สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 671

บทที่ 671 ของขวัญกล่องใหญ่

บทที่ 671 ของขวัญกล่องใหญ่

เจียงหว่านเฉินนิ่งเงียบ

ขณะที่ลู่จื่ออวิ๋นคิดว่าเขาคงไม่ตอบแล้ว เขาก็พยักหน้ายอมรับจนได้

“สกุลหยางสูญเสียอำนาจนานแล้ว เซวียนหวางเฟยผู้นี้ยังกล้าหยิ่งผยองไม่หยุด ดูแล้วคงเป็นคนโง่ผู้หนึ่งกระมัง” มู่ซืออวี่เอ่ย

เมื่อเจียงหว่านเฉินกำลังจะกลับ ลู่จื่ออวิ๋นจึงอาสาไปส่งเขาด้วยตนเอง

หากไม่ใช่เพราะเจียงหว่านเฉิน นางคงไม่ได้กลับมาอย่างปลอดภัยเช่นนี้ ไม่ว่าอย่างไร เจียงหว่านเฉินก็ช่วยนางเอาไว้ นางจดจำบุญคุณในครั้งนี้ไว้แล้ว

“พี่ใหญ่เจียง ภายหน้าหากท่านมีอะไรให้ข้าช่วย ท่านเพียงแค่เอ่ยปากมา ขอเพียงข้าสามารถทำได้ ข้าจะพยายามอย่างดีที่สุด”

“หากมีความยุ่งยากอะไร ข้าจะไม่เกรงใจอย่างแน่นอน อย่างไรก็ตาม ข้าไม่ได้หวังให้เจ้าตอบแทนเพราะข้าช่วยเจ้า แต่ข้าหวังว่าเจ้าจะรู้สึกว่าเราเป็นสหาย มีอะไรยากลำบากก็ช่วยเหลือพึ่งพากัน ที่เจ้าพูดตอนแรกเป็นการแลกเปลี่ยน ข้าให้อะไรเจ้า เจ้าก็คืนกลับมาให้ข้า แต่ข้าอยากให้เราเป็นสหาย มีปัญหาอะไรก็ช่วยเหลือพึ่งพากัน”

“แน่นอนว่าย่อมไม่ใช่การแลกเปลี่ยน หากแต่เป็นการช่วยเหลือเกื้อกูลกันระหว่างเพื่อน”

“ข้าจำไว้แล้ว ทั้งยังจริงจังยิ่ง”

เมืองหลวง จวนเซวียนอ๋อง

ทันทีที่เซวียนอ๋องกลับมาจากข้างนอก พ่อบ้านก็เข้ามารายงาน “วันนี้มีคนส่งกล่องของขวัญกล่องใหญ่มา อีกทั้งยังระบุชัดเจนว่าส่งถึงท่านอ๋อง ข้าน้อยไม่ทันได้เปิดดู รอท่านอ๋องกลับมาจึงจะกล้าเปิด”

“เจ้าเป็นพ่อบ้าน ขอเพียงส่งมาถึงจวนอ๋อง ก็แค่เปิดแล้วเก็บของเอาไว้ในคลังทรัพย์สินเท่านั้น” เซวียนอ๋องไม่เห็นด้วย

ทว่ากล่องนี้ทั้งหนักทั้งใหญ่ อีกทั้งยังบรรจุน้ำแข็งเอาไว้ข้างใน ข้าน้อยคิดว่าของในกล่องคงเป็นของหายาก ไม่เช่นนั้นคงไม่เก็บรักษาไว้ดีเพียงนี้”

“โอ้?” เซวียนอ๋องรู้สึกสนใจขึ้นมาแล้ว “ตอนนี้มันอยู่ที่ใด?”

“สวนด้านหลังขอรับ”

เซวียนอ๋องเดินมาถึงสวนด้านหลัง

หยางอีเหรินและบ่าวรับใช้ของนางกำลังรุมล้อมกล่องขนาดใหญ่ใบหนึ่ง พากันมองดูแล้วมองดูอีก

นางแตะกล่องนั้นดู เห็นเพียงเกล็ดน้ำแข็งติดนิ้วมือมาเท่านั้น

“ข้างในนี้มีของอะไรกันแน่? เหตุใดถึงได้ลึกลับนัก”

“ของที่ใหญ่ถึงเพียงนี้ อีกทั้งยังปิดผนึกอย่างดีพร้อมกับน้ำแข็งจะต้องไม่ใช่ของขวัญธรรมดาอย่างแน่นอน”

“เปิดออกดู!”

“แต่ว่า นี่เป็นของที่ระบุชื่อท่านอ๋องนะเจ้าคะ”

ขณะที่เซวียนอ๋องกำลังเดินมาก็ได้ยินคำนี้เข้าพอดี สายตาของเขาฉายแววรังเกียจ

“ท่านอ๋อง…” สาวใช้ของหยางอีเหรินเห็นเซวียนอ๋อง จึงรีบกล่าวทักทายเสียงดัง

เท่านั้นเอง หยางอีเหรินจึงสังเกตเห็นว่าเซวียนอ๋องกลับมาแล้ว นางสาวเท้าเข้าไปหาเขา “ท่านอ๋อง ท่านกลับมาพอดี วันนี้มีคนส่งกล่องใหญ่เพียงนี้มาให้ท่าน ข้าคิดว่าจะต้องเป็นของดีอะไรแน่จึงรอท่านมาเปิดดู”

เซวียนอ๋องเหลือบมองกล่องที่สูงกว่าเขาแล้วเอ่ยว่า “เปิดมัน!”

ผู้คุ้มกันชักดาบออกมาจากข้างเอว สอดเข้าไปตรงกลางผนึกของกล่อง ก่อนจะงัดให้มันเปิดออก

เกิดเสียงดังปังขึ้น ฝาของกล่องปลิวออกไป เผยให้ทุกคนเห็นของที่อยู่ข้างในเต็มสองตา

“กรี๊ด…” หยางอีเหรินกรีดร้องดังลั่น

เซวียนอ๋องสีหน้าไม่น่าดูชมขึ้นมา เขาเบือนหน้าหนีทันที

“เด็ก ๆ!”

พ่อบ้านยืนนิ่งงันอยู่อย่างนั้น กระทั่งได้ยินเสียงเซวียนอ๋องดังขึ้นถึงได้ตอบสนอง

“ท่านอ๋องโปรดอภัย ข้าน้อยไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น”

แท้จริงแล้วเมื่อเขาเห็นของข้างในกล่องนั่น สันหลังเขาก็เย็นวาบขึ้นมาแล้ว

กล่องใหญ่ถึงเพียงนี้ ข้างในกลับไม่ใช่ของขวัญล้ำค่าอะไร หากแต่เป็นศีรษะคน! ศีรษะแล้วศีรษะเล่า!