สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 583

บทที่ 583 เหมาะสมกันตรงไหน

บทที่ 583 เหมาะสมกันตรงไหน

ชิงเหอจวิ้นจู่ขวยเขินอยู่เป็นนาน ทว่าเซี่ยเฉิงจิ่นกลับไม่มองนางแม้แต่น้อย

เขาหันไปมองลู่จื่ออวิ๋นแล้วเอ่ยนิ่ง ๆ “คุณหนูลู่ แม่นมทางนั้นดูเหมือนจะกำลังตามหาเจ้า”

ลู่จื่ออวิ๋นหันกลับไปมองจึงเห็นว่ามีแม่นมเฒ่าคนหนึ่งอยู่ไม่ไกลจริง ๆ แต่นางดูไม่เหมือนกำลังมองหาใครสักคนอยู่ ทว่าลู่จื่ออวิ๋นเข้าใจความหมายเซี่ยเฉิงจิ่นอย่างรวดเร็ว

นี่ก็เพื่อพานางออกจากเรื่องยุ่งยากของชิงเหอจวิ้นจู่

“ขอบคุณท่านซื่อจื่อที่เอ่ยเตือน” ลู่จื่ออวิ๋นค้อมคำนับ แล้วหมุนตัวกลับเดินไปทางแม่นมเฒ่า

ได้ยินน้ำเสียงเย็นชาของเซี่ยเฉิงจิ่นดังขึ้นมาจากด้านหลัง “จวิ้นจู่ วันนี้ตอนออกจากจวน ท่านลืมทานยาหรือไร? ถ้อยคำและการกระทำเมื่อครู่นี้ของท่าน แม้แต่หญิงโสเภณียังไม่อาจทำได้ ท่านเป็นถึงเป็นเชื้อพระวงศ์ กระทำเรื่องไร้ซึ่งความละอายใจเช่นนี้ออกมา ผู้ใดทำให้ท่านหลงผิดและคิดว่าซื่อจื่อผู้นี้เหมาะกับท่านกัน?”

สีหน้าของชิงเหอจวิ้นจู่แปรเปลี่ยนฉับพลัน “ท่านซื่อจื่อ ข้าจวิ้นจู่ผู้นี้เพียงแค่กล้าพอที่จะเอื้อนเอ่ยสิ่งที่อยู่ในใจออกมา เหตุใดข้าถึงได้กลายเป็นคนไร้ยางอายไปแล้ว?”

“หากเปลี่ยนเป็นผู้อื่น แน่นอนว่าย่อมไม่มีผู้ใดกล่าววาจาเช่นนี้กับท่าน หากคนเหล่านั้นได้รับความโปรดปรานจากจวิ้นจู่ผู้สูงศักดิ์คงประจบเอาใจท่านน่าดู เสียดายที่ข้าไม่ได้ชมชอบท่าน จึงเป็นธรรมดาที่จะไม่คุ้นชินกับนิสัยไม่ดีของท่าน” เซี่ยเฉิงจิ่นยิ้มหยัน “หากครั้งหน้าท่านไปพูดเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ข้างนอก แล้วข้าได้ยินเข้า เช่นนั้นก็อย่าได้ตำหนิข้าที่จะกล่าวอะไรสักสองสามคำหน้าพระพักตร์ฝ่าบาท”

“ท่านคิดจะทำอะไร?” ชิงเหอจวิ้นจู่กลืนน้ำลาย

เซี่ยเฉิงจิ่นหน้าตาดีจริง ๆ

แม้ว่าจะเป็นการยิ้มเย้ยอย่างยโสโอหัง เป็นรอยยิ้มที่สื่อว่านางไม่อยู่ในสายตา แต่ชิงเหอจวิ้นจู่ก็ไม่อาจละสายตาจากเขาได้เลย

นางรู้ว่านี่ไม่ถูกต้อง

ในเมืองหลวงแห่งนี้ มีบุรุษมากมายให้นางเลือก ขอแค่เพียงนางพึงใจก็สามารถส่งแม่สื่อไปถึงประตูบ้านเพื่อสู่ขอได้ในทันที

