สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 584

บทที่ 584 บ่าวรับใช้ผู้นี้มีบางอย่างผิดปกติ

บทที่ 584 บ่าวรับใช้ผู้นี้มีบางอย่างผิดปกติ

“คุณหนู…” บ่าวรับใช้เดินเข้ามากล่าวด้วยความนอบน้อมว่า “สะพานข้างหน้าพังกำลังซ่อมแซม จำต้องใช้เส้นทางอื่นแล้วขอรับ”

ลู่จื่ออวิ๋นเหลือบมองฝั่งตรงข้าม มีคนหลายคนกำลังทำอะไรบางอย่างอยู่รอบสะพานดังคาด

“เช่นนั้นพวกเราก็ใช้เส้นทางอื่นเถอะ!”

“บ่าวจะนำทางไปเจ้าค่ะ”

ร่างกายส่วนใหญ่ของเจี่ยหลิงหลงเทน้ำหนักมาที่ลู่จื่ออวิ๋น

ลู่จื่ออวิ๋นทำงานมาเป็นเวลานาน ย่อมไม่บอบบางเหมือนแม่นางธรรมดาทั่วไป ไม่เช่นนั้นนางคงไม่สามารถรับน้ำหนักได้

สาวใช้ของเจี่ยหลิงหลงที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ย “คุณหนู ท่านอย่าพิงคุณหนูลู่อย่างนั้นสิเจ้าคะ”

ลู่จื่ออวิ๋นดูงดงามหยาดเยิ้ม นั่นมักจะทำให้คนรู้สึกว่านางเป็นฟองสบู่สีรุ้งที่สวยงามและบอบบาง หากแตะแรง ๆ ก็จะแตกสลายไป

ติงเซียงถูกลู่จื่ออวิ๋นส่งไปจัดการเรื่องอื่น หากนางอยู่ที่นี่ เพียงแค่พาเจี่ยหลิงหลงไปย่อมไม่เป็นปัญหา แต่ตอนนี้ลู่จื่ออวิ๋นคงทำได้เพียงเกลี้ยกล่อมให้คนเมายอมก้าวขาไปข้างหน้าแล้ว

ลู่จื่ออวิ๋นมองหาสาวใช้คนอื่น ๆ เช่นกัน ทว่าบ่าวรับใช้ส่วนใหญ่กำลังรับรองแขกเหรื่ออยู่ใกล้ ๆ งานเลี้ยง จึงไม่มีผู้ใดเหลืออยู่ที่อื่น

ช้าก่อน…

คนผู้นี้มีบางอย่างแปลก ๆ

แม้ว่าเขาจะแทนตนเองว่าบ่าว แต่กลับไม่มีที่ใดดูเหมือนบ่าวรับใช้เลยแม้แต่น้อย

สายตาของลู่จื่ออวิ๋นเลื่อนไปจับจ้องอยู่ที่เท้าของอีกฝ่าย

ไม่ใช่รองเท้าผ้าธรรมดา แต่เป็นรองเท้าหุ้มข้อ

คนผู้นี้ไม่ใช่บ่าวรับใช้ในจวนนางตั้งแต่แรก

เขาสวมชุดบ่าวรับใช้แต่ลืมเปลี่ยนรองเท้า ถึงแม้ว่าสีจะคล้ายกันแต่รูปแบบนั้นแตกต่าง หากสังเกตดี ๆ ก็จะมองออกได้โดยง่าย

ลู่จื่ออวิ๋นลอบสังเกตสถานการณ์โดยรอบอยู่เงียบ ๆ

นอกจากบ่าวรับใช้ที่อยู่ตรงหน้าแล้ว ยังมีคนอีกหลายคนอยู่ใกล้ ๆ คนเหล่านั้นกำลังทำงานของตน ทว่าการกระทำของพวกเขาดูเสแสร้งเกินไป เผยให้เห็นช่องโหว่มากมาย

ทำอย่างไรดี?

