สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 600

บทที่ 600 กฎหมายการค้าประกาศใช้แล้ว

บทที่ 600 กฎหมายการค้าประกาศใช้แล้ว

เมื่อ ‘กฎหมายการค้า’ ประกาศใช้ คนในกลุ่มการค้าเมืองหลวงไม่ทันได้ตั้งตัว

หนังสือกฎหมายนี้ถูกมอบให้กับร้านค้าต่าง ๆ เพื่อให้ทุกครัวเรือนเข้าใจกฎหมายใหม่ของราชสำนัก หากฝ่าฝืนกฎระเบียบ เช่นนั้นจะต้องถูกลงโทษ

หนังสือทั้งเล่มมีทั้งหมดห้าพันคำ แต่ละบทเป็นกฎหมายควบคุมผู้ทำการค้า ขอเพียงทำการค้าอย่างซื่อสัตย์สุจริตย่อมไม่มีอะไร แต่หากมีเจตนาไม่ดี บทลงโทษย่อมร้ายแรงเป็นอย่างมาก

ด้วยเหตุนี้ กลุ่มการค้าเมืองหลวงจึงมีอยู่เพียงแต่ในนามเท่านั้น

กรมพระคลังมีอำนาจควบคุมผู้ทำการค้าเหล่านี้ หากเกิดอันใดขึ้นก็ไปร้องเรียนทวงความเป็นธรรมได้ที่กรมพระคลัง

คนของจวนพระสัสสุระถูกไต่สวนแล้วจึงปล่อยตัวออกมา

อย่างไรก็ตาม ไม่มีผู้ใดมาก่อปัญหาในร้านของมู่ซืออวี่อีก แสดงให้เห็นว่าคนของจวนพระสัสสุระรู้ดีว่าลู่อี้ยุ่งด้วยไม่ได้ง่าย ๆ

ดึกมากแล้ว มู่ซืออวี่อ้าปากหาวขึ้นไปในรถม้า

ทันทีที่นางขึ้นรถม้าก็สังเกตได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ในรถม้ามีกลิ่นเลือด

“ฉานอี ซางจือ…”

สาวใช้ทั้งสองเข้าใจความหมายของนางทันที

มู่ซืออวี่ลงมาจากรถม้า สาวใช้สองนางพบชายผู้หนึ่งจากช่องด้านใน

“ฮูหยิน ตอนนี้จะทำอย่างไรดีเจ้าคะ?”

ชายคนนั้นหมดสติ ใบหน้าละเอียดประณีตของเขาขาวราวกับหยกในยามค่ำคืน

“หร่วนฉี!”

“ฮูหยินรู้จักเขาหรือเจ้าคะ?”

“รู้จัก…” กระมัง!

หร่วนฉีที่นางรู้จักมักจะสวมใส่เสื้อผ้าอาภรณ์หรูหรา ทว่า ‘หร่วนฉี’ ผู้นี้กลับแต่งกายในชุดสีดำทำให้นางรู้สึกแปลกออกไป

“เขาได้รับบาดเจ็บ บนร่างกายมีร่องรอยบาดแผลมากมาย ดูเหมือนจะถูกตามล่ามา หากพวกเราพาเขาไปเช่นนี้ ไม่รู้ว่าจะถูกซุ่มโจมตีระหว่างทางหรือไม่ เถ้าแก่หร่วนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามคือพี่ชายของชายผู้นี้ พวกเจ้าไปดูหน่อยว่าเขายังอยู่ในร้านหรือไม่”

ฉานอีไปสอบถามแล้ว ไม่นานก็กลับมาแจ้งว่า “เถ้าแก่หร่วนไปจัดการเรื่องกิจการที่เมืองใกล้เคียง อาจต้องใช้เวลาสิบวันถึงครึ่งเดือนจึงจะกลับมาเจ้าค่ะ”

“ซางจือ เจ้าช่วยทำแผลให้เขาหหน่อย!”

“เจ้าค่ะ”

“หากทำแผลเสร็จแล้วเล่าเจ้าคะ?” ฉานอีเอ่ยถาม

“เอาเขาไปไว้ในร้านก่อน” มู่ซืออวี่กล่าว “รอข้ากลับไปที่บ้าน บอกใต้เท้าลู่สักหน่อย แล้วค่อยให้เขามาจัดการเถอะ! ข้าเองก็จัดการเรื่องเหล่านี้ไม่เก่งเช่นกัน”

คนขับรถม้าอุ้มหร่วนฉีเข้าไปไว้ในห้องตำราของมู่ซืออวี่ ก่อนจะวางเขาลงบนเบาะนุ่มเบา ๆ

ซางจือทำแผลให้หร่วนฉี

หลังจากจัดการทั้งหมดเสร็จสิ้น มู่ซืออวี่ก็รออยู่เป็นเวลานานแล้ว นางหิวเสียจนไส้กิ่ว สิ่งสำคัญที่สุดคือนางง่วงเสียจนแทบลืมตาไม่ขึ้นแล้ว

ก่อนที่นางจะได้กลับไป ลู่อี้ก็มาหานางก่อน

เพราะดึกแล้วเห็นภรรยายังไม่กลับมา ลู่อี้รู้สึกไม่วางใจจึงมาที่ร้านเพื่อตามหา

“ท่านมาพอดี” มู่ซืออวี่ชี้ไปยังผู้บาดเจ็บที่อยู่บนเบาะนุ่ม “นี่คือหร่วนฉี เมื่อก่อนตอนอยู่เมืองฮู่เป่ยข้าสนิทกับเขามาก วันนี้ข้าพบเขาได้รับบาดเจ็บ ไม่รู้เช่นกันว่าผู้ใดทำให้เขาบาดเจ็บเช่นนี้ ข้าไม่รู้จะจัดการอย่างไร มอบให้ท่านจัดการเถอะ! รอเขาตื่นขึ้นมาแล้ว ท่านก็ถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้น”

ลู่อี้มองรูปโฉมของหร่วนฉี

“หน้าตางดงาม นึกไม่ถึงว่าฮูหยินจะมีสหายที่โดดเด่นเพียงนี้”

“เหตุใดคำพูดนี้จึงรู้สึกเปรี้ยว*[1] นัก?” มู่ซืออวี่เลิกคิ้ว “แก่เฒ่าเพียงนี้แล้วยังหึงหวงอยู่อีกหรือ?”

“สามีเพียงชื่นชมว่าสหายของฮูหยินผู้นี้พิเศษก็เท่านั้น” ลู่อี้แตะข้อมือของหร่วนฉี “เขาถูกยาพิษแล้ว”

“จะทำอย่างไรดี?”

“หร่วนฉีผู้นี้ได้รับบาดเจ็บมาอย่างไร พวกเราเองก็ไม่รู้ ไม่อาจร้อนใจบุ่มบ่ามไปเชิญท่านหมอข้างนอกมา”