สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 579

บทที่ 579 เด็กน้อยคนนั้นกลอกตาเสียแล้ว

บทที่ 579 เด็กน้อยคนนั้นกลอกตาเสียแล้ว

“ไปเถอะ!” เซี่ยเฉิงจิ่นเดินลงไปข้างล่างแล้วจากไปทันที

เซี่ยชิงโจวไล่ตามเขาไป “รอข้าก่อน… เหตุใดจึงเดินเร็วเช่นนี้?”

เกิดเหตุคนตายกลางถนน คนทั้งคนตกลงมาจากหอโคมเขียว เขตจิงเจ้าจึงรีบส่งคนมาตรวจสอบทันที

ทว่าครั้งนี้เซี่ยเฉิงจิ่นและพวกเซี่ยชิงโจวได้จากไปแล้ว เขตจิงเจ้าได้รู้ว่าเกิดข้อพิพาทระหว่างเซี่ยเฉิงจิ่นและคนผู้นั้นจากเถ้าแก่หอโคมเขียว จึงทำได้เพียงไปวังหลวงเพื่อรายงานสถานการณ์

คนผู้นั้นเป็นถึงท่านซื่อจื่อแห่งจวนอู่อันโหว พวกเขาไม่กล้ากระทำบุ่มบ่าม

จวนสกุลลู่อยู่เบื้องหน้าแล้ว ลู่จื่ออวิ๋นถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง รีบสาวเท้าไปยังประตูบ้าน

กุบกับ กุบกับ กุบกับ! มีคนขี่ม้าเข้ามา

ลู่จื่ออวิ๋นหันหน้ากลับไป เห็นตัวละครหลักที่เพิ่งพบเมื่อครู่นี้พอดี

นางมองเขาด้วยความประหลาดใจ คิดว่าคนผู้นี้ช่างมีธุระปะปังมากมายเสียจริง ก่อนหน้านี้ยังอยู่ที่หอโคมเขียว ไม่นานกลับมาปรากฏตัวที่อื่นเสียแล้ว

เซี่ยเฉิงจิ่นลงจากม้า แล้วส่งสายบังเหียนให้ผู้ติดตาม

เขาเอ่ยกับลู่จื่ออวิ๋น “ข้ามาหาใต้เท้าลู่”

“ข้าเพิ่งกลับมา ไม่รู้ว่าท่านพ่ออยู่หรือไม่” ลู่จื่ออวิ๋นกล่าว

คนเฝ้าประตูเอ่ยขึ้นว่า “คุณหนู นายท่านกลับมาแล้วขอรับ”

“เช่นนั้นเจ้านำทางเซี่ยซื่อจื่อไปเถิด!” ลู่จื่ออวิ๋นสั่งการ

เซี่ยเฉิงจิ่นมองนางด้วยสายตาล้ำลึก ทำให้คุณหนูสกุลลู่สับสนงุนงงขึ้นมาเล็กน้อย

เซี่ยชิงโจวที่อยู่ข้าง ๆ กล่าวย้ำ “เหตุใดต้องรบกวนพี่ชายน้อยท่านนี้ด้วยเล่า? คุณหนูลู่เองก็ต้องกลับเข้าจวน ไม่สู้ขอให้คุณหนูลู่เป็นผู้นำทาง”

ลู่จื่ออวิ๋น “…”

นางเหนื่อยมาก ตอนนี้นางเพียงต้องการนอนลงบนเตียงเพื่อพักผ่อนเท่านั้น

ช่างเถิด ผู้มาเยือนเป็นแขก นอกจากนี้…

วันนี้เขาคงอารมณ์ไม่ดีนัก

เซี่ยเฉิงจิ่นกวาดตามองลู่จื่ออวิ๋นขึ้น ๆ ลง ๆ

เมื่อครู่นี้นางเพิ่งพบเห็นเหตุการณ์คนตกลงมาจากหอ ทว่านางกลับทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น อายุยังน้อยแต่ความกล้ากลับมีมากนัก เพียงแต่ไม่รู้ว่านางเห็นเขาเป็นคนอย่างไรไปแล้ว

“เมื่อครู่เจ้าเห็นแล้วหรือ?” เซี่ยเฉิงจิ่นเอ่ยถาม

“ท่านหมายถึงที่มีคนตกลงมาจากหอน่ะหรือ?” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ยถาม “ข้าเห็นแล้ว”

“ไม่กลัวหรือ?”

“มีอันใดให้กลัว?” ลู่จื่ออวิ๋นงงงวย “ตอนที่ท่านพ่อข้าเป็นนายอำเภอ เขาจัดการคดีมาไม่น้อย ตอนนั้นพวกเราอาศัยอยู่เรือนหลังจวนว่าการ ได้ยินผู้คนตีกลองร้องทุกข์บ่อยครั้ง อีกทั้งยังมีบางคนแบกศพมารายงานคดี ข้าเห็นทุกอย่างที่ควรเห็นมาตั้งแต่ยังเล็ก ไม่มีอันใดน่ากลัวอีกแล้ว”

“กล้าไม่เบา”

“นั่นแน่นอนอยู่แล้ว”

“เจ้าไม่กลัวข้าเป็นผู้ร้ายฆ่าคนหรือ?”

ลู่จื่ออวิ๋นชะงักฝีเท้า จากนั้นจึงมองเซี่ยเฉิงจิ่นด้วยความสงสัย “ท่านจะเป็นผู้ร้ายฆ่าคนหรือไม่นั้นไม่มีผลอันใดกับข้า แม้ท่านจะเป็น ข้าก็ไม่ได้ล่วงเกินอันใดท่าน ท่านคงไม่สร้างความลำบากใจให้ข้ากระมัง?”

จือเชียนออกมาจากห้องตำรา เห็นลู่จื่ออวิ๋นพาบุรุษหลายคนมา จึงยืนมองนางอยู่เงียบ ๆ

“พวกเขามาหาท่านพ่อ” ลู่จื่ออวิ๋นอธิบาย “ท่านพี่จือเชียน ข้ามอบให้ท่านจัดการแล้ว”

จือเชียนยิ้มออกมาบาง ๆ “ได้”

เซี่ยเฉิงจิ่นมองสำรวจจือเชียน

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พบอีกฝ่าย ทว่าทุกครั้งเขาไม่ได้ให้ความสนใจ ที่แท้ผู้ติดตามข้างกายลู่อี้คนนี้กลับหล่อเหลาอีกทั้งยังมีบรรยากาศรอบกายที่โดดเด่น ดูไม่เหมือนบ่าวรับใช้แม้แต่น้อย