สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 577

บทที่ 577 ถูกขายไปเป็นทาส

บทที่ 577 ถูกขายไปเป็นทาส

“หลายวันมานี้ข้ายุ่งอยู่กับหน้าที่ราชการ ไม่ได้สอบถามข่าวคราวเรื่องครอบครัวพวกเขา เจ้ายังรู้อะไรอีกบ้าง?”

เจี่ยเฉิงผิงนั่งลง ดื่มชาที่ฮูหยินเจี่ยรินให้

“ใต้เท้าเจี่ยงถูกเนรเทศไปยังชายแดน ทั้งฮูหยินหรงและคุณหนูเจี่ยงได้รับคำตัดสินให้เป็นทาส ส่วนบุรุษคนอื่น ๆ ในสกุลเจี่ยง พวกเขาก็ถูกขายเป็นทาสเช่นกัน”

“เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องเข้าไปยุ่งแล้ว”

“ข้าจะเข้าไปยุ่งได้อย่างไร? หรือว่าข้ายังจะเข้าไปซื้อพวกเขากลับมาบ้านหรือ? ข้าไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ดีกับพวกเขาปานนั้น” ฮูหยินเจี่ยกล่าว “แต่ข้าได้ยินว่าฮูหยินกงมีความคิดเช่นนั้น”

ก่อนหน้านี้ฮูหยินกงและฮูหยินหรงกินแหนงแคลงใจกันมาโดยตลอด ก่อนที่มู่ซืออวี่จะมาที่นี่ ฮูหยินหรงพุ่งเป้าไปที่ฮูหยินกงตลอดเวลา ความบาดหมางได้เกิดขึ้นแล้ว ครานี้สกุลเจี่ยเกิดเรื่อง ฮูหยินหรงแปรเปลี่ยนจากสตรีสูงศักดิ์มาเป็นทาส ฮูหยินกงจะไม่ลงมือได้อย่างไร?

“ยังมีเจี่ยงจือบุตรสาวของนาง ครานี้มีคนคิดจะซื้อนางไม่น้อยเชียวนะ! ส่วนมากล้วนอยากทำเพื่อระบายโทสะตน”

“ดังนั้น แม้ยามปกติจะไม่ผูกมิตรกับผู้อื่น ขอเพียงแค่ไม่ล่วงเกินผู้ใดก็ใช้ได้แล้ว เจ้าดูใต้เท้าเจี่ยงสิ ขอเพียงแค่ฮูหยินของเขาประพฤติตนดีสักหน่อย ไม่แน่ว่าอาจยังมีคนยื่นมือมาช่วยเขา”

หลังจากคดีของสกุลเจี่ยงถูกตัดสิน เจี่ยงเฟิงหยางและลูกชายหลายคนของเขาถูกเนรเทศไปเป็นทาสที่ชายแดน

ในขณะที่ฮูหยินหรงและเจี่ยงจือถูกนำตัวไปประมูลขาย

ทั้งสองคนเป็นทาสของทางการ ไม่อาจไถ่ถอนตัวได้ อย่างไรก็ตาม เหล่าผู้สูงศักดิ์สามารถซื้อพวกเขาไปเป็นทาสได้

ฮูหยินหรงถูกซื้อตัวไปก่อน คนที่ซื้อนางไปคือฮูหยินกง

ถึงตอนนี้ฮูหยินหรงตกอยู่ในสถานการณ์สิ้นหวังโดยสิ้นเชิง เมื่อเห็นว่าตนตกอยู่ในมือของศัตรูเก่า หน้าของนางพลันถอดสี

ลำดับถัดไปคือเจี่ยงจือ

น้องหญิงพี่หญิงหลายคนล้วนต้องการซื้อเจี่ยงจือ อย่างไรเสียในอดีตเจี่ยงจือก็มีนิสัยชอบบงการยิ่งนัก ตอนนี้เหล่าบุตรสาวขุนนางเหล่านี้จึงต้องการลิ้มรสการถูกปรนนิบัติรับใช้จากเจี่ยงจือ อย่างไรก็ดี นี่ยังไม่ถึงคราวของพวกนาง เพราะเจี่ยงจือถูกจับจ้องโดยฉู่จี้ซิวก่อนแล้ว นางจึงถูกฉู่จี้ซิวซื้อกลับไปทันที

