สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 658

บทที่ 658 ผู้มาใหม่เป็นผู้ใด

บทที่ 658 ผู้มาใหม่เป็นผู้ใด

“ของข้ารับเอาไว้แล้ว เรื่องนี้ก็จบกันไปตั้งแต่ตรงนี้เถิด เจ้าอย่าเอาแต่คิดถึงมันทั้งวันและทำให้ตนเองวุ่นวายใจ” ลู่จื่ออวิ๋นให้ติงเซียงรับเอาของไป

เฉินซิ่วเอ่ยว่า “ไม่ได้วุ่นวายอะไร นี่เป็นการตอบแทนบุญคุณ คุณหนูมีพระคุณกับครอบครัวเรา พวกเราย่อมจดจำเอาไว้ในใจ พวกเราเป็นเพียงชาวประมง ไม่มีทักษะอื่นใด ทำได้เพียงส่งของเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านี้มาให้ คุณหนูไม่รังเกียจพวกเราก็นับว่าดีมากแล้ว”

“แม่นางคนงามสองคนได้มีช่วงเวลาดี ๆ ในการพูดคุยกันเช่นนี้ ไม่สู้แต่งเป็นอนุให้ข้าพร้อมกันเสียเลยเล่า เช่นนี้จะได้มาเป็นพี่สาวน้องสาวกันจริง ๆ” คหบดีจางเดินเข้ามาพร้อมกับคนของเขา

เฉินซิ่วก้าวออกไปบังหน้าลู่จื่ออวิ๋น “คุณหนูรีบไป! เขาคือคหบดีจาง เป็นคนชอบข่มเหงรังแกผู้อื่น”

“ในเมื่อมาแล้ว เช่นนั้นก็อย่าได้คิดจะไป” คหบดีจางโบกมือ

ลูกน้องหลายคนที่อยู่ข้างหลังเขาเข้ามารายล้อมลู่จื่ออวิ๋น เฉินซิ่ว และติงเซียงเอาไว้

ลูกน้องเหล่านั้นไม่ใช่กลุ่มเดียวกับก่อนหน้านี้ อย่างไรเสีย คนเหล่านั้นก็ถูกทุบตีจนเป็นเช่นนั้นแล้ว ย่อมไม่อาจฟื้นฟูได้ในเร็ววัน

หากเป็นคนเหล่านั้น คิดว่าคงไม่มีความกล้าลงมืออีกครั้งเป็นแน่

ส่วนคหบดีจาง เขาถูกคนหยามหน้าเพียงนั้น เขม่าควันบนใบหน้าของเขายังไม่ถูกชะล้างออกไปด้วยซ้ำ ทว่าเมื่อเห็นรูปโฉมที่งดงามล้ำเลิศของลู่จื่ออวิ๋น สติสัมปชัญญะของเขากลับมลายหายไป นับประสาอะไรจะคิดเกรงกลัว

คนโง่เขลาย่อมไม่มีสมอง

ติงเซียงดึงเฉินซิ่วไปหลบข้างหลังนาง แล้วเอ่ยว่า “ท่านดูแลคุณหนูข้าให้ดี งานหยาบคายเช่นนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้า!”

ตุ้บ! ผวั่ะ! พลั่ก!

บุรุษกำยำคนแล้วคนเล่าถูกติงเซียงโยนลงทะเล

“ได้ยินว่าน้ำเกลือมีประสิทธิภาพในการทำความสะอาดสิ่งสกปรก พวกเจ้าโง่เขลาเช่นนี้ ควรชะล้างความสกปรกออกไปเสียบ้าง”

ติงเซียงจัดการโค่นบุรุษกำยำเหล่านั้นลง จนเหลือเพียงคหบดีจาง

คหบดีจางผงะถอยหลังด้วยความสะพรึงกลัว

เขาไม่เคยนึกฝันว่าสาวรับใช้เล็ก ๆ ผู้หนึ่งแท้จริงแล้วจะเป็นยอดฝีมือ

ติงเซียงขมวดคิ้ว “เจ้าโง่เขลาเหมือนหมู รูปลักษณ์ยังเหมือนหมู ข้าไม่อยากเปลืองแรงเลยจริง ๆ” ถ้าเห็นข้อความนี้จากที่อื่นโปรดกลับมาเยี่ยมเราบ้างนะ ไอรีนโนเวล ขอบคุนจ้า

คหบดีจางละล่ำละลักด้วยความกลัว “ถูก ๆ ข้าหนักเพียงนี้ อย่าได้รบกวนมืออันบอบบางของเจ้าเลย”

“ข้าไม่โยนเจ้า แค่เจ้าต้องกระโดดลงไปเอง!” ติงเซียงมองเขาด้วยสีหน้าเย้ยหยัน “หากเจ้าไม่กระโดด ข้าจะโยนเจ้าออกไปให้ไกล เอาให้ชั่วชีวิตนี้ของเจ้าไม่มีโอกาสได้ขึ้นฝั่งอีกตลอดกาล!”

“ข้ากระโดด… ข้ากระโดดเอง…” คหบดีจางเกลียดชังอยู่ภายในใจ เขารู้ดีแก่ใจว่าขึ้นหลังเสือแล้วลงยาก จึงทำได้เพียงกระโดดลงไปในทะเล

ตู้มมมม! เกิดน้ำสาดกระเซ็นเป็นวงกว้าง

“ข้ากระโดด…” คหบดีจางกระอึกกระอัก “พอแล้ว… กระมัง…”

ลูกน้องเหล่านั้นกว่าจะปีนขึ้นฝั่งมาไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เมื่อเห็นติงเซียงยังยืนอยู่ที่เดิม พวกเขาต่างก็สั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัว

“ติงเซียง ไปกันเถอะ” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ย

“ได้เลย คุณหนู” ติงเซียงกลับไปอยู่ข้างกายลู่จื่ออวิ๋นประหนึ่งเด็กสาวบริสุทธิ์ไร้เดียงสา ราวกับว่าคนที่มีท่าทางชั่วร้ายเมื่อครู่นั้นไม่ใช่นาง

ลู่จื่ออวิ๋นมองไปทางคหบดีจาง “หากมีเรื่องอะไรให้มาหาข้า อย่าได้ไปรังแกเฉินซิ่ว หากข้ารู้ว่าเจ้ารังแกนางอีก ข้าจะถอนผมเจ้าออกมาทีละเส้น”

เฉินซิ่วซาบซึ้งระคนกังวลใจ นางรีบตามลู่จื่ออวิ๋นไป “คุณหนู นายอำเภอฟางเป็นน้าของคหบดีจาง หากเขาช่วยเหลือคหบดีจาง ครอบครัวของพวกท่านคงรอดพ้นได้ยากยิ่ง”

“วางใจ พวกเขาไม่มีโอกาสแน่นอน” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ย “เจ้าอยากมาทำงานเป็นแม่ครัวที่โรงต่อเรือของข้าหรือไม่ คนเรือของพวกเรามีจำนวนมาก คนในครัวไม่พอ เจ้ากับแม่เจ้ามาได้ พี่ชายของเจ้าพอมีทักษะหรือไม่? หากสนใจก็ลองมาเป็นคนเรือดู แน่นอนว่าท่านแม่ข้าตั้งคุณสมบัติไว้สูงมาก หากพี่ชายของเจ้าไม่มีคุณสมบัติพอ เช่นนั้นก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว”