สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 580

บทที่ 580 ทำให้เจ้าตกใจแล้ว

บทที่ 580 ทำให้เจ้าตกใจแล้ว

วันต่อมา ลู่จื่ออวิ๋นกำลังจะออกไปทานอาหารเช้า ทว่าทันทีที่รถม้าออกตัวกลับถูกขวางเอาไว้

“คุณหนู…” ติงเซียงเห็นคนที่อยู่ข้างนอกจึงหมุนตัวมาเอ่ยกับลู่จื่ออวิ๋น “เป็นเซี่ยซื่อจื่อเจ้าค่ะ”

ลู่จื่ออวิ๋นเปิดหน้าต่างแล้วมองออกไปข้างนอก

เซี่ยเฉิงจิ่นและคนของเขาที่อยู่บนหลังม้าหยุดอยู่ไม่ไกลออกไป

เมื่อเห็นนางมองมา คนของเซี่ยเฉิงจิ่นก็ถือกรงนกกรงหนึ่งเข้ามาให้

“คุณหนูลู่ ท่านซื่อจื่อของพวกเราบอกว่าเมื่อวานนี้ทำให้ท่านตกใจ ของเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้มอบให้คุณหนูเพื่อปลอบประโลมขวัญขอรับ”

ในขณะที่ลู่จื่ออวิ๋นกำลังจะปฏิเสธ คนผู้นั้นก็ยัดกรงนกใส่มือของคนขับรถม้าแล้วเดินกลับไป

จากนั้น เซี่ยเฉิงจิ่นก็ขี่ม้าจากไปพร้อมกับคนของเขา

“คุณหนู…” ติงเซียงนำกรงนกมา “เป็นนกแก้วที่สวยจริง ๆ เลยนะเจ้าคะ”

“มีผู้ใดบังคับมอบของให้กันเช่นนี้บ้าง?” ลู่จื่ออวิ๋นกล่าว “ข้ายังไม่ได้บอกว่าข้ายอมรับมันมาเลยนะ!”

“ตอนนี้จะทำอย่างไรดีเจ้าคะ?” ติงเซียงเอ่ยถาม

ลู่จื่ออวิ๋นมองมันแล้วกล่าว “เจ้าเอามันกลับไปก่อน ถามว่าที่จวนมีผู้ใดรู้วิธีเลี้ยงนกบ้างหรือไม่ หากว่ามีก็จัดการตามสมควร”

“เจ้าค่ะ”

เมื่อลู่อี้มาถึงศาลต้าหลี่ก็เรียกเจี่ยเฉิงผิงมาพบ จากนั้นจึงมอบหมายคดีของเซี่ยเฉิงจิ่นให้อีกฝ่ายจัดการ

“ข้าว่านะสหายลู่ เรื่ององค์รัชทายาทแห่งอาณาจักรเฟิ่งหลินนี้เป็นงานที่ลำบากทว่าไม่คุ้มค่า”

“ข้ารู้” ลู่อี้กล่าว “เรื่องนี้ต้องตรวจสอบอย่างลับ ๆ และไม่อาจเปิดเผยได้ ท่านวางใจเถิด หากจัดการได้ดี ข้าจะจดจำผลงานครั้งนี้ของท่านไว้”

“ฮ่า ๆ …” เจี่ยเฉิงผิงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ข้ากำลังรอคอยคำนี้ของท่านอยู่เชียว”

“เหตุใดยังไม่ไปอีก?”

“หารือเช้าวันนี้คึกคักยิ่งนัก!” ตำแหน่งขุนนางของเจี่ยเฉิงผิงยังไม่สูงนัก เขามีสิทธิ์เข้าร่วมเพียงการหารือใหญ่เท่านั้น ไม่ใช่การหารือช่วงเช้าแบบปกติ

ทว่าความครึกครื้นของการหารือวันนี้ได้แพร่สะพัดออกไปแล้ว แม้กระทั่งขุนนางที่ระดับขั้นไม่เพียงพอยังได้ยินเรื่องนี้มาบ้าง

“ท่านหมายถึงเรื่องที่ข้าถูกยื่นฎีการ้องเรียนหรือ?” ลู่อี้เลิกคิ้วขึ้น

“แน่นอนว่าไม่ใช่ ข้าได้ยินมาว่าใต้เท้าวังเขียนฎีการ้องเรียนท่าน ทว่าท่านไม่เป็นไร แต่เขากลับถูกน้องชายของท่านหรือใต้เท้าลู่เซวียนปาหลักฐานที่เขาหาเงินเข้าตนเอง จากนั้นเขาจึงถูกลดขั้น” เจี่ยเฉิงผิงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ทุกคนล้วนกล่าวว่า ใต้เท้าลู่เซวียนเพียงแสร้งทำนิ่ง เพราะหากเขาลงมือขึ้นมา ทุกคนล้วนต้องตกตะลึง”

ลู่เซวียนไม่ได้ไปยังท้องพระโรงแต่เขาเขียนฎีกาถึงฮ่องเต้ เมื่อฮ่องเต้ที่กำลังอารมณ์ไม่ดีนักเห็นเข้าจึงเกิดเรื่องขึ้นเช่นนี้

คนแซ่วังผู้นั้นโดนเข้าแล้ว

ส่วนว่าเกิดเรื่องบังเอิญเช่นนี้ได้อย่างไร คงมีเพียงฟ้ารู้ ดินรู้ ลู่เซวียนรู้ และคนที่ทำงานให้เขารู้เท่านั้น

“เอาละ รีบไปจัดการเถิด”

“คำถามสุดท้าย” เจี่ยเฉิงผิงมองไปรอบ ๆ เมื่อไม่เห็นผู้ใด เขาจึงลดเสียงลงแล้วเอ่ยถาม “ท่านคงไม่ใช่ผู้ที่สั่งให้ใต้เท้าลู่เซวียนเขียนฎีการ้องเรียนคนแซ่วังกระมัง?”

“ไม่ใช่” ลู่อี้กล่าว “เป็นเพียงเรื่องบังเอิญเท่านั้น”

สีหน้าของเจี่ยเฉิงผิงราวกับจะสื่อว่า ‘ท่านเจ้าเล่ห์จะตาย!’

ลู่อี้ไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติม

เขาไม่ใช่ผู้ที่สั่งให้ลู่เซวียนทำเรื่องนั้นจริง ๆ

ถึงแม้เขาจะฉลาดเพียงใดก็ไม่อาจล่วงรู้ได้ว่า วันนี้คนแซ่วังผู้นั้นจะโจมตีเขา ส่วนลู่เซวียนทราบมาก่อนหน้านั้นหรือไม่ เขาไม่ได้เอ่ยถาม อย่างไรเสียระยะนี้เขาก็ยุ่งเป็นอย่างมากและลู่เซวียนเองก็ไม่ต่างกัน

“ตอนนี้ท่านจดจ่ออยู่กับเรื่องที่ข้ามอบหมายให้เสียก่อน หากต้องการสิ่งใดก็แจ้งข้าได้” ลู่อี้กล่าว

ทุกคนในสกุลลู่ล้วนยุ่งวุ่นวาย ราวกับพวกเขาส่องประกายอยู่ในแวดวงของตนเองตลอดเวลา