สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 605

บทที่ 605 นางจัดการได้ดีทีเดียว

บทที่ 605 นางจัดการได้ดีทีเดียว

ทั้งฮูหยินหวังและฮูหยินหร่วนล้วนมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก

เรื่องราวทั้งหมดแสดงขึ้นมาอีกครั้งอย่างไร้ข้อติ พวกนางไม่อาจปกป้องลูกสาวของตนได้แม้จะต้องการปกป้องเพียงใด ไม่เช่นนั้นชื่อเสียงของลูกสาวพวกนางคงป่นปี้ และชื่อเสียงด้านคุณธรรมจริยธรรมของพวกนางก็จะเสื่อมเสียไปด้วย

มู่ซืออวี่และฮูหยินเจี่ยที่รุดมาเดินเข้ามาในตอนนี้เอง

“ได้ยินว่าแม่นางทั้งสองลื่นตกลงไปในสระน้ำหรือ?” มู่ซืออวี่ถามด้วยความเป็นห่วง “เกิดอะไรขึ้นกัน? บ่าวรับใช้ดูแลอย่างไร?”

“ฮูหยินลู่….” ฮูหยินหวังและฮูหยินหร่วนเอ่ยทักทายมู่ซืออวี่

สีหน้าของมู่ซืออวี่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “ฮูหยินทั้งสองท่าน ต้องขออภัยจริง ๆ บ่าวรับใช้ของข้าดูแลท่านได้ไม่ดีเอาเสียเลย นึกไม่ถึงว่าจะทำให้แม่นางทั้งสองตกน้ำแล้ว ได้รับบาดเจ็บที่ใดหรือไม่? เชิญท่านหมอแล้วหรือยัง?”

“ไม่ได้ร้ายแรงอะไร” ฮูหยินหวังเอ่ย “ไม่โทษบ่าวรับใช้จวนท่าน เป็นเด็กบ้านข้าที่เสียมารยาทเอง รอกลับไปที่จวน ข้าจะต้องให้แม่นมสั่งสอนขนบธรรมเนียมนางให้ดี”

“แม่นางสองนี้เดิมทีก็ได้รับความตื่นตระหนก ไม่อาจให้พวกนางต้องได้รับความหวาดกลัวอีกได้” มู่ซืออวี่เดินเข้าไปหาคุณหนูหวังและคุณหนูหร่วน “แม่นางทั้งสอง ข้าให้บ่าวรับใช้ทำน้ำขิงมาให้ พวกเจ้าดื่มขับไล่ความหนาวเถิด”

“ขอบคุณฮูหยิน”

คุณหนูหวังและคุณหนูหร่วนกล่าวขอบคุณอย่างจริงใจภายใต้สายตาตักเตือนจากมารดาของตน

“ลื่นไถลตกลงน้ำไปจริง ๆ หรือ?” มู่ซืออวี่เอ่ยถาม “อวิ๋นเอ๋อร์ เจ้าบอกแม่มา นี่เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”

“ฮูหยินลู่ เป็นพวกนางไม่ระวัง จึงตกลงไปในน้ำจริง ๆ” ฮูหยินหร่วนเอ่ยขึ้น “ท่านวางใจเถิด ไม่ได้ร้ายแรงอะไร”

“มีเพียงปลาตายยี่สิบตัวเจ้าค่ะ” ติงเซียงที่อยู่ข้าง ๆ กล่าว

แม่ลูกสกุลเจียงและสกุลหร่วนแสดงสีหน้าแปลกประหลาดออกมา

สกุลลู่คงไม่ให้พวกนางชดใช้เรื่องปลากระมัง?

ปลาสามพันตำลึงเงิน ผู้ใดจะร่ำรวยอู้ฟู่ได้เท่าสกุลลู่อีกเล่า?

