สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 582

บทที่ 582 ข้าเพียงแค่พลาดพลั้ง

บทที่ 582 ข้าเพียงแค่พลาดพลั้ง

บ่าวรับใช้พาเจี่ยงจือขึ้นมาจากน้ำ จากนั้นจึงนำร่างเปียก ๆ ของนางไปทางสถานที่รับรองสตรี

เซี่ยเฉิงจิ่นและเซี่ยชิงโจวเดินนำอยู่ด้านหน้า

ชิงเหอจวิ้นจู่ตามมาอย่างรวดเร็ว

หยางอีเหรินเหลือบมองลู่จื่ออวิ๋น แล้วตามชิงเหอจวิ้นจู่ไป

ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ยกับเจี่ยหลิงหลง “ข้าจะตามไปดู เจ้าอยากจะอยู่เล่นแถว ๆ นี้ หรืออยากตามไปดูกับข้า?”

“ข้าจะตามเจ้าไป!” เจียหลิงหลงกล่าว “นอกจากเจ้าแล้ว ข้าไม่คุ้นเคยกับใครเลย”

“เช่นนั้นพวกเราไปกันเถอะ!”

มู่ซืออวี่กำลังรับรองแขกฝ่ายหญิง นางทั้งต้องยิ้มและปะทะฝีปาก อีกทั้งยังต้องรับมือกับการโจมตีทั้งในรูปแบบเปิดเผยและรูปแบบแอบแฝงซึ่งเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา

สตรีสูงศักดิ์ที่ปรากฏตัวในตอนท้ายสุดนั้นไม่ธรรมดา นางคือพระชายาองค์รัชทายาท

ทันทีที่พระชายาองค์รัชทายาทปรากฏตัว สตรีสูงศักดิ์คนอื่น ๆ ล้วนต่ำเตี้ยลงทันที

ในฐานะนายหญิงของจวนลู่ มู่ซืออวี่พูดคุยกับพระชายาองค์รัชทายาทอย่างสบาย ๆ นางไม่ได้ประจบประแจงเพราะอีกฝ่ายคือผู้สูงส่ง คนที่อยู่รอบ ๆ อดที่จะมองอย่างแปลกใจไม่ได้

“ฮูหยิน เกิดเรื่องแล้วเจ้าค่ะ” จื่อเยวี่ยนเดินเข้ามาหา

มู่ซืออวี่ไม่จำเป็นต้องถามจื่อเยวี่ยนว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะเซี่ยเฉิงจิ่นและเซี่ยชิงโจวมาปรากฏตัวต่อหน้านางแล้ว

ฮูหยินอู่อันโหวพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “เจ้าเด็กคนนี้ทำเรื่องไร้สาระอันใดอีกแล้ว?”

แม้ปากจะตำหนิ ทว่าสายตากลับไม่ได้กล่าวโทษแม้แต่น้อย

อย่างไรเสีย นางก็ไม่ใช่ฮูหยินโหวธรรมดา ๆ เพราะนางมีอาณาจักรเฟิ่งหลินอันยิ่งใหญ่อยู่เบื้องหลัง

อาณาจักรเฟิ่งหลินนั้นแตกต่างจากอาณาจักรอื่น ๆ เหตุเพราะทุกราชวงศ์ล้วนต้องเผชิญกับความยากลำบากในการให้กำเนิดรัชทายาท ดังนั้นสตรีจึงสามารถขึ้นครองราชย์ได้เช่นเดียวกับบุรุษ ในประวัติศาสตร์ของอาณาจักรเฟิ่งหลินมีจักรพรรดินีถึงสองพระองค์

“คารวะฮูหยินทุกท่าน” เซี่ยเฉิงจิ่นคำนับ

“เจ้าก่อปัญหาอันใดอีกแล้ว?” ฮูหยินอู่อันโหวชิงลงมือก่อน

“อันที่จริงเป็นภัยพิบัติหล่นลงมาจากท้องฟ้า” เซี่ยเฉิงจิ่นกล่าวออกมาเพียงสองประโยค

เขามักจะพูดน้อยเสมอ แม้ว่าสิ่งที่เขากล่าวจะกระชับครอบคลุม ทว่าไม่ได้หมายความว่าทุกคนจะสามารถเข้าใจได้อย่างแจ่มแจ้ง ดังนั้นเซี่ยชิงโจวที่อยู่ข้าง ๆ จึงกล่าวเสริมอีกสองสามประโยค

“นี่คือเด็กสาวจากสกุลเจี่ยงผู้นั้นกระมัง?” ฮูหยินหรงที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยขึ้น “ฮูหยินฉู่กั๋วกง เด็กสาวคนนี้ สกุลพวกท่านซื้อไปไม่ใช่หรือ?”

สีหน้าของฮูหยินฉู่กั๋วกงไม่น่าดูชมนัก

ครานั้นที่ฉู่จี้ซิวยืนกรานที่จะซื้อนางกลับมา ฉู่กั๋วกงได้คัดค้านแล้ว ทว่าเจ้าเด็กคนนั้นยังแอบซ่อนนางไว้ในบ้าน

ในโอกาสสำคัญเช่นวันนี้ นึกไม่ถึงว่าเขาจะนำปัญหามาให้สกุลลู่

“เจ้าเด็กจี้ซิวคนนั้นไม่สนใจผู้ใด หยาบคายแล้วจริง ๆ”

“บ่าว… บ่าวเพียงแค่ยืนได้ไม่มั่นคง ไม่ได้จงใจล่วงเกินเซี่ยซื่อจื่อนะเจ้าคะ” ในที่สุดเจี่ยงจือก็ยอมกล่าวออกมา

นางกังวลว่าหากตนไม่ยอมกล่าวอันใด เมื่อกลับไปที่จวนฉู่กั๋วกง แม้แต่ชีวิตน้อย ๆ ของนางก็คงรักษาเอาไว้ไม่ได้แล้ว

ในเวลานี้เจี่ยงจือไม่มีท่าทีหยิ่งยโสเหมือนคุณหนูผู้สูงส่งคนนั้นอีกต่อไป นางทั้งถ่อมตัวและขี้ขลาด ดูเหมือนที่ผ่านมา นางคงได้รับความทุกข์ทรมานจากจวนฉู่กั๋วกงไม่น้อย

“ในเมื่อเป็นการเข้าใจผิด เพียงแค่อธิบายให้ชัดเจนก็ได้แล้ว” มู่ซืออวี่กล่าว “ใครก็ได้ พาตัวสาวใช้ผู้นี้ไปและหาเสื้อผ้าสะอาดให้นางเปลี่ยนเสีย”

“เช่นนั้นต้องรบกวนฮูหยินลู่แล้ว” ฮูหยินฉู่กั๋วกงกล่าว

มู่ซืออวี่หันกลับมองเซี่ยเฉิงจินอีกครั้ง “เซี่ยซื่อจื่อ ข้าตัดสินด้วยตนเองแล้ว การจัดการนี้พอใช้ได้หรือไม่?”

“แน่นอนว่าได้” เซี่ยเฉิงจิ่นกล่าว “ถ้าเช่นนั้น ผู้น้อยไม่รบกวนความรื่นเริงของฮูหยินทุกท่านแล้ว”