สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 616

บทที่ 616 ข้าขอปฏิเสธ

บทที่ 616 ข้าขอปฏิเสธ

สวนชิงเหลียน

เสียง ‘แกร๊ก’ ดังขึ้นมา จากนั้นกล่องจึงเปิดออก

มู่ซืออวี่เอ่ยกับฉินเหลียนเอ๋อร์ “ได้แล้ว”

“ฝีมือท่านช่างวิเศษจริง ๆ ท่านคงไม่ได้รับพลังวิเศษมาจากเซียนกระมัง? เหตุใดจึงเก่งกาจเพียงนี้?” ฉินเหลียนเอ๋อร์ยิ้มบาง ๆ ทั้งยังกล่าวว่า “ลำบากแล้ว เด็ก ๆ นำน้ำชาและขนมเข้ามา”

“ไม่ต้องหรอก” มู่ซืออวี่มวยผมบนศีรษะกลับขึ้นไปดังเดิมแล้วเอ่ยว่า “ข้าต้องออกจากวังหลวง ไม่รบกวนแม่นางฉินแล้ว”

“ข้าเชิญท่านมาช่วยข้า แม้กระทั่งชาจอกเดียวยังไม่ได้ดื่ม หากถูกผู้อื่นรู้เข้าจะไม่กล่าวว่าข้ารังแกท่านหรือ!”

“ไม่ต้องจริง ๆ ข้ากำลังตั้งครรภ์ จำต้องหลีกเลี่ยงไม่ดื่มน้ำชามากเกินไป” มู่ซืออวี่เอ่ย “กล่องก็เปิดแล้ว แม่นางฉินดูเอาเถิด”

นางกำนัลส่งกล่องใบนั้นให้ฉินเหลียนเอ๋อร์

ฉินเหลียนเอ๋อร์มองของข้างในกล่องแล้วเอ่ย “นี่เป็นของที่ญาติส่งมาให้ข้า ท่านพ่อท่านแม่ข้าจากไปนานแล้ว ครอบครัวข้าเหลือข้าเพียงผู้เดียว นึกไม่ถึงว่าจะยังมีคนนึกถึงข้า ฮูหยินลู่ ข้าอยากร้องขอท่านสักอย่าง บัดนี้ข้าปรนนิบัติฝ่าบาท ได้รับพระราชทานรางวัลมาบ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ ข้าอยากเลือกของสักชิ้นสองชิ้นส่งไปให้ญาติข้า เขาใช้ชีวิตอยู่อย่างยากลำบาก ข้าอยากช่วยเขา”

“สิ่งของในวังหลวง แม้จะเป็นรางวัลพระราชทานจากฝ่าบาทก็ไม่อาจนำออกนอกวัง คำร้องขอของแม่นางฉิน เกรงว่าข้าจะช่วยไม่ได้”

“ฮูหยินลู่ มันเป็นเพียงสิ่งของธรรมดาเท่านั้น ไม่ใช่ของล้ำค่าอันใด ข้าเพียงแค่อยากช่วยญาติผู้นั้น เช่นนี้ก็ไม่ได้หรือ? แต่ไหนแต่ไรมาท่านใจดีมีเมตตา เหตุใดจึงใจแข็งปฏิเสธข้าเล่า?”

“แม่นางฉินมีคนสนิทมากมายเพียงนี้ คิดจะส่งสิ่งของออกไปไม่ใช่เรื่องยาก” มู่ซืออวี่เอ่ย “ข้ายังมีเรื่องต้องทำ ขอตัวก่อนแล้ว”

หลังจากมู่ซืออวี่ออกไปแล้ว นางกำนัลของฉินเหลียนเอ๋อร์จึงเอ่ยขึ้น “นายหญิง ฮูหยินลู่ผู้นี้ไม่ไว้หน้าท่านเลยนะเจ้าคะ ระยะนี้ท่านพยายามผูกมิตรกับนางมาก นางกลับไม่ไว้หน้าท่านแม้แต่น้อยเลยจริง ๆ”