“พูดถึงปลาอะไรกัน?” มู่ซืออวี่เหลือบตามองติงเซียง “วันนี้มีเรื่องมากมายหลายอย่างให้ต้องทำ รอข้าเสร็จเรื่องราวแล้วจะมาจัดการพวกเจ้า แม้กระทั่งปลาก็ยังดูแลได้ไม่ดี”

ท้ายที่สุดคุณหนูหวังและคุณหนูหร่วนไม่ได้ปริปากบ่นแม้แต่น้อย เรื่องราวจึงจบลงเช่นนี้

ฮูหยินทั้งสองพาลูกสาวของพวกนางออกไปจากที่นี่

เมื่อห้องว่างลงแล้ว ฮูหยินเจี่ยจึงตำหนิเจี่ยหลิงหลง “เหตุใดเจ้าบุ่มบ่ามเช่นนี้? ผู้อื่นกล่าวสิ่งใดก็ให้กล่าวไป ไม่ใช่ว่าจะเสียเนื้อไปชิ้นสองชิ้นเสียหน่อย”

“ข้า…” เจี่ยหลิงหลงอ้าปากอย่างไม่ยินยอม ทว่าท้ายที่สุดนางยังคงไม่กล่าวแย้งคำตำหนิของมารดา

“ท่านน้าเจี่ย ไม่ใช่เช่นนั้นนะเจ้าคะ” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ย “ท่านคิดว่านี่เป็นเพียงคำพูดไม่กี่คำ ทว่าคนเหล่านี้มักจะประจบประแจงผู้สูงกว่าและเหยียบย่ำผู้ต่ำกว่าเสมอ การยินยอมของท่านรังแต่จะทำให้พวกเขารู้สึกว่าตนถูกต้อง และคิดว่าเกียรติของท่านเป็นสิ่งไร้ค่าที่พวกเขาสามารถเหยียบย่ำได้ตามใจชอบ ท่านอยู่ที่บ้านทั้งวัน ไร้เรื่องไร้ราวกับผู้ใด นี่ไม่นับเป็นอะไร แต่ท่านเคยคิดหรือไม่ว่าผู้อื่นจะดูแคลนหลิงหลง เช่นนั้นภายภาคหน้าเรื่องแต่งงานของหลิงหลงจะทำอย่างไร? สกุลสูงกว่าไม่ได้ ทำได้เพียงแต่งกับสกุลต่ำลงมา ทว่าหลังจากแต่งงานแล้ว หลิงหลงจะหลีกเลี่ยงคำนินทาว่าร้ายเหล่านี้ได้หรือ? เช่นนี้เดิมทีการหลบเลี่ยงก็แก้ปัญหาไม่ได้แม้แต่น้อย”

“ฟังเอาซี ท่านยังไม่เข้าใจเท่าเด็กคนหนึ่งเลย” มู่ซืออวี่เอ่ย “อยากให้ผู้อื่นให้ความเคารพพวกท่านสองแม่ลูก พวกท่านก็ต้องทำให้ตนเองแข็งแกร่งขึ้นมา”

“ข้าเองก็รู้ เพียงแค่วันนี้ไม่อยากสร้างปัญหาให้พวกท่าน” ฮูหยินเจี่ยเอ่ย

“วันนี้ไม่อยากสร้างปัญหาให้ข้า วันพรุ่งไม่อยากสร้างปัญหาให้ผู้อื่น อย่างไรเสียท่านก็มีเหตุผลมากมายก่ายกอง” มู่ซืออวี่เอ่ย “ข้ากลับรู้สึกว่าหลิงหลงมีความกล้าเช่นนี้เพื่อมารดาของนาง นางทำได้ดียิ่ง หากคนผู้หนึ่งดูหมิ่นมารดาเจ้าต่อหน้าเจ้า เช่นนี้แล้วยังสามารถทนได้ นั่นไม่ใช่ความรอบคอบถี่ถ้วน แต่เป็นความขลาดเขลา”

ด้านหลังภูเขาจำลอง ลู่ฉาวอวี่ถอดเสื้อคลุมออกแล้วหาที่นั่ง

วันนี้แขกทั้งหลายล้วนมาที่นี่เพื่อเขา ถึงแม้เขาจะยังเล็กไม่ต้องดื่มสุรา ทว่าการถูกลากตัวไปมาเพื่อทักทายและฟังคำเยินยอต่าง ๆ นานาก็ทำให้เขาหมดความอดทน

ในที่สุดความเงียบสงบของที่นี่ก็ทำให้เขาผ่อนคลายลงได้

“เจ้าชอบภูเขาจำลองแห่งนี้ จึงมานั่งเล่นอยู่ที่นี่โดยเฉพาะหรือ?”