สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 643

บทที่ 643 ตกเป็นเป้าหมายแล้ว

บทที่ 643 ตกเป็นเป้าหมายแล้ว

อาณาบริเวณของสกุลลู่มีขนาดใหญ่มาก ด้านหลังยังมีสวนผลไม้ขนาดใหญ่สวนหนึ่ง ในบรรดาผลไม้หลายชนิด ช่วงนี้เป็นช่วงที่ปี่แป่กำลังสุกงอม

“อื้ม…” ฉินเหลียนโบกมือให้กับลู่จื่ออวิ๋น “จื่ออวิ๋น ผลไม้บ้านเจ้าหวานยิ่งนัก!”

ลู่จื่ออวิ๋นเดินมาหา “ท่านแม่ข้าใช้วิธีทาบกิ่งอะไรสักอย่าง บอกว่าผลไม้ที่ปลูกด้วยวิธีนี้จะอร่อยกว่า ข้าก็ไม่เข้าใจว่าทำได้อย่างไร แล้วผลไม้บ้านข้าก็หวานกว่าผลไม้บ้านอื่นจริง ๆ”

“เหตุใดท่านแม่เจ้าเยี่ยมยอดถึงเพียงนี้ ราวกับเรื่องใดล้วนรู้ทั้งสิ้น” ฉินเหลียนเอ่ย “ไม่แปลกใจเหตุใดท่านแม่ข้าจึงชื่นชมนางมากเพียงนี้”

หยางเจิงและเจี่ยหลิงหลงก็เก็บปี่แป่มาจำนวนหนึ่งเช่นกัน

เมื่อมองดูคนอื่น ๆ แล้ว พวกนางเพียงแค่เก็บบางส่วนมาเพื่อลองชิมเท่านั้น ไม่ได้เก็บมากจนเกินไป

“แม่นางลู่ ไม่รู้ว่าให้ปี่แป่ข้าสักหน่อยได้หรือไม่?” เจียงฉวนเหลียงคุณชายเจ็ดเจียงเอ่ยขึ้น “ช่วงนี้แม่ของข้าไอหนักขึ้นเรื่อย ๆ ได้ยินว่าหากต้มปี่แป่เป็นยาแล้วทานเป็นประจำจะบรรเทาอาการไอได้”

“หากคุณชายเจียงต้องการก็เก็บไปเถิด” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ย “ตอนนี้เป็นช่วงที่ปี่แป่สุก หากทุกคนชอบก็สามารถเก็บกลับไปให้ครอบครัวชิมดูได้”

หยางเจิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ยังคงเป็นเจี่ยหลิงหลงที่ดึงมือนางไป พร้อมกับเอ่ยว่า “เจ้ากับเสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์ยังเกรงใจอะไรกัน ปี่แป่เหล่านี้หวานจริง ๆ นำกลับไปให้ครอบครัวเจ้าลองชิมดูเถิด!”

เดิมทีคนอื่น ๆ ยังคงอายเกินกว่าจะกินและเก็บปี่แป่ ในเมื่อลู่จื่ออวิ๋นเอ่ยปากแล้ว พวกเขาก็ไม่ใช่คนกระมิดดกระเมี้ยนอะไร ดังนั้นจำนวนคนที่เก็บปี่แป่จึงเพิ่มขึ้น

“สวนผลไม้บ้านเจ้านี่ดีจริง ๆ” ฉินเหลียนเอ่ย “เมื่อครู่ข้าเดินเข้ามาข้างใน ผลไม้ที่นี่มีไม่ต่ำกว่าสิบชนิด เดิมทีผลไม้ก็เป็นของหายาก ปกติอยากจะกินเล็กน้อยยังต้องซื้อในราคาสูง บ้านพวกเจ้าไม่ขาดแคลนของกินจริง ๆ”

