สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 619

บทที่ 619 ฆ่าฟันกันอย่างดุเดือด

บทที่ 619 ฆ่าฟันกันอย่างดุเดือด

“ย่อมได้ พี่หญิงซ่างกวน” มู่ซืออวี่ตอบกลับอย่างใจกว้าง

“ดีจริง!” ฮูหยินอู่อันโหวคว้ามือของมู่ซืออวี่ไปจับ “น้องหญิงมู่ ข้าละชอบคนที่ใจกว้างทั้งยังตรงไปตรงมาอย่างเจ้าจริง ๆ”

ฮูหยินเจียงหัวเราะเบา ๆ “น้องหญิงมู่ เจ้าไม่อาจเป็นฝนตกไม่ทั่วฟ้าได้ กล่าวกันแล้วก็เป็นท่านที่ช่วยชีวิตเจียงหว่านเฉินของเราเอา โชคชะตาของเราก็นับว่าไม่ตื้นเขิน ข้าก็อยากเรียกท่านว่าน้องหญิงเช่นกัน”

“พี่หญิงชิงหรู”

“น้องหญิงมู่รู้จักแซ่เดิมข้าด้วยหรือ?”

“จวนเจียงเป็นลูกค้าพิเศษของ ‘เรือนกรุ่นฝัน’ ครั้งก่อนมีคำสั่งซื้อที่ต้องเขียนชื่อ ท่านเขียนชื่อของท่านลงไป

“จริงด้วย ข้านึกขึ้นมาได้แล้ว”

มู่ซืออวี่แทบทานทนท่าทีกระตือรือร้นของ ‘พี่หญิง’ ทั้งสองท่านเอาไว้ไม่ไหว ไม่นานก็มีฮูหยินคนอื่น ๆ เข้ามาร่วมผสมโรง

ฮูหยินถานเอ่ยด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “ดูสิ พวกท่านทำอันใดกัน? วันนี้เป็นวันมงคลของนายท่านรองลู่และคุณหนูสกุลซู หากพวกท่านยังรุมล้อมฮูหยินลู่เช่นนี้ หากใครไม่รู้คงคิดว่าวันนี้เป็นงานมงคลของนางและใต้เท้าลู่เป็นแน่”

“ข้าและน้องหญิงมู่รู้สึกราวกับเป็นสหายกันมานานนม วันนี้ข้าจึงต้องเกาะติดนางหน่อยแล้ว” ฮูหยินเจียงเอ่ย

“ข้ากำลังจะจัดชุมนุมบุปผาน้ำชา น้องหญิงมู่ต้องมาร่วมชมบุปผาจิบชาด้วยกันให้ได้เล่า” ฮูหยินอู่อันโหวเอ่ย

ฮูหยินถานนึกคำพูดของสามีขึ้นมาได้ มองจากท่าทีของฮูหยินอู่อันโหวและฮูหยินเจียงแล้ว ย่อมคาดเดาออก

ดั่งคำที่ว่าสกุลหนึ่งมีธิดางดงาม สกุลอื่นย่อมต้องการสู่ขอมาให้บุตรชายของตน นี่ไม่นับว่าแปลกอันใด

เมื่อนึกถึงเด็กที่บ้านคนนั้น ฮูหยินถานก็เอ่ยเชิญมู่ซืออวี่เช่นกัน เพียงแต่ไม่ใช่ไปดื่มชาชื่นชมบุปผา ทว่านัดหมายไปชมงิ้วด้วยกัน

หลังจากงานแต่งสิ้นสุดลง ลู่อี้จึงพาภรรยาและลูกกลับไปที่บ้านของตนเอง

มู่ซืออวี่รู้สึกง่วงงุนนานแล้ว ดวงตาแทบลืมไม่ขึ้น

นางตื่นขึ้นมาขณะที่ลู่อี้กำลังวางนางลงบนเตียง

“ถึงบ้านแล้วหรือ?”

“นอนเถอะ!”

“ข้ายังไม่ได้อาบน้ำ”

“ข้าจะช่วยอาบให้เจ้า”

ลู่อี้บอกว่าเขาจะช่วยอาบน้ำให้มู่ซืออวี่ เขาก็ช่วยนางอาบแล้วจริง ๆ ทว่าผลกลับกลายเป็นนางตื่นขึ้นมาและไม่อาจนอนหลับลงได้ง่าย ๆ

“วันนี้มีบางอย่างเกิดขึ้น”

มู่ซืออวี่ซุกอยู่ในอ้อมแขนของลู่อี้ พูดคุยกันเรื่องความเปลี่ยนแปลงจากท่าทีของฮูหยินหลายท่านที่มีต่อนาง

“เจ้าคิดว่าพวกนางสนใจอวิ๋นเอ๋อร์อย่างนั้นหรือ?”

