สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 576

บทที่ 576 ฮูหยินตกใจแล้ว

บทที่ 576 ฮูหยินตกใจแล้ว

เสนาบดีกรมอาญาตัดสินให้อวี้ซื่อเป็นผู้กระทำความผิด เขามองลู่อี้ที่อยู่ข้าง ๆ เมื่อเห็นว่าลู่อี้ไม่มีเจตนาอื่นใด จึงตัดสินเช่นนั้น

ในฐานะผู้สมรู้ร่วมคิด เอ้อร์หมาจื่อก็ถูกตัดสินว่ามีความผิดเช่นกัน

ส่วนหร่วนฟ่างนั้น เนื่องจากไม่มีหลักฐานอื่น เขาจึงได้รับการตัดสินให้ถูกจำคุกเพียงเดือนเดียว

ลู่อี้เหลือบมองจือเชียนที่อยู่ข้าง ๆ

สายตาของจือเชียนจับจ้องไปที่หร่วนฟ่าง จากนั้นจึงพยักหน้าเบา ๆ

คนผู้นี้ไม่ได้ยุยงคน ‘โดยบังเอิญ’ แต่เป็น ‘การจงใจ’ ยุยง ส่วนผู้ที่อยู่เบื้องหลังเขาเป็นผู้ใดนั้น ไม่ต้องตรวจสอบก็รู้ได้ ดังนั้นจะปล่อยไปง่าย ๆ เช่นนี้ได้อย่างไร?

ในเมื่อเบื้องหน้าทำได้เพียง ‘ลงโทษเล็กน้อย’ เช่นนั้นการ ‘ลงโทษหนัก’ จึงทำได้เพียงลงโทษอย่างลับ ๆ แล้ว!

มู่ซืออวี่ไร้ความผิด จึงสามารถกลับบ้านได้ทันที

ลู่จื่ออวิ๋นและลู่ฉาวอวี่รออยู่ข้างนอก เมื่อเห็นนางออกมาก็เข้ามาหาด้วยความดีใจ

“ท่านแม่…” ลู่จื่ออวิ๋นเข้ามากอดแขนมู่ซืออวี่ “หลายวันมานี้ข้าอยากมาที่กรมอาญา แต่คนที่นั่นไม่ยอมให้ข้าเข้าไปเลย”

“ข้ารู้” มู่ซืออวี่พูด “อย่าว่าแต่เจ้าเลย แม้แต่ท่านพ่อของเจ้าก็ยังมาที่นี่ไม่ได้ แต่ข้าไม่ได้รับความลำบากแม้แต่น้อย พวกเจ้าไม่ต้องเป็นห่วงข้า”

ลู่อี้เดินตามออกมา

เขายื่นแขนออกไปให้มู่ซืออวี่

มู่ซืออวี่จับแขนของเขาแล้วเดินตามขึ้นรถม้าไป โดยไม่ได้สนใจสายตาแปลก ๆ จากผู้คนรอบข้าง

“ท่านนั้นคือผู้บัญชาการศาลต้าหลี่! เหตุใดถึงได้ยังหนุ่มถึงเพียงนี้?”

“เขาไม่เพียงยังหนุ่มเท่านั้น เขายังดีต่อฮูหยินของเขาด้วย ข้าได้ยินมาว่าเขาไม่มีแม้กระทั่งอนุอยู่ในเรือนหลังด้วยซ้ำ”

“ฮูหยินของเขาคลอดลูกให้เขาสามคนแล้ว ได้ยินมาว่าในท้องของนางยังมีอีกคน สามีภรรยารักใคร่กันดีเช่นนี้ ผู้ใดจะรับอนุเข้ามาเพื่อเพิ่มปัญหาเปล่า ๆ เล่า”

“พวกท่านไม่รู้จักเถ้าแก่เนี้ยมู่หรือ? ชื่อเสียงของนางโด่งดังไม่น้อยไปกว่าใต้เท้าลู่เชียวนะ พวกเจ้ามาจากที่อื่นหรือ? กล่าวกันตามหลักแล้ว แม้พวกเจ้าจะมาจากที่อื่น คงพอได้ยินชื่อเสียงของนางมาบ้าง”

เสียงกระซิบกระซาบเหล่านั้นถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง มันชวนเขินอายจนไม่อาจทนได้ยิน

มู่ซืออวี่ถามถึงสถานการณ์ของเสี่ยวชิงเอ๋อร์

“เจ้าเด็กน้อยคนนั้นใจร้ายยิ่งนัก ข้าเพียงแค่บอกว่าท่านแม่ไปทำการค้าข้างนอก นางก็ไม่เอ่ยถามอันใดแล้ว” ลู่จื่ออวิ๋นบ่น

“ปกติแล้วข้าก็ยุ่งมาก ไม่ได้กลับบ้านหลายวันบ่อยครั้ง นางจะไม่สงสัยก็เป็นเรื่องธรรมดา แต่ว่าเช่นนี้ก็ดี ข้าจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงนางมาก”

หลังจากพูดคุยกับเด็ก ๆ เรื่องสถานการณ์ภายในบ้านระยะนี้แล้ว นางก็นึกถึง ‘สหายที่ตกทุกข์ได้ยาก’ ผู้นั้นขึ้นมา จึงเอ่ยถึงคนผู้นี้กับลู่อี้

“แซ่จวง อีกทั้งยังถูกขังอยู่ในห้องขังของกรมอาญา เช่นนั้นคงเป็นจวงเฟ่ยเยี่ยนแล้ว” ลู่อี้กล่าว “คนผู้นี้เป็นอาจารย์จริง ๆ ทว่าเขาไม่ใช่อาจารย์ธรรมดา”

“อย่างไร?”

“ยามที่เขายังเป็นเด็กหนุ่ม เขาเป็นคุณชายสกุลคหบดีผู้หนึ่ง ชอบความสนุกสนานครื้นเครงจึงเดินทางไปทุกหนทุกแห่ง ทว่าชายคนนี้สติปัญญาล้ำเลิศมาก ทั้งยังมีพรสวรรค์ด้านภูมิศาสตร์ ขอเพียงเขาไปที่ใดก็สามารถวาดภูมิประเทศของสถานที่เหล่านั้นออกมาได้…”

“เมื่อห้าปีก่อน เหตุเพราะเขาเมามาย เขาไม่ระวังจนวาดแผนที่การจัดวางแนวป้องกันชายแดนออกมา สิ่งที่น่าทึ่งที่สุดคือมันเป็นแผนที่ที่ละเอียดมาก แม้กระทั่งกรมอาญาก็ไม่มีแผนที่ที่มีรายละเอียดครบครันเช่นนี้ ด้วยเหตุนี้เขาจึงถูกจับไปขังคุก เพื่อไม่ให้ผู้ใดได้สิ่งที่ไม่ควรได้ไปจากเขา”

“ในเมื่อคนผู้นี้ ‘อันตราย’ มากถึงเพียงนั้น เหตุใดคนเหล่านั้นจึงไม่เคยคิด…” มู่ซืออวี่ดีดนิ้ว

“คนเบื้องบนผู้นั้นจะต้องมีเจตนาเช่นนี้เป็นแน่ เพียงแต่เสนาบดีกรมกลาโหมเห็นคุณค่าพรสวรรค์ของเขา จึงพยายามที่จะเก็บเขาเอาไว้โดยให้เขาอยู่ในกรมอาญา”