สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 655

บทที่ 655 เมืองซานหลิน

บทที่ 655 เมืองซานหลิน

เมืองซานหลินตั้งอยู่ใกล้ภูเขาและทะเล มีภูมิประเทศที่ค่อนข้างพิเศษ

พื้นที่ชายฝั่งนี้ติดกับอาณาจักรเหลียง หากกองทัพของอาณาจักรเหลียงรุกรานเข้ามา ย่อมเป็นอันตรายต่อราษฎรในเมืองซานเหลียงในที่สุด

มู่ซืออวี่ให้เฟิงเจิงล่วงหน้ามาก่อนหนึ่งเดือนเพื่อหาสถานที่ตั้งโรงต่อเรือที่เหมาะสม เฟิงเจิงจัดการได้ดียิ่ง ตำแหน่งและพื้นที่ที่นางไปดูนั้นตรงกับความต้องการพอดี และตอนนี้ทุกอย่างก็พร้อมแล้ว

ลู่จื่ออวิ๋นและติงเซียงกำลังเลือกดอกไม้

“เถ้าแก่ ข้าซื้อดอกไม้เหล่านี้ ท่านช่วยส่งไปให้ข้าที่บ้านลู่ตรอกห้าได้หรือไม่?”

“ได้เลยขอรับ คุณหนู ท่านวางใจเถอะ ข้าจะให้คนงานนำไปส่ง”

ลู่จื่ออวิ๋นและติงเซียงจึงเดินจากไป

เถ้าแก่มองตามหลังนางแล้วเอ่ยขึ้นมาว่า “เมืองซานหลินเรามีสาวงามเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน?”

“เถ้าแก่ ท่านเพิ่งกลับมาจากไปเก็บเงิน ย่อมไม่รู้ว่าหมู่นี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น” คนงานของเขาเอ่ย “เมื่อสามวันก่อน มีฮูหยินผู้หนึ่งพาขวนบ่าวรับใช้หลายสิบคนมายังเมืองซานหลิน ดูจากท่าทีของฮูหยินผู้นั้นแล้ว นางจะต้องมีพื้นเพไม่ธรรมดาเป็นแน่ คุณหนูผู้นั้นจะต้องเป็นบุตรสาวของฮูหยินนั่น ได้ยินว่าพวกนางมาจากเมืองหลวง ทั้งยังเป็นผู้สูงศักดิ์ที่ร่ำรวยเป็นอย่างยิ่ง”

“มิน่าเล่า ไม่เช่นนั้นหากเมืองซานหลินของเรามีสาวงามเพียงนี้ จะเพิ่งพบเห็นนางวันนี้เป็นครั้งแรกได้อย่างไร?”

“เถ้าแก่ แม่นางท่านนั้นแต่งกายด้วยชุดผ้าไหมปักดิ้นทอง เพียงแค่ชุดนั้นก็หลายร้อยตำลึงเงินแล้ว รูปโฉมโนมพรรณโดดเด่น เป็นแม่นางจากสกุลผู้มั่งคั่ง ประหนึ่งเทพธิดาบนสรวงสวรรค์ ช่างสูงส่งไม่อาจเอื้อมถึง!”

ลู่จื่ออวิ๋นและติงเซียงเพียงแค่เดินไปตามถนน ในระยะเวลาสั้น ๆ ก็มีข่าวลือเกี่ยวกับคุณหนูรูปโฉมงดงามแพร่ไปทั่วทั้งเมืองซานหลิน

การขนส่งทางเรือไม่ทันได้พัฒนา ผู้ที่สร้างชื่อให้ตนเองเป็นคนแรกคือลู่จื่ออวิ๋น หลังจากได้ยินเรื่องนี้ มู่ซืออวี่จึงขอให้เซี่ยคุนจัดผู้ติดตามคอยคุ้มกันนางเพิ่มสองสามคน ยามออกไปข้างนอกให้นางสวมหมวกม่านเพื่อหลีกเลี่ยงการถูกรบกวน

คนงานนำดอกไม้มาส่งให้

ลู่จื่ออวิ๋นให้บ่าวรับช่วยกันขนย้ายดอกไม้ไปที่สวน

“พี่หญิง…พี่หญิง…” ลู่จื่อชิงเข้าไปกอดต้นขาลู่จื่ออวิ๋น “ออกไปเล่นกันเถอะ”

ลู่จื่ออวิ๋นอุ้มลู่จื่อชิงขึ้นมา “เจ้าอยากไปที่ใด?” ถ้าเห็นข้อความนี้จากที่อื่นโปรดกลับมาเยี่ยมเราบ้างนะ ไอรีนโนเวล ขอบคุนจ้า

“ชายหาด”

“ตอนนี้ยังเช้า หากคุณหนูรองอยากไปชายหาด พวกเราก็พานางไปดูได้นะเจ้าคะ” ติงเซียงเอ่ย “โรงต่อเรือของฮูหยินอยู่ใกล้ ๆ ชายหาดพอดี”

“กล่าวไม่ผิด ช่วงนี้พวกเราล้วนยุ่งอยู่กับการตกแต่งบ้านใหม่ ไม่เคยชมทิวทัศน์ทะเลของที่นี่เลย ก่อนหน้านี้ข้าเองก็ไม่เคยเห็น เป็นสิ่งแปลกใหม่สำหรับข้าจริง ๆ นึกแล้วข้าก็อยากไปดื่มด่ำกับมันเสียหน่อย”

ณ ชายทะเล คลื่นกระทบชายหาด เสียงคลื่นนั้นราวกับเสียงดนตรีที่ไพเราะที่สุดในโลก ร้อยเรียงเป็นบทเพลงที่ไพเราะออกมา

เด็ก ๆ หลายคนกำลังเก็บหอย กุ้ง ปู อยู่ สิ่งละอันพันละน้อยจากทะเลอยู่บนชายหาด

ลู่จื่อชิงเหยียดยืดขาสั้นป้อมของนาง หมายจะไล่ตามพี่ชายพี่สาวหลายคนนั้น

เพื่อให้สะดวกในการเคลื่อนไหว เสื้อผ้าของลู่จื่อชิงนั้นลู่จื่ออวิ๋นล้วนลงมือทำเอง แขนเสื้อมีขนาดเล็ก ขากางเกงก็แคบลง เพื่อที่นางจะได้ไม่สะดุดล้มเอาง่าย ๆ

หน้าตานางน่ารัก ดวงตาคู่นั้นกลมโตแวววาวราวลูกองุ่น นางมัดผมเป็นก้อนกลมเล็ก ๆ สองข้าง ราวกับเทพธิดาตัวน้อยในภาพวาด

เมื่อตามเด็กเหล่านั้นไม่ทัน ลู่จื่อชิงก็เบะปาก เริ่มหมดสนุกขึ้นมาแล้ว

ลู่จื่ออวิ๋นอุ้มลู่จื่อชิงขึ้นมาแล้ววิ่งไปตามชายหาด

ความเศร้าของลู่จื่อชิงกลายเป็นความสนุกทันที เสียงหัวเราะของนางดังก้องไปพร้อมกับเสียงคลื่น

“เหตุใดข้าจึงได้ยินเสียงของเสี่ยวชิงเอ๋อร์” มู่ซืออวี่เงยหน้าขึ้นมากล่าว

เฟิงเจิงมองออกไปทางหน้าต่าง ชี้ไปยังชายหาดที่อยู่ไม่ไกลพร้อมกับเอ่ยว่า “อาจารย์ ท่านได้ยินไม่ผิด เสี่ยวชิงเอ๋อร์กำลังเล่นอยู่ที่นั่นจริง ๆ”