สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 597

บทที่ 597 ข้าจะรับอนุ

บทที่ 597 ข้าจะรับอนุ

ฟ่านเหยี่ยนช่วยพยุงนางลุกขึ้นแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เป็นอะไรไปหรือ?”

“ท่านอ๋อง ท่านไม่รู้หรือ? วันนี้ข้าตกใจมาก” หยางอีเหรินบรรยายถึงภาพที่สุนัขข้างถนนกระโจนเข้ามาหานางและสภาพจิตใจอันบอบช้ำหลังจากเหตุการณ์ดังกล่าว

“อันตรายถึงเพียงนี้เชียวหรือ? พวกบ่าวรับใช้ดูแลเจ้าอย่างไรกัน?” ฟ่านเหยี่ยนเอ่ยอย่างเย็นชา “ดูเหมือนต้องลากคนทั้งหมดออกไปแล้วทุบตีให้ตายเสีย”

หยางอีเหริน “…”

แม้ว่านางจะอยากได้รับความสนใจจากฟ่านเหยี่ยน ทว่านางก็ไม่ต้องการสูญเสียคนสนิททั้งหมดที่นี่ไป

“ไม่ได้ร้ายแรงเพียงนั้น” หยางอีเหรินเอ่ย “พวกเขาเองคงไม่ได้คาดคิดว่าจู่ ๆ จะมีสุนัขบ้าหนึ่งตัวออกมากัดคน จึงไม่ทันได้ตั้งตัวแม้แต่น้อย”

“ไม่ว่าจะกล่าวอย่างไร บ่าวรับใช้ก็ไม่ดูแลเจ้าให้ดี มิหนำซ้ำยังทำให้หวางเฟยได้รับความหวาดกลัว ข้าต้องลงโทษให้หนัก” ฟ่านเหยี่ยนกล่าวด้วยท่าทีสงบ “บ่าว! ลากทุกคนที่ติดตามหวางเฟยวันนี้ออกมา โบยพวกมันยี่สิบครั้ง แล้วขายออกนอกจวนไปเสีย”

“ท่านอ๋อง…” หยางอีเหรินตกตะลึง นางรีบเข้าไปจับแขนของฟ่านเหยี่ยนเอาไว้ “ท่านอ๋องโปรดระงับโทสะ ท่านอ๋องรักใคร่ข้าเพียงนี้ ข้าซาบซึ้งใจเป็นอย่างยิ่ง ทว่าได้โปรดละเว้นคนเหล่านั้นด้วยเถิด!”

“หวางเฟย อาณาจักรมีกฎหมายของอาณาจักร บ้านก็มีกฎของบ้าน หากกฎไม่เป็นกฎ บ่าวรับใช้ต่ำต้อยเหล่านั้น ภายหน้าย่อมละเลยเจ้าและข้า หากข้าออกไปข้างนอกและตกอยู่ในอันตรายแล้วพวกมันประมาทเลินเล่อเช่นนี้ ข้าจะไม่ต้องตายโดยที่ไม่รู้ตัวว่าตายอย่างไรหรอกหรือ?”

ท้ายที่สุด หยางอีเหรินก็ปกป้องคนเหล่านั้นเอาไว้ไม่ได้

คนที่ติดตามนางออกไปข้างนอกวันนี้คือผู้คุ้มกันที่ติดตามนางมาจำนวนสี่คน

นอกจากนี้ยังมีสาวใช้ที่ตามนางแต่งเข้าจวนอ๋องมาอีกสองคน คนหนึ่งถูกสุนัขกัด ภายหน้าอาจไม่สามารถใช้การได้แล้ว อีกคนยังอยู่ดี ทว่าเมื่อดูจากท่าทีของฟ่านเหยี่ยน เกรงว่านางคงปกป้องไว้ไม่ได้แล้วเช่นกัน

หากแค่เพียงสาวใช้สองคนก็แล้วไปเถิด ต่อให้พวกนางถูกขายออกไปก็คงไม่เสียหายมากนัก อย่างมากเพียงแค่ย้ายคนจากที่บ้านบิดามารดานางมาก็สิ้นเรื่อง ทว่าผู้คุ้มกันเหล่านี้ล้วนคัดเลือกมาเป็นอย่างดี การสูญเสียครั้งนี้ทำให้นางปวดเศียรเวียนเกล้าเป็นอย่างมาก

