สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 675

บทที่ 675 เล่นใหญ่

บทที่ 675 เล่นใหญ่

ฝนยังคงโปรยปรายลงมาติดต่อกันแปดวัน กระทั่งหยุดลงในที่สุด

ท้องฟ้าแจ่มใส พระอาทิตย์สาดแสงลงมา สะพานรุ้งหลากสีปรากฏขึ้นบนฟากฟ้า

มู่ซืออวี่ไม่รีบร้อนออกจากเกาะ ทว่าให้ลู่อี้อยู่ที่เกาะเพื่อพักฟื้นต่อไป

“ฮูหยิน ที่นี่สวยงามยิ่งนัก” ชายหนุ่มผู้หนึ่งเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ข้างกายฮูหยินยังขาดคนหรือไม่? ท่านบอกกับใต้เท้าให้สักหน่อยเถิด ย้ายข้ามาที่นี่เพื่อคุ้มครองท่านเป็นอย่างไร?”

ลู่อี้เหลือบมองอีกฝ่ายแวบหนึ่ง “คิดดูแล้วก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้ หากเจ้าขาดแขนขาไป ข้าจะให้ฮูหยินเตรียมที่ทางให้เจ้ามาเกษียณอยู่ที่นี่”

“ข้าน้อยยังคงยินดีติดตามใต้เท้ามากกว่า ติดตามใต้เท้าจึงจะได้ความก้าวหน้าใหญ่หลวง เมื่อครู่ข้าเพียงล้อเล่น ใต้เท้าอย่าได้ถือเป็นจริงจัง”

“เจ้าสุนัขขี้ประจบ” จือเชียนเอ่ยด้วยท่าทีโมโห “เจ้าไม่ได้ชื่นชมทิวทัศน์ที่นี่ แต่ชื่นชอบแม่นางคนงามที่นี่เสียมากกว่า”

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ”

ลูกน้องของลู่อี้พูดคุยหยอกล้อกัน ทั่วทั้งเกาะมีกลิ่นอายของชายชาตรีขึ้นมาเพราะตัวตนของพวกเขา ลูกน้องของลู่อี้ล้วนเป็นชายหนุ่มในช่วงอายุที่กำลังก่อร่างสร้างตัวทั้งสิ้น

“ท่านพ่อ ท่านแม่…” ลู่จื่ออวิ๋นเดินเข้ามาหา

“อวิ๋นเอ๋อร์มาแล้วหรือ” มู่ซืออวี่ถอนมือออกมาจากมือของลู่อี้ “ที่โรงต่อเรือเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ทุกอย่างปกติเรียบร้อยดีเจ้าค่ะ ไม่ต้องกังวล เพียงแต่มีจดหมายจากเมืองหลวงมา ลูกจึงนำมาที่นี่เจ้าค่ะ”

ลู่อี้รับจดหมายไป แล้วเปิดมันต่อหน้าสองแม่ลูก

“เมืองหลวงเกิดเรื่องแล้วใช่หรือไม่?”

“ข้าปล่อยข่าวว่าข้าเรือแตกตายไปแล้ว คนในเมืองหลวงย่อมข่มอารมณ์ไว้ไม่อยู่ดังคาด”

“จากนี้ท่านวางแผนจะทำอย่างไร?”

“ข้ากำลังรอข่าวจากจงอ๋อง” ลู่อี้เอ่ย “เมื่อถึงเวลา ข้าจึงจะกลับเมืองหลวง”

“เช่นนั้น จนกว่าจะถึงเวลา ท่านก็อยู่พักรักษาตัวที่นี่ ไม่อนุญาตให้ไปที่ใดเป็นอันขาด ท่านคิดว่าตนยังหนุ่มยังแน่นหรือไร?”

“ได้”

ขณะที่ลู่อี้กำลังพักฟื้นจากอาการบาดเจ็บ เรือหลายลำของ ‘นาวีกรุ่นฝัน’ ก็เสร็จแล้ว

ครึ่งปีมานี้ พวกนางยุ่งอยู่กับสิ่งเหล่านี้ทุกวัน บัดนี้ในที่สุดก็เห็นผลลัพธ์บ้างแล้ว

“ไม่ถูก ยังคงไม่ถูกต้อง” มู่ซืออวี่ลองนั่งเรือทุกลำแล้ว ทว่ายังคงรู้สึกว่าขาดบางอย่างไป

“มีอะไรไม่ถูกหรือขอรับ?” คนต่อเรือไม่เข้าใจ

มู่ซืออวี่อธิบายออกมาไม่ได้ เพียงแต่รู้สึกว่ามีอะไรไม่ถูกต้องอยู่แน่ ๆ

“ขอเวลาข้าลองคิดดูก่อน”

ครึ่งเดือนต่อมา หากมู่ซืออวี่ไม่อยู่ในโรงต่อเรือ นางก็จะใช้สมาธิอยู่ในห้องตำรา

ทว่าจู่ ๆ วันหนึ่งในห้องของนางก็มีคนเพิ่มขึ้นมาอีกคน

นางกำลังจะเรียกผู้อื่น ทว่าคนผู้นั้นจุดเทียนขึ้นก่อน จนเผยใบหน้าปีศาจออกมา

“หร่วนฉี?”

ใบหน้าของหร่วนฉี หากไม่เละเทะไปทั้งหน้า แม้ไม่ได้พบมาหลายปี ทว่าได้เห็นเพียงปราดเดียวย่อมจำได้อย่างไรเสียก็งดงามหยาดเยิ้มปานนั้น ประหนึ่งปีศาจจิ้งจอกก็ไม่ปาน