ยกเว้นเพียงเซี่ยเฉิงจิ่น

อาจเป็นเพราะความพิเศษนี้ นางจึงได้หมกมุ่นอยู่กับเขา บุรุษอื่นนางล้วนไม่พึงใจ

“ข้าไม่ทำอันใดมากหรอก” เซี่ยเฉิงจินเอ่ยอย่างเย็นชา “เพียงแค่จะขอให้ฝ่าบาทเตรียมการแต่งงานของท่านให้เร็วขึ้นหน่อย จะได้ไม่ขวางหูขวางตาของซื่อจื่อผู้นี้เท่านั้น”

“ซื่อจื่อ พวกเราไปกันเถอะ!” เซี่ยชิงโจวกล่าว “ทางโอวหยางลั่วยังรอให้ท่านไปหาอยู่นะ! ข้าคิดว่าเขาต้องการทำอะไรบางอย่าง”

“อืม” เซี่ยเฉิงจิ่นเดินไปทางเซี่ยชิงโจว

เซี่ยชิงโจวเหลือบมองชิงเหอจวิ้นจู่และลอบหัวเราะเบา ๆ “ท่านไม่เห็นสีหน้าของจวิ้นจู่น้อยผู้นั้น นางสามารถเปิดโรงย้อมผ้าได้เชียวละ ท่านโหดร้ายเสียจริง เอาหน้าตาของบุตรสาวผู้สูงศักดิ์ปาลงพื้นแล้วเหยียบย่ำไม่พอ แต่ยังบดขยี้หน้านางแหลกละเอียดจนต่อไม่ติด”

“นางยังต้องการหน้าตาอยู่อีกหรือ?” เซี่ยเฉิงจิ่นกล่าวด้วยท่าทีไม่แยแส “นับตั้งแต่เอ่ยถ้อยคำไร้ยางอายเหล่านั้นออกมา นางก็ไม่เหลือหน้าตาอันใดแล้ว”

ชิงเหอจวิ้นจู่เฝ้ามองแผ่นหลังของเซี่ยเฉิงจิ่นค่อย ๆ เลือนหายไป นางกระทืบเท้าด้วยความโมโห

นางไม่มีวันยอมแพ้!

ลู่จื่ออวิ๋นกลับไปยังสถานที่จัดงานเลี้ยง จากนั้นจึงเอ่ยทักทายบุตรสาวผู้มั่งมีเหล่านั้นตามปกติ

“พี่หญิงสกุลลู่ ท่านมาพอดี พวกเราปวดหัวยิ่งนัก!” ฉินเหลียนกล่าว “นี่คืออะไร? กินอย่างไร?”

ลู่จื่ออวิ๋นมองดูแวบหนึ่งแล้วจึงกล่าวว่า “นี่เรียกว่าเค้ก รอประเดี๋ยว ข้าจะให้บ่าวรับใช้ตัดมันเดี๋ยวนี้”

บ่าวรับใช้ได้ยินลู่จื่ออวิ๋นเรียก จึงหยิบมีดมาตัดเค้กทันที

“อร่อยจริง”

“ข้านึกออกแล้ว ที่เรือนพักผ่อนบนภูเขาก็มีขนมนี้ด้วยใช่หรือไม่ เพียงแต่ตอนนั้นมันเป็นชิ้นเล็ก ๆ ข้าไม่เคยเห็นมันก่อนตัด จึงจำไม่ได้อยู่พักหนึ่ง”

“ใช่ เป็นแบบเดียวกับที่รีสอร์ตเรือนพักผ่อนบนภูเขาจริง ๆ ทว่ารสชาติของวันนี้ไม่เหมือนกัน” ลู่จื่ออวิ๋นอธิบายให้ทุกคนฟัง

“เท่านี้เองหรือ” หยางอีเหรินชิมดูคำหนึ่ง แล้วแสดงสีหน้ารังเกียจออกมา

ในตอนนี้เอง ชิงเหอจวิ้นจู่ก็กลับมาแล้ว