เดือดร้อนไปไย”

“ท่านไม่ได้จงใจจริงๆ หรือ?” อันอี้หางยังคงสงสัย

อวี้ซื่อบ้าได้ถึงเพียงนั้น เรื่องครั้งนี้กล่าวไปแล้วก็มีความเป็นไปได้ว่านางจงใจ อย่างไรก็ตาม เหตุการณ์ในครั้งนี้อันตรายเป็นอย่างยิ่ง นางห่างจากความตายเพียงแค่เส้นกั้นบาง ๆ เท่านั้น