สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 589

บทที่ 589 ปรึกษาเรื่องการแต่งงานของลู่เซวียน

บทที่ 589 ปรึกษาเรื่องการแต่งงานของลู่เซวียน

ภายในลานบ้าน บุรุษสวมหน้ากากสามสิบคนยืนอยู่อย่างเป็นระเบียบ

เซี่ยคุนเอ่ยว่า “นี่เป็นหน่วยกล้าตายกลุ่มแรก”

“ทำได้ไม่เลว” ลู่อี้เอ่ย “ทำตามแผนเดิม เหลือไว้ในจวนเพียงสิบคน ที่เหลือก็จัดการให้เรียบร้อย…”

“เข้าใจแล้ว” เซี่ยคุนกล่าว “ระยะนี้ในกรมกลาโหมมีความเคลื่อนไหวบางอย่าง…”

“คาดเดาได้นานแล้ว” ลู่อี้เอ่ย “น่าเสียดายที่ความทะเยอทะยานของท่านไม่ได้อยู่ที่ราชสำนัก ไม่เช่นนั้นคงเหมาะมากหากไปประจำที่กรมกลาโหม”

“ข้าไม่สนใจ”

ทั้งสองคุยกันอยู่เป็นเวลานาน เมื่อเห็นว่าใกล้ได้เวลาอาหารเย็นแล้วจึงเข้าไปทานอาหารในบ้าน

“ท่านลุงเซี่ย” ลู่จื่ออวิ๋นเข้ามาหา “ข้ามีของบางอย่างจะให้ท่าน”

เซี่ยคุนยิ้มบาง ๆ “สิ่งของอันใด?”

“นี่เป็นปลอกสวมเข่าที่ข้าทำเอง” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ย “ท่านลองดูสิว่าใช้ได้หรือไม่”

เซี่ยคุนหยิบมันขึ้นมา แล้วกวาดตามองขึ้น ๆ ลง ๆ แววตาอ่อนโยนขึ้นหลายส่วน “ใช้ได้ดี”

“ท่านยังไม่ได้ใช้เลยนะ!”

“วัสดุดีเพียงนี้ ทั้งยังให้สัมผัสที่นุ่มนวล แค่มองดูก็รู้ว่ามีประโยชน์มาก” เซี่ยคุนกล่าว “แต่ต่อไปไม่ต้องทำให้ลุงเซี่ยแล้วนะ หากทำมากเกินไปจะเจ็บมือและเจ็บตาเอา”

“ท่านวางใจเถิด ข้ารู้จักประมาณตนเอง”

ลู่อี้ที่อยู่ข้าง ๆ มองเซี่ยคุนและลู่จื่ออวิ๋น แล้วจึงกล่าวว่า “ข้ายังไม่มีปลอกสวมเข่า เจ้ากลับทำให้ท่านลุงเซี่ยของเจ้าก่อนแล้ว”

“ท่านพ่อ ข้าเพิ่งทำเสื้อผ้าใหม่ให้ท่านสองชุดนะเจ้าคะ!” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ย “เหตุใดท่านจึงมีนิสัยขี้อิจฉาเช่นนี้”

เซี่ยคุนเอ่ย “พ่อของเจ้าขี้น้อยใจ ไม่ต้องไปสนใจเขา”

“ท่านชอบลูกสาวเพียงนี้ ภายหน้าหากมีลูกสาวในอนาคตจะเป็นอย่างไร?” ลู่อี้กล่าว “เจ้าเด็กที่บ้านท่านเป็นอย่างไรบ้าง? ซนหรือไม่?”

“ซนสิ แม่ของเขาผอมลงไปมาก ข้าหาแม่นมมาให้สองคน นางกลับเหลือไว้เพียงคนเดียว ไม่ว่าเจ้าเด็กคนนั้นจะซุกซนเพียงใด นางก็ยังพูดจาอ่อนหวานกับเขาเสมอ ข้าละอยากตบก้นเขาสักครั้งจริง ๆ”

หลังทานอาหารเย็น เซี่ยคุนก็กลับไป ลู่อี้จึงล้างหน้าล้างตาแล้วกลับไปที่ห้องนอน

มู่ซืออวี่กำลังพูดคุยกับสาวใช้ทั้งสอง เมื่อเห็นลู่อี้เข้ามา นางจึงให้สาวใช้ทั้งสองถอยออกไป

“พูดคุยกระซิบกระซาบอันใด ข้ายังฟังไม่ได้หรือ?”

“กำลังพูดคุยเรื่องการแต่งงานของสาวใช้สองคนนั้น” มู่ซืออวี่เอ่ยต่อไป “พวกนางอยู่กับข้ามาหลายปี อายุก็ไม่ใช่น้อยแล้ว หากยังไม่แต่งงานก็จะกลายเป็นสาวแก่ทึนทึก ข้ารู้ว่าพวกนางไม่อยากไปจากข้า พวกนางรู้สึกว่าหากแต่งงานไปแล้วจะไม่ได้คอยรับใช้ข้างกายอีก อันที่จริงแม้จะเป็นสาวใช้ส่วนตัวของข้าไม่ได้ ทั้งคู่ก็สามารถเป็นผู้ผู้ดูแลข้างกายข้าได้อยู่ดี จื่อซูและจื่อเยวี่ยนติดตามข้ามานาน ได้เรียนรู้เรื่องต่าง ๆ ไปไม่น้อย หากเป็นเพียงสาวใช้ก็น่าเสียดาย ก่อนที่ท่านจะมา สาวใช้สองคนนี้ยังตามมารบเร้าข้าไม่เลิก!”

“เอ่ยถึงเรื่องการแต่งงานแล้ว ยังมีอีกเรื่องให้เจ้ากังวล”

“มีอะไรหรือ?” มู่ซืออวี่เอ่ยถาม

“เรื่องน้องเซวียน” ลู่อี้เอ่ย “พวกเรามีลูกคนที่สี่แล้ว เขายังอยู่ตัวคนเดียว จวนทั้งหลังว่างเปล่า ไม่มีนายหญิงของบ้านสักคน นั่นไม่เหงามากหรือ!”

มู่ซืออวี่คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกับลู่เซวียนก่อนหน้านี้ จึงกล่าวขึ้นมาว่า “น้องสามีมีหนี้ดอกท้อ*[1] หากแต่เขาไม่ใช่เจ้าของที่แท้จริง แต่ท่านกล่าวได้ถูกต้อง ถึงเวลาที่จะปรึกษาเรื่องนี้กันอย่างจริงจังเสียที”