สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 609

บทที่ 609 มีคนลอบวางเพลิง

บทที่ 609 มีคนลอบวางเพลิง

ความโกรธกริ้วบนพระพักตร์ของไทเฮาเลือนหายไปทันที

นางมองมู่ซืออวี่ด้วยสีหน้านิ่งสงบ “เนื้อทองหรือ?”

“เพคะ”

“กรมพระคลังจะใช้จ่ายเงินมากมายเพียงนั้นได้อย่างไร?”

ผู้ใดบ้างไม่อยากสร้างสิ่งที่ตนชอบให้ยิ่งใหญ่ ทว่าเงินในท้องพระคลังไม่ใช่สิ่งที่นางใช้ได้ตามอัธยาศัย หากขอให้นางนำเงินส่วนตัวออกมา ร้อยทั้งร้อยไทเฮาย่อมไม่พอใจอย่างแน่นอน

“บางทีกรมพระคลัง…” มู่ซืออวี่เอ่ยขึ้นมา “ทว่าไทเฮา หม่อมฉันยินดีมอบเงินจำนวนนี้ออกมา”

“หืม? นี่ไม่ใช่เงินจำนวนเพียงเล็กน้อย” ไทเฮามองมู่ซืออวี่ด้วยรอยยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม “ฮูหยินลู่หลั่งโลหิตไปมากเพียงนี้ อายเจียรู้สึกไม่ดีเป็นอย่างยิ่ง”

“ไทเฮาเปรียบเสมือนพระมารดาของทั้งใต้หล้า หม่อมฉันก็เป็นคนของพระองค์เช่นกัน การทำทุกอย่างเพื่อพระองค์เป็นสิ่งที่พึงกระทำ” มู่ซืออวี่เอ่ยขึ้นมา “หากไทเฮารู้สึกไม่สบายพระทัย ไม่สู้มอบรางวัลให้หม่อมฉันเป็นป้ายหนึ่ง ข้างบนเขียนคำว่า ‘บ้านผู้มีเมตตาธรรม’ ดีหรือไม่เพคะ?”

เมื่อถึงตอนนั้น หากปิดป้ายนี้ไว้ในรีสอร์ตก็จะกลายเป็นจุดชมวิว อีกทั้งยังเป็นจุดหมายปลายทางที่ต้องมาเยือนให้ได้อีกด้วย

อย่างไรเสียในยุคนี้ สิ่งที่ผู้คนส่วนใหญ่หวาดกลัวและเคารพโดยจิตใต้สำนึกคือราชวงศ์ หากสกุลใดได้รับพระราชทานรางวัล บรรพบุรุษหลายชั่วคนล้วนได้อาบแสงเรืองรองตามไปด้วย

“เจ้าช่างสมกับเป็นผู้ทำการค้าจริง ๆ” ไทเฮาตรัส “เช่นนั้น อายเจียจะช่วยให้เจ้าสมปรารถนา”

เรื่องไฟไหม้โถงพระจึงจบลงเช่นนี้

เรื่องราวจบลงอย่างง่ายดาย ไม่ต้องเอ่ยถึงว่าบ่าวรับใช้ของกรมวังที่คุกเข่าตัวสั่นเทิ้มอยู่นี้ไม่อยากเชื่อ เพราะแม้แต่หยางมามาที่อยู่ข้างกายไทเฮายังรู้สึกราวกับว่านางกำลังฝันไป

หลังออกมาจากพระตำหนักไทเฮาแล้ว มู่ซืออวี่จัดเตรียมให้บ่าวรับใช้ของกรมวังทำงานต่อไป

“ของที่ถูกเผาเหล่านั้นโยนทิ้งไปให้หมด ของที่พวกเราจัดเตรียมไว้ก่อนหน้านั้นล้วนใช้การไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ตอนนี้เราต้องจัดการเก็บกวาดตำหนักบริเวณด้านหลังเสียก่อน ฉะนั้นจึงต้องเปลี่ยนแบบใหม่” มู่ซืออวี่เอ่ย “ก่อนอื่นพวกท่านต้องจัดเตรียมวัสดุตามที่ข้าต้องการ หากเงินไม่เพียงพอ เพียงแค่มาหาสาวใช้ของข้า นอกจากนั้น หากจัดการเรื่องนี้เสร็จสิ้นไปด้วยดี พวกท่านแต่ละคนจะได้รับการตกรางวัลอย่างงาม”

