สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 592

บทที่ 592 หากเป็นเช่นนั้น เขาก็ไม่ใช่สามีของข้า

บทที่ 592 หากเป็นเช่นนั้น เขาก็ไม่ใช่สามีของข้า

ซูจือหลิ่วหันกลับไปมองลู่เซวียนในห้องโถง

ลู่เซวียนมีลักษณะของบัณฑิตทั่วไป หน้าตาสง่างาม เมื่อเทียบกับพี่ชายของเขาแล้ว เขากลับดูอ่อนแอกว่า ไม่ได้มีท่าทีน่าเกรงขามเพียงนั้น

ทว่านางมีสัมพันธ์อันดีกับมู่ซืออวี่ ไปเยี่ยมเยียนสกุลลู่ก็บ่อยครั้ง แม้กระทั่งเรือนพักผ่อนบนภูเขา นางยังได้ส่วนลดถึงสามส่วนซึ่งลูกค้าทั่วไปไม่อาจได้รับ นี่แสดงให้เห็นว่านางกับมู่ซืออวี่ถูกชะตากันเพียงใด

ด้วยชะตาที่ต้องกันกับมู่ซืออวี่นี้ ซูจือหลิ่วจึงรู้เรื่องราวในสกุลลู่มาไม่น้อย รวมถึงเรื่องราวของนายท่านรองลู่ผู้นี้ด้วย

“หากเขาเป็นบุรุษเช่นนั้น เขาก็ไม่ใช่สามีของข้า” ซูจือหลิ่วเอ่ยนิ่ง ๆ “หากพวกเราแต่งงานแล้วไม่สามารถอยู่ด้วยกันอย่างปรองได้ เช่นนั้นข้าก็จะหย่า”

“พี่หญิง ท่านกล่าวคำพูดเช่นนี้ได้อย่างไร?” ซูจือฮุ่ยอุทานขัดบทสนทนาของคนหลายคนในห้องโถง

ดวงตาแต่ละคู่หันมาตามทิศทางของเสียงซึ่งเป็นที่ที่พี่หญิงน้องหญิงซูซ่อนตัวอยู่

ซูจือฮุ่ยปิดปากตนเอง แสดงสีหน้า ‘ข้าก่อเรื่องแล้ว’ ออกมา

สีหน้าบริสุทธิ์ไร้เดียงสานั้น ราวกับเด็กไม่เข้าใจเรื่องราวในโลกผู้หนึ่ง

“ฮุ่ยเอ๋อร์ เจ้าออกมาสิ” ฮูหยินรองซูเอ่ยขึ้น “แขกอยู่ที่นี่ ตกใจอันใดกัน เสียมารยาทจริง ๆ เลย ยังไม่รีบออกมากล่าวขอโทษแขกอีก”

ซูจือฮุ่ยหันกลับไปมองซูจือหลิ่ว “พี่หญิง พวกเราออกไปกันเถอะ!”

ซูจือหลิ่วแค่นยิ้มแล้วสาวเท้าออกไป

ซูจือฮุ่ยก้มหน้าลง ราวกับจะเอ่ยว่า ‘ข้ารู้ความผิดแล้ว อย่าด่าว่าข้าเลย ดูสิข้าอ่อนแอถึงเพียงนี้ท่านยังจะทำใจด่าข้าได้ลงหรือ?”

“พวกเจ้าคุยอันใดกันอยู่ด้านหลัง?” ฮูหยินรองซูเอ่ยถาม

“พี่หญิง… พี่หญิงกล่าวสองสามคำ เพียงแต่ข้าไม่เห็นด้วย ท่านแม่ ข้าไม่ได้ตั้งใจโต้เถียงกับพี่หญิงนะเจ้าคะ ภายหน้าข้าจะเชื่อฟังพี่หญิง เพียงแต่พี่หญิงก็กล่าวเกินไป…”

ซูเสิ้งและเซี่ยวซื่อหันไปมองหน้ากัน

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพวกนางคิดจะใช้อุบายกับหลิ่วเอ๋อร์ เพราะต้องการทำลายงานแต่งครั้งนี้

มารดาเป็นเช่นไรก็เลี้ยงบุตรสาวออกมาได้เช่นนั้นจริง ๆ ซูจือฮุ่ยเด็กสาวคนนั้นเหมือนกับมารดาของนาง ไม่มีผิด พยายามทำทุกวิถีทางเพื่อข่มหลิ่วเอ๋อร์ ราวกับหากหลิวเอ๋อร์ถูกบดขยี้อยู่ใต้ฝ่าเท้าพวกนางแล้ว สองแม่ลูกจะมีความสุข

โชคดีที่น้องรองของเขาเลี้ยงบุตรชายมาด้วยตนเอง ไม่ได้ปล่อยให้สตรีนางนี้ได้เลี้ยงดูอุ้มชู ไม่เช่นนั้นทายาทชายเพียงคนเดียวในสกุลซูคงถูกเลี้ยงดูให้เป็นคนไม่หยิบหย่งแล้ว

“คำพูดของเด็ก ๆ ไม่ต้องถือเป็นจริงจัง พวกเรากลับเข้าเรื่องกันเถอะ!” เซี่ยวซื่อเอ่ยขึ้น

“จะกล่าวเช่นนั้นไม่ได้” ฮูหยินรองซูเอ่ย “หลิ่วเอ๋อร์ถึงวัยแต่งงานแล้ว ยังจะเห็นนางเป็นเด็กได้อย่างไร? หลิ่วเอ๋อร์ เจ้าพูดอะไร เหตุใดจึงทำให้น้องสาวเจ้าตกใจเช่นนั้น”

“ใต้เท้าลู่ยังมีงานต้องทำ มีเวลาว่างมาฟังการกระซิบกระซาบของพวกนางพี่หญิงน้องหญิงที่ใดกัน?” ซูเสิ้งเอ่ยขึ้นมาอย่างเย็นชา

“ไม่เป็นไร” ลู่เซวียนมองซูจือหลิ่ว “แม่นางซูจือหลิ่วกล่าวอันใด ข้าน้อยก็อยากได้ยินเช่นกัน”

ซูจือหลิ่วมองลู่เซวียนแล้วเอ่ยขึ้น “ใต้เท้าลู่อยากได้ยินจริง ๆ หรือ?”

“แน่นอน” ลู่เซวียนยิ้มบาง ๆ

ซูเสิ้ง “…”

ไม่รู้ว่ามีผลมาจากหน้าตาหรือไม่ ทว่าตอนนี้ยามใต้เท้าลู่เซวียนยิ้มดูคล้ายกับยามที่ใต้เท้าลู่อี้ยิ้มยิ่งนัก เพียงแต่เมื่อเทียบกันแล้วรอยยิ้มของใต้เท้าลู่อี้ทำให้คนทานทนไมไหว ส่วนรอยยิ้มของใต้เท้าลู่เซวียนกลับทำให้รู้สึกถึงอันตราย

“ข้าคุยกับน้อยหญิงฮุ่ยเพียงสองสามคำ น้องหญิงฮุ่ยบอกว่าข้าโหดร้ายเช่นนี้ เกรงว่าจะทำให้ท่านตกใจกลัว ข้าจึงบอกว่าหากใต้เท้าลู่เซวียนเข้าใจ เขาก็จะเป็นสามีของข้า หากหยาบช้าเฉกเช่นบุรุษส่วนใหญ่ เช่นนั้นเขาก็ไม่ใช่สามีข้า หากไม่ยอมปรองดรองกันหลังแต่งงาน เช่นนั้นข้าก็จะหย่าเสีย”

ซูเสิ้งและเซี่ยวซื่อตกตะลึง