“นางทำเช่นนี้ อันที่จริงก็พอเข้าใจได้” ฉินเหลียนเอ๋อร์ถอนหายใจ “ฝูหรง ทำได้เพียงรบกวนเจ้าช่วยข้าแล้ว ข้าไม่ได้ต้องการดึงเจ้าเข้ามาเกี่ยวข้องตั้งแต่แรก ฮูหยินลู่เข้าออกวังหลวงบ่อยครั้ง ทหารรักษาประตูวังไม่กล้าค้นตัวนาง หากนางนำออกไปให้ย่อมไม่มีอันตราย ทว่านางไม่เต็มใจช่วย ข้าเป็นห่วงญาติผู้นั้นจริง ๆ ดังนั้น…”

“นายหญิง ท่านวางใจ ฝูหรงจะต้องทำงานนี้ได้สำเร็จแน่นอน”

มู่ซืออวี่เพิ่งออกมาจากพระตำหนักกานลู่ก็เห็นขันทีหลายคนแบกร่างโชกเลือดของสตรีผู้หนึ่งผ่านประตูไป

สตรีผู้นั้นมองมาทางมู่ซืออวี่ น้ำตาไหลรินลงมาจากดวงตาของนาง สายตาของนางเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

“ช้าก่อน…” มู่ซืออวี่เรียกขันทีสองสามคนนั้นไว้

ขันทีเหล่านั้นรู้จักมู่ซืออวี่

“ฮูหยินลู่”

“คนผู้นี้ทำอันใดผิดหรือ?”

“คนผู้นี้ล่วงเกินฝ่าบาทจึงถูกสั่งโบยยี่สิบไม้” ขันทีผู้เอ่ย “ฮูหยินอย่าได้มาข้องเกี่ยวกับคนผู้นี้เลย ระวังตัวท่านเองจะเกิดปัญหา”

“ผู้ที่ล่วงเกินฝ่าบาท แน่นอนว่าข้าย่อมไม่สนใจ” มู่ซืออวี่เอ่ย “เพียงแต่ข้าคิดว่าคนผู้นี้คงไม่มีโอกาสรอดแล้ว แบกนางทั้งเลือดอาบไปมาช่างน่าหวาดกลัว ไม่สู้โยนนางไว้ที่สุสานหมู่จะดีกว่า เช่นนี้ก็จะลดเรื่องราวไปได้ไม่น้อย”

“ฮูหยินกล่าวได้ถูกต้อง”

ฉานอีเอ่ยขึ้นมา “ฮูหยินคิดจะช่วยเหลือนางกำนัลผู้นี้หรือเจ้าคะ?”

“ก่อนหน้านี้ไม่นานข้าเคยพบนาง ตอนนั้นนางยังเปล่งประกายทีเดียว เป็นนางกำนัลข้างกายฮองเฮา ตอนนั้นมีนางกำนัลเล็กถูกขันทีผู้หนึ่งล่วงเกิน นางเดินผ่านไปจึงช่วยเอาไว้ ต่อมาข้าได้ยินนางกำนัลในวังหลวงเอ่ยถึงนางคนแล้วคนเล่า ถึงแม้นางจะเป็นนางกำนัลอาวุโสข้างกายฮองเฮา ทว่านางไม่เคยรังแกนางกำนัลเล็กและขันทีเลย ในทางกลับกันนางช่วยพวกเขาอยู่บ่อยครั้ง คนเช่นนี้ควรค่าแก่การช่วยเหลือ”

“บ่าวเข้าใจแล้ว”

“ฉานอี ไม่ใช่ว่าข้าจะช่วยทุกคนที่เคยพบเห็น ต่อคนที่ควรค่าแก่การช่วยเหลือ ข้าไม่อาจเห็นคนเหล่านั้นตายไปเฉย ๆ ได้ คนดีควรได้รับรางวัลตอบแทน”