เสียงโบยดังขึ้นมาจากข้างนอก

แม้แต่ผู้คุมกันฝีมือดีก็ไม่อาจทานทนการโบยเช่นนี้ได้

หยางอีเหรินกัดฟัน ทำได้เพียงกล้ำกลืนความสูญเสียครั้งนี้

“ท่านอ๋อง ข้ากลัวจริง ๆ การที่ท่านอยู่กับข้าได้ ข้าดีใจยิ่งนัก”

“อย่างนั้นหรือ?” ฟ่านเหยี่ยนเอ่ยด้วยท่าทีสงบ “แต่ข้าคิดว่า หลังจากเผชิญเรื่องน่าหวาดกลัวเช่นนี้มา หวางเฟยควรพักผ่อนให้เต็มที่ พอดีเรือนหลังของข้าว่างเปล่าเกินไป ถึงเวลาที่จะต้องเติมเต็มแล้ว”

“ท่านอ๋อง ท่านหมายความว่าอย่างไร?” หยางอีเหรินตกตะลึง

“ข้าต้องการ… รับอนุ” ฟ่านเหยี่ยนมองหยางอีเหรินด้วยสีหน้าเฉยเมย “พวกนางจะได้แบ่งเบาภาระของหวางเฟยได้ ดูรูปร่างของหวางเฟยสิ เจ้าผ่ายผอมยิ่งกว่าตอนที่แต่งงานกับข้าไม่น้อย นั่นทำให้ข้าทุกข์ใจยิ่งนัก ข้าว่าไม่จำเป็นต้องไปหาที่อื่น มีหนึ่งคนพร้อมพอดี นับแต่นี้ไปหวางเฟยก็ให้นางแบ่งเบาภาระเจ้าเถอะ!”

สิ้นคำ ฟ่านเหยี่ยนก็จากไป

หยางอีเหรินยึดขอบโต๊ะเอาไว้แน่น มองแผ่นหลังของฟ่านเหยี่ยนแล้วจึงกัดฟันพูด “ในที่สุดข้าก็มองออก เดิมทีเขาไม่ได้มาที่นี่เพราะรู้สึกสงสารข้าแม้แต่น้อย”

นางช่างไร้เดียงสายิ่งนัก ในใจถึงยังคงเพ้อฝันเรื่องเขา

ก่อนหน้านี้ท่านพ่อท่านแม่เคยกล่าวว่า พี่หญิงคือพระชายาองค์รัชทายาท สกุลหยางของพวกนางย่อมเป็นคนขององค์รัชทายาท นางแต่งงานให้กับเซวียนอ๋อง จุดประสงค์คือเพื่อหยุดความคิดของฉู่กุ้ยเฟย จะดีที่สุดหากนางสามารถเอาชนะใจเซวียนอ๋องและทำให้เซวียนอ๋องหันมารับใช้องค์รัชทายาทได้ แต่แม้ว่านางจะทำไม่สำเร็จก็ไม่สำคัญ อย่างไรเสียขุนนางทั้งบุ๋นบู๊ต่างก็รู้ว่าเซวียนอ๋องไม่ใช่ตัวเลือกที่ดีนัก

ทว่าหยางอีเหรินกลับไม่ยินยอมพ่ายแพ้ พี่หญิงของนางเป็นพระชายาองค์รัชทายาทแล้วถือสิทธิ์อันใด เหตุใดสกุลนางจึงต้องหนุนหลังอีกฝ่าย การแย่งชิงบัลลังก์มักจะเป็นเช่นนี้ หากยังไม่ถึงอึดใจสุดท้ายก็ไม่อาจรู้ได้ว่าผู้ใดเป็นผู้ชนะ

เดิมทีหยางอีเหรินคิดจะดึงสกุลหยางมาเพื่อเซวียนอ๋อง ทว่าเซวียนอ๋องกลับไม่เห็นนางอยู่ในสายตา ในเมื่อเป็นเช่นนี้ นางยังต้องกังวลอันใดอีก ภายหน้าอย่าให้นางเห็นว่าเขามาขอความช่วยเหลือก็แล้วกัน

“หวางเฟย…” สาวใช้ขั้นสองเดินเข้ามา “ท่านมีอันใดจะรับสั่งเจ้าคะ?”