“เจ้าชอบกิน ก็แค่เพียงมาบ้านข้า แน่นอนว่าหากคุณหนูใหญ่ฉินเกรงใจและอยากซื้อด้วยเงิน นั่นยิ่งง่ายดาย เรือนพักบนผ่อนภูเขาของพวกข้าไม่ได้ปลูกผลไม้ไว้มากมายหรือ? ผลไม้เหล่านั้นมีไว้เพื่อให้ลูกค้าทานเท่านั้น แขกทานไม่หมดก็ต้องขายออกไปอยู่ดี”

“น้องหญิงลู่ เรือนพักผ่อนบนภูเขาของบ้านพวกเจ้าไม่ได้จองได้ง่าย ๆ ในเมื่อทุกคนเป็นสหายกันแล้ว ไม่รู้ว่าจะได้รับเกียรติได้รับบัตรสมาชิกของพวกเจ้าหรือไม่?” เจียงเหยียนหรงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

สายตาคู่หนึ่งจับจ้องมา

ลู่จื่ออวิ๋นแบมือ สีหน้าอับจนปัญญา “เรือนพักผ่อนบนภูเขาแห่งนั้นเป็นทรัพย์สินของท่านแม่ข้า ข้าไม่อาจตัดสินใจได้”

“เจ้าเป็นคุณหนูใหญ่สกุลลู่ ขอแค่เพียงเจ้าเอ่ยอะไรสักคำ คนที่เรือนพักผ่อนบนภูเขาจะต้องไว้หน้าพวกเราอย่างแน่นอน” เจียงเหยียนหรงเอ่ยอีกครั้ง

“ทรัพย์สินของท่านแม่ข้าเป็นของท่านแม่ข้า นางยังไม่ได้ยกมรดกให้ข้า ข้ากล่าวอะไรไปก็ไร้ผล เอาละ ไม่ต้องผิดหวัง ถึงแม้ข้าจะมอบบัตรสมาชิกเรือนพักผ่อนบนภูเขาให้ไม่ได้ ทว่าผลไม้ของที่นี่สามารถทานได้ตามใจชอบ ที่นี่ข้าเป็นเจ้าบ้าน ข้าทำได้!”

สายตาของเจียงฉวนเหลียงเต็มไปด้วยความหงุดหงิด

เด็กหญิงตัวเล็กสกุลลู่ผู้นี้ใช้ไม้อ่อนก็แล้วใช้ไม้แข็งก็แล้วจริง ๆ!

หากเปลี่ยนเป็นคุณหนูจากสกุลอื่น เมื่อเห็นท่าทีเอาใจใส่เช่นนี้ของเขาคงดีใจจนเนื้อเต้น แทบอดทนไม่ไหวและตามกลับไปจวนเจียงแทบไม่ทัน

เจียงฉวนเหลียงมองปี่แป่ในมือของเขาแล้วกลอกตา

เมื่อลู่จื่ออวิ๋นหันไป เขาก็โยนปี่แป่ในมือทิ้ง

ลู่จื่ออวิ๋นบังเอิญไปเหยียบบนปี่แป่นั้นเข้าพอดี เท้าของนางพลันลื่นไถล…

“จื่ออวิ๋น…” ฉินเหลียนอยู่ใกล้นางมากที่สุด ขณะที่กำลังจะเอื้อมมือไปคว้านางไว้ นางเองก็เกือบจะลื่นล้มเช่นกัน

เมื่อเห็นว่าร่างของลู่จื่ออวิ๋นกำลังจะล้มลง จู่ ๆ เจียงหว่านเฉินก็ปรากฏตัวขึ้นมาพยุงนางเอาไว้

“ไม่เป็นไรกระมัง?” เจียงหว่านเฉินเอ่ยถาม

ลู่จื่ออวิ๋นส่ายหัวเบา ๆ “ไม่เป็นไร ขอบคุณ”

เจียงฉวนเหลียงถอนมือที่ยื่นไปกลับมา

เจียงหว่านเฉินผู้นี้โผล่ออกมาจากที่ใดอีก?