“ฮูหยินลู่ พวกเราล้วนเป็นบ่าวรับใช้ของกรมวัง พระราชวังมอบเงินเดือนให้เราทุกเดือนอยู่แล้ว” ขันทีผู้หนึ่งเอ่ยขึ้นด้วยความกระดากอาย

“ที่พระราชวังมอบให้ก็ส่วนพระราชวังมอบให้ ที่ข้ามอบให้ก็ส่วนที่ข้ามอบให้ วางใจเถิด เรื่องเช่นนี้หากพวกท่านไม่พูด ข้าไม่พูด ย่อมไม่มีผู้ใดรู้ เรื่องในครั้งนี้ลำบากยากเย็นยิ่งนัก นอกจากนี้พวกท่านติดตามข้าจึงได้รับความตระหนกตกใจ ดังนั้นข้าย่อมไม่อาจให้พวกท่านทำงานเปล่า ๆ ได้ นับตั้งแต่เมื่อก่อนจนกระทั่งบัดนี้ไม่มีผู้ใดติดตามข้าแล้วไม่ได้รับรางวัลตอบแทน วางใจเถอะ!”

ในพระราชวังแห่งนี้ ทุกคนล้วนมีความคิดแตกต่างกันออกไป แม้จะเห็นคนเหล่านี้แต่ละคนล้วนมีใบหน้าซื่อสัตย์ ก็ไม่มีใครล่วงรู้ว่ามีคนประเภทใดซ่อนอยู่ใต้ใบหน้าใสซื่อเหล่านั้น

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นคนประเภทใด ขอแค่เพียงยังมีจุดอ่อน ย่อมสามารถใช้ให้เป็นประโยชน์ได้ อีกทั้งนางยังสามารถใช้ประโยชน์จากตนเองที่ไม่ใช่เพียงฮูหยินผู้บัญชาการศาลต้าหลี่ แต่ยังมีฐานะเป็นถึงนิ้วทองคำของเทพแห่งความมั่งคั่งได้ด้วย

ผู้ใดไม่ชอบเทพแห่งความมั่งคั่งเล่า?

อย่างไรเสียนางก็ชอบความร่ำรวยแล้วคนหนึ่ง

“ฮูหยิน ท่านดูนี่…” ฉานอีส่งตะเกียงน้ำมันให้มู่ซืออวี่ “ข้าเจอมันอยู่ข้างใน กลางวันแสก ๆ เช่นนี้ ผู้ใดจะจุดตะเกียงกัน?”

“เมื่อครู่มีผู้ใดอยู่ในนั้นบ้าง?” มู่ซืออวี่เอ่ยถาม

“พวกบ่าวล้วนแต่สนใจฮูหยิน นอกจากจดจ่ออยู่กับฮูหยินแล้ว ไม่ทันได้สนใจว่าผู้ใดเข้าไปในโถงพระเลยเจ้าค่ะ”

อย่างไรเสียที่แห่งนี้ก็วุ่นวายอลหม่าน มีผู้คนเข้า ๆ ออก ๆ เต็มไปหมด จะไปสนใจผู้คนมากมายเช่นนั้นได้อย่างไร?

“มีคนจงใจวางเพลิง คงอยากเห็นพวกเราถูกไทเฮากริ้ว” มู่ซืออวี่เอ่ย “ฉานอี เจ้าเป็นคนถี่ถ้วน ระยะนี้เจ้าคอยจับตาดูคนรอบกายข้า ซางจือเจ้ารั้งอยู่ข้างกายคอยปกป้องข้า แบ่งงานในการร่วมมือกันเช่นนี้ พวกเจ้าจะได้ไม่มุ่งความสนใจมาที่ข้าทั้งหมด แล้วปล่อยให้ผู้ร้ายฉวยโอกาสเอาได้”

“เจ้าค่ะ”