สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 629

บทที่ 629 ญาติผู้พี่สกุลเซี่ยว

บทที่ 629 ญาติผู้พี่สกุลเซี่ยว

ครั้นแม่ทัพซูและฮูหยินเซี่ยวไปถึงจวนลู่ สมาชิกสกุลลู่คนอื่น ๆ ก็กลับมาพร้อมหน้าแล้ว

บรรยากาศทั้งสกุลลู่เป็นอันหนึ่งอันเดียวกันเป็นอย่างมาก เสียงพูดคุยสรวลเสเฮฮาดังกึกก้องไปทั่ว เรื่องน่ากังวลทั้งหมดที่พบเจอภายนอกระหว่างวันดูเหมือนจะมลายหายไปในพริบตา

“ท่านพ่อ ท่านแม่ พวกท่านมาแล้ว” ซูจือหลิ่วสังเกตเห็นพ่อแม่ของตนจึงรีบร้อนเข้ามาทักทาย

“ท่านพ่อตา ท่านแม่ยาย” ลู่เซวียนตามมาทักทายพวกเขา

“ท่านแม่ทัพซู ฮูหยิน รีบเข้ามาเถิด” ลู่อี้เชิญพวกเขาเข้าไปในบ้าน

“เหตุใดไม่เห็นฮูหยินใหญ่ลู่เล่า?” เซี่ยวซื่อเอ่ยถาม

“พี่สะใภ้อยู่ในครัวเจ้าค่ะ” ซูจือหลิ่วเอ่ย “เดิมทีข้าอยากเข้าไปช่วย แต่การทำสิ่งที่เรียกว่าเค้กนั้นซับซ้อนยุ่งยากเกินไป ข้าไม่อาจเรียนรู้ได้จริง ๆ จึงไม่ได้รั้งอยู่ช่วย”

“ฮูหยินใหญ่กำลังตั้งครรภ์นะ เจ้าจะให้พี่สะใภ้เจ้าทำ… เค้ก ให้เจ้าได้อย่างไร!” เซี่ยวซื่อร้อนใจ “แม้ฮูหยินใหญ่จะเป็นสหาย อย่างไรเจ้าก็ควรรู้จักเกรงใจ”

“ฮูหยินไม่ต้องว่านางแล้ว เป็นข้าที่ตะกละ อยากกินเค้กเอง” มู่ซืออวี่เดินเข้ามาจากฝั่งตรงข้าม “รีบเข้าไปคุยกันข้างในเถิด อากาศหนาวเย็นขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว ประเดี๋ยวจะต้องลมจนป่วยเอาได้”

“เจ้าลูกคนนี้สร้างความลำบากให้เจ้าแล้ว” เซี่ยวซื่อเอ่ยอย่างไม่สบายใจ “นางเป็นน้องสะใภ้ควรดูแลพี่สะใภ้ รบกวนพวกท่านอย่างนี้ได้อย่างไรกัน?”

“สกุลพวกเราไม่ได้มีกฎเกณฑ์มากมายเพียงนั้น อยู่ในสกุลเรา สิ่งสำคัญที่สุดคือต้องอยู่อย่างมีความสุข ผู้ใหญ่ดูแลผู้เยาว์ ผู้เยาว์ดูแลผู้ใหญ่ ทุกคนสามารถทำสิ่งที่ตนต้องการได้”

ถึงแม้มูซืออวี่จะไม่ได้ลงมือทำครัวด้วยตนเอง แต่อาหารวันนี้ก็ได้รับการกำกับควบคุมจากนาง รสชาติเป็นไปตามมาตรฐานของสกุลลู่ อาหารมื้อนี้ล้วนทำให้ทั้งเจ้าบ้านและแขกอิ่มหนำสำราญ

“สุราที่หมักก่อนหน้านี้หมดแล้ว สุราวันนี้เป็นสุราที่เราซื้อมาจากข้างนอก อาจจะอร่อยน้อยลง ทว่ารสชาติยังคงถือว่าไม่เลว” มู่ซืออวี่เอ่ยเรียกแม่ทัพซู “แม่ทัพซูดื่มให้เต็มที่เถิด”

