สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 672

บทที่ 672 เซวียนหวางเฟยป่วยแล้ว

บทที่ 672 เซวียนหวางเฟยป่วยแล้ว

“ท่านอ๋อง แต่ไหนแต่ไรมาฮูหยินลู่ก็เป็นคนฉลาด นางไม่มีทางส่งของน่าสะอิดสะเอียนเช่นนี้มาล่วงเกินท่านโดยไร้หลักฐานเป็นแน่ หรือว่านางมีความนัยอื่น?” ที่ปรึกษาเอ่ยถาม

“มีความนัยอื่น?…”

“วันนี้หวางเฟยมีท่าทีแปลกไปเล็กน้อย” ผู้ติดตามที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยขึ้น “ตอนที่นางมองศีรษะเหล่านั้น มีบางอย่างไม่ค่อยถูกต้อง นอกจากความกลัวแล้ว ยังมีอารมณ์คล้ายกับว่าไม่เชื่อสายตาด้วย”

“เจ้าหมายความว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับนางอย่างนั้นหรือ?” เซวียนอ๋องยิ้มเยาะ “ดี! ไปตรวจสอบคนรอบกายหวางเฟย หาออกมาให้ได้ว่าระยะนี้สกุลหยางทำเรื่องชั่วช้าอะไร!”

หลังจากหยางอีเหรินกลับเข้ามาในห้องแล้ว นางก็ซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม หลับอยู่บนเตียง

สาวใช้ที่อยู่ข้างนอกตะโกนขึ้น “หวางเฟย ท่านเป็นอะไรไปหรือเจ้าคะ?!”

“ศีรษะเหล่านั้น… คนเหล่านั้นตายตาไม่หลับ ดวงตาเบิกกว้าง พวกเจ้าคิดว่าพวกมันจะมาเอาชีวิตข้าหรือไม่?” หยางอีเหรินร้องอย่างหวาดผวา

เหล่าสาวใช้มองหน้ากันไปมา

“หวางเฟย คนพวกนั้นตายไปแล้วนะเจ้าคะ คนตายไม่อาจพูดได้ ย่อมไม่สร้างปัญหาให้หวางเฟยอย่างแน่นอน นอกจากนี้แล้ว หากคนตายเก่งกาจเพียงนั้น เช่นนั้นคนก่อนหน้านี้…”

ไม่ใช่ว่าหยางอีเหรินไม่เคยฆ่าคนมาก่อน ไม่เพียงแค่เคยฆ่าเท่านั้น แต่ยังเคยฆ่าด้วยสองมือของนางด้วย ในตอนนั้นนางไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวถึงเพียงนี้ บัดนี้จู่ ๆ ต้องพบเจอกับศีรษะมากมายเพียงนั้นก็พลันทำตัวไม่ถูกขึ้นมา นั่นเป็นเหตุผลว่าเหตุใดนางจึงสูญเสียการควบคุมตนเองเช่นนี้

“จะต้องเป็นนังปีศาจจิ้งจอกลู่จื่ออวิ๋นผู้นั้นส่งมาแน่!”

นอกจากนางก็ไม่มีผู้อื่นแล้ว

สาวใช้พูดไม่ออกไปชั่วขณะ

หยางอีเหรินส่งคนไปฆ่าอีกฝ่าย บัดนี้คนเหล่านั้นกลับถูกฆ่า ศีรษะยังถูกส่งมาถึงจวนอ๋อง นอกจากลู่จื่ออวิ๋นแล้ว ไม่มีผู้ใดสามารถทำเช่นนี้ได้

“หวางเฟย ไม่เช่นนั้นพวกเราหยุดลงมือกับคุณหนูผู้นั้นดีหรือไม่เจ้าคะ?” สาวใช้เอ่ยอย่างระมัดระวัง “ตอนนี้นางอยู่เมืองซานหลิน อยู่ห่างจากเมืองหลวงหลายวัน ท่านอ๋องก็ลืมนางไปนานแล้ว นอกจากนี้ ท่านก็เป็นพระชายาที่ท่านอ๋องส่งเกี้ยวแปดคนหามไปรับตัวมา หากท่านอ๋องอยากแต่งกับนางจริงก็ไม่อาจข้ามหัวท่านไปได้ ถึงตอนนั้น นางยังไม่ต้องยกน้ำชาคารวะท่านอีกหรือเจ้าคะ? หากนางแต่งเข้ามาแล้ว ย่อมสามารถควบคุมจัดการได้ง่ายกว่าเดิมเสียอีก”

หยางอีเหรินจะไม่เข้าใจกฎเหล่านี้ได้อย่างไร?

สกุลหยางมีสตรีเรือนหลังมากมาย ท่านแม่ของนางโดดเด่นออกมาจากลุ่มคนเหล่านั้นได้ เพราะนางมีวิธีการกำราบสามีของนาง

อย่างไรก็ตาม รูปโฉมของลู่จื่ออวิ๋นนั้นอันตรายเกินไป นางไม่อาจปล่อยให้คนที่ไม่อาจควบคุมได้ผู้นี้อยู่ข้างกาย

“เรื่องนี้ฟ้ารู้ ดินรู้ พวกเจ้ารู้ ข้ารู้ หากข้าได้ยินเรื่องเล่าลืออะไรข้างนอก หมายความว่าจะต้องเป็นหนึ่งในพวกเจ้าที่ทรยศข้า ถึงตอนนั้นอย่าได้หาว่าหวางเฟยผู้นี้ไม่ปรานี!”

“บ่าวไม่กล้า!”

จ้าวอวิ๋นซวงเดินอุ้มลูกอยู่ในสวน

แสงแดดส่องลงมาบนใบหน้าอ่อนโยนของนาง ราวกับแสงสว่างที่เปล่งประกายเพื่อนางโดยเฉพาะ

ขณะที่เซวียนอ๋องเดินผ่านก็เห็นใบหน้าด้านข้างที่คล้ายคลึงกับลู่จื่ออวิ๋นเข้าพอดี โดยเฉพาะยามที่นางแย้มยิ้มเช่นนี้ หว่างคิ้วกับดวงตาของนางยิ่งเหมือนกับคุณหนูผู้นั้นเป็นอย่างยิ่ง

เดิมทีเขากำลังเตรียมตัวจะออกจากจวน แต่ยามนี้เซวียนอ๋องกลับหยุดชะงักไปชั่วขณะ