สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 662

บทที่ 662 ความแค้นเก่าก่อน

บทที่ 662 ความแค้นเก่าก่อน

นักฆ่าล้มลงคนแล้วคนเล่า ท้ายที่สุดก็เหลือชายชุดดำเพียงคนเดียว

เซี่ยคุนตะโกน “จับเป็น!”

ลู่เยี่ยเก็บดาบเข้าฝักได้ทัน ทว่าชายชุดดำผู้นั้นกลับกัดลิ้นฆ่าตัวตายไปแล้ว

ท้ายที่สุด ณ ที่แห่งนั้นก็ไม่มีผู้ใดเหลืออยู่เลย

เซี่ยคุนย่อตัวลงเพื่อตรวจสอบร่างกายของชายชุดดำ เมื่อเขาเห็นลายเสือดาวบนอกจึงเอ่ยว่า “เป็นพวกมันอีกแล้ว!”

เสือดาวเป็นสัญลักษณ์ประจำชาติของอาณาจักรเหลียง ทว่ากลับเห็นได้ชัดราวกับว่าต้องการป้ายสีฝั่งนั้น เขาจึงไม่อาจด่วนสรุป

ยิ่งไปกว่านั้น ครั้งลู่อี้นี้ออกไปเป็นราชทูตที่อาณาจักรเหลียง เขาจะต้องกำลังตรวจสอบเรื่องนี้เป็นแน่

“เก็บกวาดที่นี่ให้เรียบร้อย”

“ขอรับ!”

เซี่ยคุนเอ่ยถามอันอวี้ “เจ้าได้รับบาดเจ็บหรือไม่?”

อันอวี้ส่ายหน้าเบา ๆ

นางส่งเซี่ยเสี่ยวอันที่อยู่ในอ้อมแขนให้เซี่ยคุน

เซี่ยเสี่ยวอันปล่อยโฮออกมาอีกทั้งยังคงรู้สึกหวาดผวา จนกระทั่งเซี่ยคุนรับเขาเข้ามาอุ้ม เด็กน้อยจึงผ่อนคลายลงไปมาก

“ขออภัย ปล่อยให้พวกเจ้าสองแม่ลูกติดตามข้ามาจนต้องหวาดกลัวแล้ว” เซี่ยคุนเอ่ย “พวกเรากลับกันก่อนเถอะ”

ภายในรถม้า อันอวี้ยังคงนิ่งเงียบไม่ยอมปริปาก

เซี่ยคุนมองนางอย่างเป็นกังวล

อันอวี้เงยหน้าขึ้นมามองสามี “ข้าไม่เป็นไร เพียงแค่ได้ยินบทสนทนาเมื่อครู่นี้ของพวกท่านจึงรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาเล็กน้อย กระทั่งถึงวันนี้ข้าถึงได้รู้ว่า ท่านไม่มีคนในครอบครัวคนอื่น ๆ แล้ว”

“สกุลข้าเป็นสกุลช่างหลอมอาวุธ อาวุธกว่าครึ่งในราชสำนักมาจากสกุลข้า จู่ ๆ วันหนึ่งพี่ชายข้าที่เป็นหัวหน้าสกุลในตอนนั้นทำกระบี่ที่ตัดเหล็กดุจตัดโคลนเล่มหนึ่งขึ้นมา พี่ชายของข้ารู้สึกว่ากระบี่เล่มนั้นร้ายกาจเกินไป เขาจึงปิดบังเรื่องนี้เอาไว้ ทว่าไม่รู้เกิดอะไรขึ้น เรื่องนี้จึงนำพาภัยพิบัติมาเยือน คนทั้งสกุลพวกเราถูกสังหารสิ้น ข้าเห็นพี่ชาย พี่สะใภ้ หลานสาว หลานชายข้าถูกนักฆ่าลงมือสังหารด้วยสองตาของตัวเอง ข้าอยากจะรุดออกไปตายพร้อมกับพวกเขาเสีย แต่กลับถูกคนของตนตีให้หมดสติไป เมื่อฟื้นขึ้นมาข้าก็อยู่ที่อื่นแล้ว” ถ้าเห็นข้อความนี้จากที่อื่นโปรดกลับมาเยี่ยมเราบ้างนะ ไอรีนโนเวล ขอบคุนจ้า

