สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 628

บทที่ 628 หยางอีเหรินสร้างความลำบากใจให้ผู้อื่น

บทที่ 628 หยางอีเหรินสร้างความลำบากใจให้ผู้อื่น

ณ หอซือเป่า ฟางเหยารั้งลู่จื่ออวิ๋นเอาไว้ “น้องหญิงจื่ออวิ๋น ได้ยินว่าคุณหนูวังชอบเสื้อผ้าที่เจ้าทำเป็นอย่างยิ่ง ขอแสดงความยินดีด้วย”

ลู่จื่ออวิ๋นยิ้มบาง ๆ “นี่ไม่ใช่สิ่งที่สมควรหรือ? มีอะไรให้ต้องแสดงความยินดีกัน?”

“นั่นก็จริง ตอนนี้หอซือเป่าของเราต้องพึ่งพาเจ้าแล้ว” ฟางเหยาเอ่ย “นอกจากท่านเจ้าหอและผู้ดูแล ฝีมือของเจ้าถือว่าล้ำเลิศที่สุด ฮูหยินแต่ละจวนล้วนกล่าวชมเชยเจ้าไม่ขาดสาย”

“ท่านคิดจะกล่าวอะไรกันแน่?”

“เป็นเช่นนี้ เซวียนหวางเฟยต้องการสั่งทำเสื้อผ้า พวกเราที่ไปหาล้วนไม่มีผู้ใดถูกใจนาง ตอนนี้ขึ้นอยู่กับน้องหญิงจื่ออวิ๋นแล้วว่าจะสามารถออกหน้าทำให้เซวียนหวางเฟยพึงพอใจได้หรือไม่”

ลู่จื่ออวิ๋นมองฟางเหยา “พวกเราหอซือเป่ายากจนเสียจนไม่มีข้าวสารจะกรอกหม้อแล้วหรือ?”

“น้องหญิงจื่ออวิ๋นหมายความว่าอย่างไร?”

“หากไม่ใช่ เหตุใดต้องหาปัญหาใส่ตัวด้วยเล่า? เซวียนหวางเฟยไม่พอใจทุกคน นั่นหมายความว่ารูปแบบของหอซือเป่าเราไม่ใช่แบบที่นางชอบ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ นางสามารถไปจ้างหญิงปักที่อื่นได้ เหตุใดต้องมาผูกคอตายใต้ต้นไม้เราเพียงต้นเดียวด้วย*[1]?”

“เซวียนหวางเฟยเลือกหอซือเป่าเราให้รับผิดชอบเสื้อผ้าใหม่ของนาง นางไม่พึงพอใจ นั่นหมายความว่าเหล่าพี่หญิงน้องหญิงคนอื่น ๆ ไม่เข้าใจความต้องการของนาง หากเปลี่ยนเป็นน้องหญิงจื่ออวิ๋น…”

“หากเปลี่ยนเป็นข้าแล้วเซวียนหวางเฟยยังไม่พอใจ เช่นนั้นก็ไม่พอใจเถิด หอซือเป่าแต่ละวันมีลูกค้ามากมาย ข้ายุ่งเสียจนมือแทบไม่ว่าง จะมีเวลารับใช้แขกเจ้าเล่ห์เช่นนี้ได้อย่างไร” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ยด้วยสีหน้าสงบ “ดูข้าสิ ข้าลืมไปว่าพี่หญิงฟางเหยาเป็นคนขี้กลัวเป็นที่สุด ยามปกติเพียงแค่หนึ่งในเชื้อพระวงศ์เหล่านี้จามออกมา ท่านก็ตัวสั่นเทิ้มแล้ว ไม่ต้องเอ่ยถึงเซวียนหวางเฟยที่จัดการยากผู้นี้”

“ข้าย่อมไม่อาจมั่นใจในตนเองเทียบเท่าน้องหญิงจื่ออวิ๋น หากน้องหญิงจื่ออวิ๋นมาจากพื้นเพคนธรรมดาเช่นพวกเรา คงเข้าใจความรู้สึกของข้า”