รอบ ๆ นี้ไม่มีบ่าวรับใช้คนอื่นอยู่แล้ว หากไม่ถูกฆ่าตายไปแล้วก็คงถูกพวกเขาขับไล่ไปจนหมด

“ข้าไม่ไปแล้ว” เจี่ยหลิงหลงเอ่ยขึ้นมาอย่างอาลัยอาวรณ์ “ข้าไม่ไป ข้าไม่ไป…”

สิ้นคำ นางก็หาที่นั่งลงตรงนั้น

ลู่จื่ออวิ๋นพยุงเจี่ยหลิงหลงขึ้นมา แล้วเอ่ยเบา ๆ “ในห้องข้ามีของอร่อยมากมาย เจ้าไม่อยากลองชิมหรือ? เป็นของที่ผู้อื่นไม่มีเชียวนะ ท่านแม่ทำให้ข้าคนเดียว”

“จริงหรือ?” เจี่ยหลิงหลงเอียงศีรษะแล้วเอ่ยถามอย่างว่าง่าย “อย่าโกหกข้าเชียว!”

“ไม่โกหกเจ้า ข้าไม่โกหกเจ้าอย่างแน่นอน” ลู่จื่ออวิ๋นหันไปมอง ‘บ่าวรับใช้’ ตรงหน้านางแล้วสั่งว่า “เจ้าไปเอาน้ำมาให้พวกเราสักถ้วย นางเมาจึงรู้สึกกระหายน้ำเป็นอย่างมาก พวกเราจะรอเจ้าอยู่ที่นี่”

‘บ่าวรับใช้’ มองลู่จื่ออวิ๋น ดวงตาฉายแววโหดเหี้ยมขึ้นมาแวบหนึ่ง

ที่นี่ไม่มีผู้ใดอีกแล้ว อีกทั้งนางยังเป็นลูกสาวของลู่อี้ หากไม่ลงมือตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าต้องรอไปอีกนานเพียงใด

ลู่จื่ออวิ๋นลอบกรีดร้องในใจเมื่อเห็นว่าท่าไม่ดีแล้ว

นางคิดว่าตนสามารถถ่วงเวลาออกไปได้อีกพักหนึ่ง ตอนนี้ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่สามารถระงับอารมณ์ได้จึงไม่ตอบรับคำสั่งของนางแม้แต่น้อย

“ไยเจ้ายังยืนโง่อยู่ตรงนี้อีก? ต้องการรางวัลตอบแทนกระมัง? ข้าไม่ได้พกเงินมาด้วย แต่ในห้องของข้าพอมีเงินอยู่บ้าง ถึงตอนนั้นข้าจะมอบรางวัลให้เจ้าอย่างงาม”

หากเป็นผู้ที่รู้จักลู่จื่ออวิ๋นก็จะรู้ว่าแต่ไหนแต่ไรมานางไม่เคยเอ่ยกับบ่าวรับใช้ด้วยน้ำเสียงเช่นนี้ ยามนี้นางจงใจกล่าวเช่นนั้น ทั้งยังเน้นย้ำคำว่า ‘รางวัลตอบแทน’

คนที่ปลอมตัวมาเหล่านี้ล้วนมีเจตนาไม่ดี ขอเพียงเป็นมนุษย์ แปดในสิบคนล้วนแต่โลภมาก อีกสองคนที่เหลือหากไม่ได้ขาดเงินก็คงไร้ซึ่งความทะเยอทะยานในการไขว่คว้าโอกาส

เมื่อมองคนผู้นี้อีกครั้ง ท่าทีเขาดูเหมือนคนที่เข้าตาจนผู้หนึ่ง ดูน่าจะต้องการเงินอยู่พอสมควร

“คุณหนู ที่นี่อยู่ไม่ไกลจากเรือนของท่านแล้ว ไม่สู้พวกเรากลับไปดื่มน้ำที่ห้องของท่านจะดีกว่า” บ่าวรับใช้ ผู้นั้นหรี่ตาลง

ลู่จื่ออวิ๋นรู้ว่าตนเดิมพันได้ถูกต้อง

คนผู้นี้โลภจริง ๆ

เช่นนั้นนางก็สามารถถ่วงเวลาออกไปได้อีกหน่อย

ส่วนเจี่ยหลิงหลง คนเมาผู้นี้ยังไม่รู้สถานการณ์ของตนเอง

สาวใช้ยิ่งไม่รับรู้ถึงวิกฤต

สมองของลู่จื่ออวิ๋นคิดคำนวณอย่างรวดเร็ว ไตร่ตรองว่าจะหลบหนีจากสถานการณ์อันตรายไปพร้อมกับช่วยชีวิตนายบ่าวคู่นี้ได้อย่างไร