“ข้าคิดจะรายงานเรื่องนี้ให้ทางการทราบเพื่อทวงความยุติธรรมให้ครอบครัว ทางการกลับบอกว่านี่เป็นความแค้นเคืองในยุทธจักรของพวกเรา ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับราชสำนัก แต่ไรมาพวกเขาก็ไม่เคยเข้าไปก้าวก่ายเรื่องความบาดหมางในยุทธจักร ครอบครัวของพวกเราจึงตายอย่างไม่ได้รับความเป็นธรรม ไม่มีผู้ใดยินดีออกหน้าเพื่อพวกเรา นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ข้าจึงเกลียดทางการเข้ากระดูกดำ คิดว่าขุนนางย่อมปกป้องขุนนางด้วยกันเอง จนกระทั่งได้พบกับลู่อี้และภรรยา ข้าถึงได้เปลี่ยนความคิด”

“พวกมันมาหาข้า อีกทั้งยังขอคัมภีร์ศัตราวุทธเล่มนั้น อันที่จริงแล้ว ข้าก็ไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ใด อันอวี้ เรื่องเช่นวันนี้ภายหน้าอาจเกิดขึ้นอีก ถึงแม้ข้าจะวางคนไว้รอบกายเจ้ามากมาย ทว่าพวกมันก็จะยังคงหาช่องโหว่กับเจ้า ข้ามีหนี้เลือด ไม่ควรมีชีวิตที่น่ายินดีเช่นที่ข้ามีในตอนนี้ แต่ข้าโชคดีมาก เพราะได้พบกับพวกเจ้า ข้าถึงได้มีครอบครัว”

“ข้าไม่กลัว” อันอวี้มองสบตาเขา “หากไม่ใช่เพราะท่าน ข้าคงตายไปนานแล้ว ไม่อาจมีชีวิตอยู่จนถึงวันนี้ ท่านเป็นสามีข้า เป็นพ่อของลูกข้า พวกเราจะเป็นครอบครัวเดียวกันเช่นนี้ตลอดไป”

เมื่อเซี่ยคุนพาอันอวี้กลับมายังบ้านสกุลลู่ มู่ซืออวี่กำลังรออยู่ที่หน้าประตู

“ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรใช่หรือไม่?”

เมื่อเห็นอันอวี้ลงมาจากรถม้า มู่ซืออวี่ก็ก้าวเข้าไปหาพร้อมเอ่ยถามทันที

อันอวี้สั่นศีรษะ “ไม่ได้รับบาดเจ็บเจ้าค่ะ”

มู่ซืออวี่เหลือบมองเซี่ยเสี่ยวอัน

เซี่ยเสี่ยวอันหลับไปแล้ว ทว่าเขากลับหลับไม่สนิทนัก เห็นได้ชัดว่าได้รับความตกใจเป็นอย่างมาก

“คนพวกนั้นพาพวกเจ้าสองแม่ลูกไปได้อย่างไร?”

“พวกเขาปลอมตัวเป็นคนพื้นที่ทำให้คนของพวกเราสับสน นอกจากนี้ตรงนั้นยังมีจุดอับสายตาอีกหลายแห่งทำให้ยากแก่การตรวจพบ ถึงแม้จะถูกจับก็ไม่อาจไปช่วยได้ทันการ”

มู่ซืออวี่ไม่ได้ถามอะไรอีก ขอเพียงแค่อันอวี้กลับมาปลอดภัย เรื่องอื่นล้วนไม่สำคัญ การเอ่ยถึงเรื่องเหล่านั้นอีกครั้ง รังแต่จะย้ำเตือนนางให้นึกถึงภาพที่ไม่น่ายินดี

“ผู้ใดคิดจะทำร้ายพวกเขาสองแม่ลูก? คนพวกนั้นเล่า?”

เซี่ยคุนเอ่ย “เป็นศัตรูของข้า ตอนนี้ตายแล้ว”

“เช่นนั้นท่านจัดการเถิด หากยุ่งยากอะไรหรือต้องการให้ข้าช่วยก็เพียงแค่เอ่ยปาก ทว่านอกจากทำกลไก ข้าก็ทำได้เพียงหาเงินเท่านั้น”

“ฮูหยินมีความสามารถสองอย่างนี้ก็ทำให้เป็นคนที่มีอำนาจมากแล้ว” เซี่ยคุนเอ่ย “ส่วนเรื่องกลไก มีบางเรื่องที่ต้องให้ท่านช่วยจริง ๆ”

“ช่วยอะไร?”