เมื่อเอ่ยถึงสุรา นางหันไปมองลู่จื่ออวิ๋นแวบหนึ่ง

ลู่จื่ออวิ๋นยกถ้วยน้ำขึ้นปิดหน้าตนเอง สีหน้าดูรู้สึกผิด

ลู่ฉาวอวี่เคาะหน้าผากลู่จื่ออวิ๋นหนึ่งที

เห็นอย่างนี้ ดูเหมือนคนทั้งบ้านจะทราบแล้วว่าสุราไปอยู่ที่ใด

“ฮูหยินไม่ต้องเกรงใจ” แม่ทัพซูเอ่ย “บุตรสาวของข้านับว่าเป็นคนโชคดี สามารถแต่งเข้าสกุลลู่ได้ ทั้งยังได้รับการดูแลจากทุกคน จอกนี้ข้าขอคารวะใต้เท้าลู่และฮูหยินแทนบุตรสาว”

“ฮูหยินไม่อาจดื่มสุราได้ เชิญดื่มน้ำเปล่าแทนเถิด” เซี่ยวซื่อเอ่ย

หลังจากดื่มไปสองสามจอก พวกผู้ใหญ่ยังคงดื่มสุราพูดคุยกัน มู่เจิ้งหานลุกจากโต๊ะกลับไปยังห้องของเขา ส่วนลู่จื่ออวิ๋นและลู่ฉาวอวี่เดินออกมาจากห้องโถงหลักไปยังสวนด้านหลัง

ในสวนมีชิงช้า ลู่จื่ออวิ๋นนั่งลงบนชิงช้านั้น

ลู่ฉาวอวี่ยืนอยู่ข้างหลัง ค่อย ๆ ไกวชิงช้าออกไป

“ท่านพี่ ระยะนี้ท่านยุ่งกับอะไรอยู่หรือ?”

“เล่าเรียนหนังสือ ติดตามท่านอาจารย์ไปยังสำนักบัณฑิตหลาย ๆ แห่งเพื่อเรียนรู้ให้มากขึ้น”

“ท่านพี่ของข้าเก่งกาจยิ่ง”

“ระยะนี้เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ดีเจ้าค่ะ”

ลู่ฉาวอวี่ไกวชิงช้าให้ลู่จื่ออวิ๋นอย่างอ่อนโยน

“ดีทีเดียวจริง ๆ สุราที่ท่านแม่หมัก ท่านพ่อยังพยายามดื่มทีละนิด เจ้ากลับใจกว้างส่งให้อีกฝ่ายหลายไหในคราเดียว”

“ท่านพี่ เหตุใดพวกท่านล้วนรู้เรื่องกันหมดเล่า?” ลู่จื่ออวิ๋นหันกลับไปมองลู่ฉาวอวี่ “พวกท่านไม่ได้ยุ่งอยู่กับการงานของตนเองหรือ!”

“ไม่ว่าจะเป็นข้าหรือเป็นท่านพ่อท่านแม่ ไม่ว่าพวกเราจะยุ่งอย่างไร เรื่องของเจ้าก็ไม่อาจปิดบังได้ เพราะพวกเราล้วนห่วงใยเจ้า” ลู่ฉาวอวี่ปล่อยมือ “เซี่ยซื่อจื่อช่วยเจ้าไว้ เจ้าตอบแทนเขา ไม่นับเป็นอะไร เพียงแต่อวิ๋นเอ๋อร์ ตอนนี้เจ้ายังเล็ก กับบุรุษเหล่านั้นยังคงหลีกเลี่ยงไว้ดีกว่า อย่าได้สร้างปัญหาที่ไม่จำเป็น”

“ท่านพี่… ข้ารู้” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ย “เพียงแต่ เซี่ยซื่อจื่อช่วยข้าเอาไว้ไม่น้อยจริง ๆ ความรู้สึกที่ข้ามีต่อเขาก็นับว่าเป็นสหายผู้หนึ่ง หากมีคนนอกอยู่ แต่ไหนแต่ไรเขาก็ไม่เคยเสียมารยาท แน่นอนว่าข้าย่อมไม่ทำตัวคุ้นเคยกับชายแปลกหน้าเช่นกัน”