เจี่ยงจือเห็นว่าฉู่จี้ซิวซื้อตนกลับไปก็ไม่ได้ตระหนักว่าเรื่องนี้ร้ายแรงนัก นางจึงยังคงพึงพอใจ ก่อนหน้านี้ทั้งสองเคยหมั้นหมายกันมาก่อน นางคิดว่าอีกฝ่ายไม่อาจตัดใจจากนางได้

บางคนสุขบางคนเศร้า สกุลเจี่ยงบ้านแตกสาแหรกขาดก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับความปลาบปลื้มปีติยินดีของสกุลลู่

ลู่อี้ได้เลื่อนขั้นแล้ว มู่ซืออวี่ส่งบัตรเชิญให้กับสหายที่มีสัมพันธไมตรีต่อกันมาร่วมฉลอง ทว่าทันทีที่ส่งบัตรเชิญไป คนที่มามอบของขวัญให้กลับมากมายกว่าที่คิดไว้

นอกจากบางส่วนที่นางส่งบัตรเชิญไปให้แล้ว ยังมีคนอีกมากที่นางไม่ได้ส่งบัตรเชิญส่งของขวัญมาให้

ในเมื่ออีกฝ่ายส่งของขวัญมาให้แล้ว หากนางไม่ส่งบัตรเชิญไปย่อมไม่เหมาะสม นางจึงส่งบัตรเชิญออกไปจำนวนมหาศาล

มู่ซืออวี่คิดเพียงว่าเป็นขุนนางเล็ก ๆ ที่ต้องการประจบเอาใจขุนนางผู้ใหญ่ กระทั่งนางส่งบัตรเชิญจึงได้ตระหนักว่า ลู่อี้ที่เป็นผู้บัญชาการศาลต้าหลี่ได้รับความสนใจมากมายกว่าที่นางคิด

ในเมืองหลวง สกุลผู้สูงศักดิ์บางสกุลนั้นธรณีประตูสูงเป็นอย่างยิ่ง ปกติแล้วอยู่ไกลเกินเอื้อม คนเหล่านี้คบค้าสมาคมอยู่เพียงแวดวงของตนเอง มักจะดูแคลนขุนนางใหม่ อย่างไรก็ตาม ครั้งนี้มู่ซืออวี่กลับได้รับของขวัญจากครอบครัวผู้สูงศักดิ์เหล่านี้เกือบครึ่ง

“ของขวัญชิ้นนี้ผู้ใดส่งมา?” มู่ซืออวี่พบกล่องของขวัญวางอยู่บนโต๊ะเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งชิ้น

“เป็นของเถ้าแก่หร่วนจาก ‘ร้านเพียงหนึ่งเดียว’ ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเจ้าค่ะ” จื่อซูตอบ

“เถ้าแก่หร่วนผู้นี้ลึกลับจริง ๆ นะเจ้าคะ” จื่อเยวี่ยนที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ย “ได้พบเขาเพียงไม่กี่ครั้ง บางทีก็หายไปเสียหลายวัน”

“นี่ไม่แปลกอะไร” มู่ซืออวี่กล่าว “ข้าเห็นว่ากิจการของพวกเขาไปได้ด้วยดี อีกทั้งยังมีสาขาอยู่ที่อื่น เขาคงต้องไปจัดการเรื่องอื่นกระมัง! ก็เหมือนอย่างข้า บางครั้งข้าต้องจัดการเรื่องภายในร้าน บางครั้งต้องไปจัดการเรื่องที่รีสอร์ต บางครั้งยังต้องเดินทางไปที่อื่น”

“นั่นก็จริงเจ้าค่ะ”

“ช่วยข้าฝนหมึกเถิด ข้าต้องเขียนจดหมายไปหาท่านแม่ แจ้งข่าวเรื่องใต้เท้าลู่ได้เลื่อนขั้นสักหน่อย” มู่ซืออวี่สั่งนาง