“นอกจากเรื่องนี้ ข้าก็คิดเรื่องอื่นไม่ออกแล้ว ฮูหยินเจียงผู้นั้นท่าทีชัดเจนเป็นพิเศษ แรกเริ่มนางกล่าวชมอวิ๋นเอ๋อร์ก่อน หยั่งเชิงดูว่านางมีการหมั้นหมายแล้วหรือยัง ส่วนฮูหยินอู่อันโหวนั้น ชื่นชมเสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์มาแต่ไหนแต่ไร”

“เสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์ยังเล็ก แม้พวกเขาจะมีความคิดเช่นนี้ นั่นก็เป็นเรื่องของอีกหลายปีข้างหน้า ไม่รีบร้อน ค่อย ๆ ดูไปก่อนเถิด”

“อืม”

ลู่เซวียนเพิ่งแต่งงาน จึงมีวันหยุดเป็นเวลาสามวัน

“หากเจ้าไม่ชอบที่อีกฝ่ายขั้นขุนนางต่ำต้อย เช่นนั้นเหตุใดจึงตกลงเรื่องการแต่งงานนี้ตั้งแต่แรกเล่า? ในเมื่อสู่ขอทาบทามกันแล้ว นั่นหมายความว่าเจ้าพึงพอใจ ยิ่งไปกว่านั้น แม้ลูกเขยของข้าจะทำงานในกรมพระคลังก็ไม่ได้หมายความว่าเขานึกจะเลื่อนขั้นใครก็เลื่อนขั้นได้ หากเป็นเช่นนั้น เขาจะได้รับความเชื่อใจจากผู้อื่นได้อย่างไร? ตอนนี้เจ้ามีสองทางเลือก หากไม่หาลูกเขยคนอื่นก็ยอมรับชะตากรรมเสีย อย่าได้พูดจาเหลวไหลอีก”

“พี่ใหญ่พี่สะใภ้ พวกท่านได้พึ่งพิงกิ่งไม้สูงใหญ่แล้วก็หันหลังไม่สนใจคนเช่นนี้หรือ” ฮูหยินรองซูเอ่ยด้วยความโมโห

“หากไม่ใช่เพราะความสามารถที่โดดเด่นของหลิ่วเอ๋อร์ของพวกเรา สิ่งที่เจ้าทำหลายวันมานี้เกรงว่าจะทำลายการแต่งงานที่ดีของครอบครัวเราไปแล้ว พวกเราไม่ได้ไล่เจ้าออกไป ทั้งยังยินดีไปมาหาสู่กับเจ้าต่อเพียงเพราะเห็นแก่หน้าน้องรอง หากข้าเป็นเจ้า ตอนนี้ข้าคงสงบเสงี่ยมเจียมตัว ไม่ใช่เร่ออกมาทำให้พวกเราเบื่อหน่าย” เซี่ยวซื่อเอ่ย “บ่าว ส่งฮูหยินรองออกไป!”

“ข้าไปเองได้” ฮูหยินรองซูผลักบ่าวรับใช้ออกไป

เมื่อนางออกมาแล้วก็ตะโกนด่าเข้าไปข้างใน “พวกท่านคิดว่าได้พึ่งพิงกิ่งไม้ใหญ่โตแล้ว ภายหน้าก็จะอยู่สุขสำราญหรือ พวกท่านไม่มองดูบ้างเล่า ยามตายพวกท่านก็ไม่มีบุตรชายคอยส่ง ภายหน้ายังต้องพึ่งลูกชายบ้านรองของพวกเราโยนกระถางธูปให้อีก!”

“ไล่นางออกไป! ภายหน้าไม่อนุญาตให้นางเหยียบย่างเข้ามาในบ้านพวกเราโดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นอันขาด” เซี่ยวซื่อเอ่ยด้วยความโกรธ

ซูเซิ่งกล่าว “ฮูหยิน พวกเราเปลี่ยนที่อยู่กันเถอะ!”

“มีสิทธิ์อันใดให้พวกเราเปลี่ยน? สกุลซูเป็นพวกเราที่ก่อร่างสร้างขึ้นมา บ้านรองอยู่ในกำมือของพวกเรา บัดนี้เพราะสตรีสมควรตายผู้นั้นจะให้พวกเราเปลี่ยนบ้านรึ ฝันไปเถอะ!”

ท้ายที่สุดซูเซิ่งและภรรยาก็ไม่ได้ย้ายออกไป

หลายวันต่อมา ลู่เซวียนกลับมาพร้อมกับซูจือหลิ่วที่มีท่าทีเขินอาย

เมื่อของขวัญหลายคันรถม้าส่งมาถึงหน้าประตูบ้าน เพื่อนบ้านที่อยู่ข้าง ๆ ต่างอิจฉาตาร้อน

“หลิ่วเอ๋อร์” เซี่ยวซื่อคว้ามือของซูจือหลิ่วมากุม “พวกเราเข้าไปพูดคุยกันข้างในเถิด”

“เจ้าค่ะ” ซูจือหลิ่วเหลียวมองลู่เซวียน

ลู่เซวียนกำลังพูดคุยกับซูเซิ่ง

กลับมาเยี่ยมบ้านภรรยาวันนี้ ซูเซิ่งนำสุราทั้งหมดที่เขาสะสมมานานออกมา แสดงให้เห็นว่าบัดนี้เขามีความสุขมากเพียงใด