“ท่านพ่อท่านแม่ข้ามอบความมั่นใจนี้ให้ พี่ชายข้าเองก็มอบความมั่นใจนี้ให้ เกรงว่าข้าจะไม่เข้าใจความรู้สึกของท่าน” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ยนิ่ง ๆ “ยังเป็นคำพูดนั้น เซวียนหวางเฟยไม่พอใจทุกคน คำสั่งซื้อนี้ไม่รับก็แล้วไปเถิด หากท่านอาจารย์ตำหนิก็บอกว่าข้าเป็นคนบอก หากเพราะคำสั่งซื้อนี้ทุกคนจึงจะมีข้าวกิน เช่นนั้นข้าจะออกเงินนี้ให้เอง พอดีท่านแม่ข้าเพิ่งให้ค่าขนมเดือนนี้มาหมื่นตำลึงเงิน ข้ายังไม่มีที่ให้ใช้ เช่นนั้นข้าจะทำเสื้อผ้าให้ครอบครัวข้าสักสองสามชุด”

หลังจากลู่จื่ออวิ๋นเดินไปแล้ว หลายคนที่อยู่ข้าง ๆ ต่างต้องร่ำไห้ด้วยความอิจฉา

“หนึ่งหมื่นตำลึงเงิน…”

“ทั้งยังเป็นค่าใช้จ่ายเพียงเดือนเดียว”

“ทุกคนล้วนเป็นมนุษย์ เหตุใดบางคนจึงคาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิดกันนะ?”

ฟางเหยามองตามหลังลู่จื่ออวิ๋นไป สายตาของนางเต็มไปด้วยความเยือกเย็น

“โชคชะตาล้วนอยู่ในกำมือของตนเอง เป็นคนโชคดีแล้วอย่างไร? สักวันโชคดีนั้นก็จะหมดไป”

ณ จวนเซวียนอ๋อง หยางอีเหรินมองฟางเหยาที่ยืนอยู่ด้านล่าง

“กล่าวเช่นนี้แล้ว แม่นางลู่จากหอซือเป่าของพวกเจ้าเชิญมาได้ยากเย็นมากสินะ”

“น้องหญิงจื่ออวิ๋นมีงานในมือมากเกินไป ยุ่งมากเสียจนไม่อาจปลีกตัวมาได้” ฟางเหยาเอ่ยเสียงค่อย “เป็นข้าที่ไร้ความสามารถ ไม่อาจทำให้พระนางหวางเฟยพอพระทัย”

“ได้ยินมานานแล้วว่าแม่นางสกุลลู่ฝีมือเยี่ยมยอด ช่างน่าเสียดาย หวางเฟยผู้นี้ไม่ได้พบนาง” หยางอีเหรินเอ่ย “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็ช่างเถิด เสื้อผ้าของข้าก็ให้เจ้าทำ!”

“ขอบพระทัยพระนางหวางเฟย”

เมื่อฟางเหยาออกมาจากเรือนหลักของหยางอีเหริน นางไม่ทันระวังจึงล้มลง

“อ๊ะ…” นางอ้าปากค้างด้วยความเจ็บปวด

“ไม่เป็นไรกระมัง?” คนผู้หนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าฟางเหยา

ฟางเหยาเงยหน้าขึ้นมา เห็นชายหนุ่มรูปงามยืนอยู่ตรงหน้านาง

ดวงตาดอกท้อคู่นั้นของเขามองนางอย่างเป็นกังวล

ใบหน้าของฟางเหยาเปล่งสีแดงเรื่อขึ้นมา นางส่ายศีรษะเบา ๆ “ข้าไม่เป็นไร”

ชายผู้นั้นช่วยพยุงนางลุกขึ้นยืน

“แม่นางน้อยบอบบางเช่นนี้ ต้องดูแลตนเองดี ๆ เล่า อย่าทำให้ตนเองได้รับบาดเจ็บ”

“ขอบคุณ” ฟางเหยาเอ่ยเสียงค่อย