สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 588

บทที่ 588 ความจริงเบื้องหลังโศกนาฏกรรมการตายของบิดามารดา

บทที่ 588 ความจริงเบื้องหลังโศกนาฏกรรมการตายของบิดามารดา

เสียงกรีดร้องจากห้องข้าง ๆ หยุดลง

สองพี่น้องก็เงียบลงเช่นกัน

ผู้คุมยังคงไต่สวนต่อไป

“ข้าจะให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง หากเจ้าอธิบายทุกอย่างให้ชัดเจน เจ้าจะไม่ต้องทนทรมานอีกต่อไป แต่หากเจ้าอธิบายได้ไม่ชัดเจน ข้าจะให้เจ้าได้ลิ้มลองการทรมานรูปแบบใหม่”

“ข้าสารภาพแล้ว ข้าจะสารภาพทุกอย่าง ท่านถามสิ่งใดข้าก็จะตอบให้หมด” เสียงระโหยโรยแรงของเฉินหูจงดังขึ้นมา

“เจ้าชื่ออะไร?”

“เฉินหูจง…”

ก่อนอื่นผู้คุมซักถามข้อมูลจากเฉินหูจงโดยละเอียด จากนั้นจึงเปรียบเทียบกับข้อมูลในมือของเขา ถึงได้เข้าใจอย่างถ่องแท้ขึ้นมาทันที

“เจ้าทำงานให้ใคร?”

“คนที่ติดต่อกับข้าคือคนที่เรียกว่าผู้ดูแลหรง เขาอายุราว ๆ สี่สิบปี หน้าตา… พบเห็นได้ทั่วไป ไม่มีอันใดโดดเด่นเป็นพิเศษ เขาให้เงินข้าจำนวนหนึ่ง และสั่งให้ข้าเปิดโรงพนันแห่งนี้ ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าเขาต้องการทำอะไร ปกติแล้วข้ารับผิดชอบแค่เพียงดูแลโรงพนันเท่านั้น”

“เจ้าเคยเปิดร้านผ้า เหตุใดไม่ทำต่อ?”

“เมื่อก่อนข้าเคยเปิดร้านผ้าเพราะมีสหายคอยดูแล ต่อมาสหายคนนั้นเกิดเรื่องขึ้น กิจการร้านผ้าของข้าเริ่มแย่ลงเรื่อย ๆ ข้าจึงเลิกกิจการนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา”

“เกิดอะไรขึ้นกับสหายของเจ้า?”

“นี่… ใต้เท้า เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกระมัง?”

“ไม่ใช่ว่าถามสิ่งใดก็จะตอบหรือ? เจ้าอยากลองเครื่องทรมานของศาลต้าหลี่เราอีกครั้งหรือไม่?”

“ไม่นะขอรับ! ข้าพูดแล้ว!” เฉินหูจงกล่าวต่อ “สหายของข้าก็โชคร้ายเช่นกัน เขาไปเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็นเข้า จึงถูกคนฆ่าตาย”

“เห็นสิ่งใด?”

เฉินหูจงลังเลไปชั่วขณะ ก่อนจะเปิดปากเอ่ย

“วันนั้นข้าและสหายของข้าไปที่สาขาย่อยเพื่อดูว่ากิจการเป็นอย่างไรบ้าง ระหว่างทางฝนตกลงมาอย่างหนัก พวกเราไม่สามารถเดินทางต่อได้จึงไปหาที่พักก่อน สถานที่ที่เราไปพักเป็นวัดแห่งหนึ่ง พระที่นั่นไม่ต้องการให้เราพักค้างคืน ทว่าสหายของข้าจ่ายค่าธูปเทียนให้พวกเขาจึงได้พักค้างคืนที่นั่น ตกดึกคืนนั้น ลมแรงมากเสียจนพัดหน้าต่างเปิดออก สหายของข้าเดินไปตรงหน้าต่างที่เปิด จากนั้น…”

“จากนั้นเป็นอย่างไร?”

“เขาได้ยินเสียงคนร้องขอความช่วยเหลือ เขาถามข้าว่าได้ยินหรือไม่ ข้ากำลังนอนอยู่จึงบอกว่าไม่ได้ยิน เขาจึงกล่าวว่าจะออกไปดู หลังจากเขาไปแล้ว ข้ารู้สึกปวดเบาเล็กน้อยจึงตามออกไป วันนั้นฝนตกลงมาหนักมาก ข้าเห็นพระเหล่านั้นกำลังรังแกสตรีหน้าตางดงามผู้หนึ่ง สตรีผู้นั้นอยากจะวิ่งหนี ทว่าถูกพระเหล่านั้นจับตัวเอาไว้ท่ามกลางสายฝน สหายของข้าจะเข้าไปช่วย แต่เขาเพียงคนเดียวจะเป็นคู่ต่อสู้กับพระที่แข็งแรงหลายคนได้อย่างไร? เขาถูกพระเหล่านั้นทุบตีปางตาย พระเหล่านั้นไม่สนใจสหายของข้า แต่พาตัวสตรีคนนั้นไป”

“ทันทีที่พวกเขาจากไป ข้าก็เข้าไปพาสหายของข้าหนีทันที แม้ว่าฝนจะตกหนัก ข้าก็รู้ว่าไม่สามารถอยู่ที่นั่นได้อีกต่อไปแล้ว สหายของข้าได้รับบาดเจ็บสาหัสจึงต้องหาที่พักรักษา รักษาอยู่กว่าครึ่งเดือนเขาถึงจะกลับบ้านได้ ไม่นานหลังจากกลับบ้านไป เขาก็ประสบเหตุร้ายไม่สามารถทำกิจการได้อีก จึงกลับไปที่ชนบท”

“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าสหายของเจ้าเสียชีวิตเพราะเหตุการณ์นี้”

“วันนั้นหลังจากที่ข้ากลับมาแล้ว มารดาของข้าล้มป่วยเสียชีวิต ข้าจึงนำร่างของนางกลับไปที่บ้านเดิม แล้วออกจากเมืองฮู่เป่ย หลังจากข้ากลับมา ครอบครัวของสหายข้าก็เกิดเรื่องแล้ว เดิมทีข้าไม่แน่ใจว่าเหตุการณ์นี้เกี่ยวข้องกับเรื่องนั้นหรือไม่ ทว่าวันหนึ่ง ข้าได้ยินว่าพระทั้งหมดในวัดนั้นตายแล้ว อีกทั้งยังตายอย่างอนาถ มีบาดแผลถูกฟันหลายสิบแผลทั่วทั้งร่างกาย”

เอี๊ยด! ประตูห้องขังเปิดออก

ลู่อี้และลู่เซวียนเดินเข้ามา