สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 627

บทที่ 627 ท่านก็เป็นคนขี้เมาด้วยสินะ

บทที่ 627 ท่านก็เป็นคนขี้เมาด้วยสินะ

“เช่นนั้นก็ดียิ่ง” เจียงหว่านเฉินเอ่ย “รถม้าเมื่อครู่นี้ดูเหมือนจะเป็นของจวนอู่อันโหว ไม่รู้ว่าผู้ใดอยู่ข้างใน ถึงได้กระตือรือร้นช่วยท่านยิ่งนัก”

ลู่จื่ออวิ๋นยิ้มบาง ๆ “ข้าก็ไม่เห็นคนข้างในเช่นกัน”

“เช่นนั้น…” เจียงหว่านเฉินไร้เหตุผลที่จะรั้งลู่จื่ออวิ๋นไว้แล้ว “ข้าจะไปส่งเจ้ากลับ เจ้าจะไปที่ใด?”

“เมื่อครู่นี้ท่านขี่ม้ามา” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ยเตือนเขา “คงไปส่งข้าไม่ได้”

ท้ายที่สุดเจียงหว่านเฉินจึงไม่ได้ไปส่งลู่จื่ออวิ๋น อย่างไรเขาก็ไม่มีโอกาสนี้

ติงเซียงหารถม้ามาและส่งลู่จื่ออวิ๋นกลับไปที่หอซือเป่า ก่อนที่นางจะกลับไปยังหอซือเป่า ลู่จื่ออวิ๋นส่งสุราสองไหนั้นไปยังจวนอู่อันโหวและกำชับให้บ่าวรับใช้นำไปให้ซื่อจื่อ

อู่อันโหวกำลังหวีผมให้ฮูหยิน หลังจากหวีผมแล้วจึงวาดคิ้วให้นาง สองสามีภรรยาแสดงความรักต่อกันจนบ่าวรับใช้ล้วนไม่อาจทนมองดู

ถึงแม้บ่าวรับใช้เก่าแก่จะคุ้นเคยกับภาพนี้แล้ว ทว่าพวกเขายังคงอดรนทนไม่ได้ทุกครั้งที่เห็น แทบอยากจะซุกศีรษะลงไปในรอยแยกบนพื้นดิน เช่นนี้จะได้ไม่ถูกสามีภรรยารบกวนจิตใจ

“เจ้าว่าผู้ใดส่งมานะ?” ฮูหยินอู่อันโหวหันหน้ากลับมา “โอ๊ย…”

เมื่อหันกลับมา หนังศีรษะนางพลันเจ็บขึ้นมาทันที

อู่อันโหวเอ่ยอย่างเจ็บปวดใจ “ฮูหยินช้าลงหน่อยเถิด เหตุใดต้องรีบร้อนเพียงนี้? เจ็บแล้วกระมัง? พี่จะเป่าให้เจ้า”

หากเป็นยามปกติ ฮูหยินอู่อันโหวย่อมถือโอกาสออดอ้อนอู่อันโหวแล้ว จากนั้นทั้งสองคนก็จะอยู่ด้วยกันเป็นนานสองนาน ทว่าวันนี้ฮูหยินอู่อันโหวกลับผลักใบหน้าหล่อเหลาของสามีออก แล้วเอ่ยถามพ่อบ้านที่มารายงาน “เจ้าพูดอีกครั้งซิ”

“แม่นางสกุลลู่ส่งมาขอรับ บ่าวจำนางได้จะต้องมองไม่ผิดเป็นแน่ รูปโฉมงดงามของแม่นางสกุลลู่ได้พบเพียงครั้งเดียวก็ไม่มีผู้ใดลืมเลือน” พ่อบ้านกล่าว

“นางกล่าวว่ามอบให้เจ้าเด็กเฉิงจิ่นผู้นั้นหรือ?”

“ให้ซื่อจื่อขอรับ”

“ยามนี้ซื่อจื่ออยู่ที่ใด?” ฮูหยินอู่อันโหวเอ่ยถาม

“วันนี้ซื่อจื่อออกไปแต่เช้าตรู่ ยังไม่กลับมาขอรับ”

ท้ายที่สุดอู่อันโหวจึงมีจังหวะกล่าวแทรก “เจ้าชอบแม่นางน้อยสกุลลู่ผู้นั้นเพียงนี้เชียว?”

“ข้าถูกชะตาแม่นางน้อยผู้นั้น!” ฮูหยินอู่อันโหวเอ่ย “ท่านยังไม่รู้จักข้าคนนี้อีกหรือ? ขอเพียงถูกชะตา ข้าก็ชอบทั้งสิ้น”

“ไม่ใช่เพราะรูปโฉมนางงดงามรึ?”

“ชอบคนรูปโฉมงดงามแล้วอย่างไร? หากข้าหน้าตาอัปลักษณ์ ท่านจะแต่งงานกับข้าหรือ?” ฮูหยินอู่อันโหวหยิกเอวอ่อนนุ่มของสามี

“โอ๊ย… ฮูหยินถูกที่สุดแล้ว”

“เหตุใดจู่ ๆ แม่นางน้อยสกุลลู่จึงส่งสุรามาให้เจ้าเด็กคนนั้น? เจ้าเด็กคนนั้นทำเรื่องอะไรอีกใช่หรือไม่? ตอนนี้ดูเหมือนพวกเราไม่ต้องกังวลเรื่องเขาแล้ว ท่านเคยเห็นเขาใส่ใจแม่นางคนใดเพียงนี้เสียเมื่อใดกัน? เพียงแต่แม่นางน้อยผู้นั้นยังเล็ก ยังต้องรอไปอีกสองสามปี แต่ไม่รีบร้อน อย่างไรเสียลูกเราก็ยังติดเที่ยวเล่น ยังไม่สงบจิตสงบใจ รออีกสักสองสามปีก็ดีเช่นกัน”

“เจ้าดีอกดีใจอยู่ที่นี่เพียงคนเดียว เคยคิดบ้างหรือไม่ว่าสกุลลู่จะชอบเจ้าเด็กคนนั้นหรือเปล่า?”

“ถึงแม้เจ้าเด็กคนนั้นจะไร้กฎเกณฑ์ไปบ้าง แต่อย่างไรในหมู่เด็กหนุ่มรุ่นเยาว์ในเมืองหลวงก็จัดว่าอยู่ในลำดับต้น ๆ กระมัง? หากกล่าวว่าสกุลลู่ไม่ชอบเขา ข้าไม่เชื่อ”

เมื่อเซี่ยเฉิงจิ่นกลับมาก็เห็นสุราสองไหอยู่ในห้อง มือที่กำลังถอดเสื้อผ้าพลันหยุดชะงัก

เขาเปิดผนึกแล้วดมกลิ่น

เป็นกลิ่นนั้นนั่นเอง

“บ่าว…”

“ขอรับท่านซื่อจื่อ”

“สิ่งนี้ผู้ใดส่งมา?”

“เรียนท่านซื่อจื่อ พ่อบ้านให้คนส่งมาให้ กล่าวว่าวันนี้มีแม่นางท่านหนึ่งนำสุรามา กำชับให้มอบให้ท่าน”