สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 677

บทที่ 677 ต่อสู้แย่งชิงบัลลังก์

บทที่ 677 ต่อสู้แย่งชิงบัลลังก์

เมื่อมู่ซืออวี่รีบร้อนรุดมา บนพื้นก็เหลือเพียงศพแล้ว

นางมองหาลู่จื่ออวิ๋นท่ามกลางกลุ่มคน เมื่อเห็นลูกสาวถูกเจียงหว่านเฉินปกป้องเอาไว้ก็ร้องเรียก “จื่ออวิ๋น!”

ลู่จื่ออวิ๋นได้ยินเสียงของมู่ซืออวี่จึงเดินออกมาจากด้านหลังเจียงหว่านเฉินและเข้าไปหามารดา

“ท่านแม่”

“ข้าได้ยินคนบอกว่าเจ้าถูกคนจับเป็นตัวประกัน ไม่ได้รับบาดเจ็บใช่หรือไม่?”

“ไม่เจ้าค่ะ ท่านพ่ออยู่ที่นี่จะปล่อยให้ผู้อื่นรังแกข้าได้อย่างไร?” ลู่จื่ออวิ๋นเหลือบมองลู่อี้ที่กำลังสั่งให้คนของเขาเก็บกวาดพื้นที่

“ฮูหยินวางใจ จื่ออวิ๋นไม่เป็นไร” เจียงหว่านเฉินเอ่ย “เพียงแต่ที่นี่ค่อนข้างวุ่นวาย ฮูหยินกลับไปพร้อมกับจื่ออวิ๋นก่อนเถิด”

มู่ซืออวี่เหลือบมองทางลู่อี้ จากนั้นจึงหันกลับมาเอ่ยกับเจียงหว่านเฉิน “ได้ เช่นนั้นข้าพาอวิ๋นเอ๋อร์กลับก่อนแล้ว โจรเหล่านี้เข่นฆ่าคนไปมากมาย พวกเจ้าไม่อาจปล่อยมันไปง่าย ๆ”

“ขอรับ”

ในรถม้า มู่ซืออวี่เช็ดเลือดบนหลังมือของลู่จื่ออวิ๋นด้วยผ้าเช็ดหน้า จากนั้นจึงเช็ดคอให้นาง

“ท่านแม่ ข้ากลับไปอาบน้ำก็พอแล้ว”

“หากเป็นแม่นางคนอื่นเห็นคนตายมากเพียงนั้น เกรงว่าคงตกใจกลัวแทบแย่ แต่เจ้าทำราวกับไม่สะทกสะท้าน เจ้าตกไปอยู่ในมือโจรเหล่านั้นได้อย่างไร?”

“ข้าไปเที่ยวเล่นกับพี่หญิงน้องหญิง จู่ ๆ ก็มีโจรปรากฏตัวออกมา โจรเหล่านั้นฆ่าทุกคนที่มันพบเห็น ข้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น โจรพวกนั้นถึงเข้ามาจับข้าทันที พวกมันใช้ข้าข่มขู่ท่านพ่อ ดูเหมือนพวกโจรจะรู้ตัวตนของข้าอยู่แล้ว”

“มีผู้ใดคิดไม่ซื่อกับเจ้าหรือไม่?”

“ตอนนั้นไม่มีผู้ใดที่รู้ตัวตนของข้า ทุกคนล้วนแต่กรีดร้องด้วยความหวาดกลัว ทว่าโจรพวกนั้นมองปราดเดียวก็เห็นข้า ไม่แม้กระทั่งลังเลใจแม้แต่น้อย”

“ดูเหมือนโจรพวกนั้นจะรู้จักคุณหนูอยู่ก่อนแล้ว” ซางจือเอ่ย “หากโจรเหล่านั้นไม่เคยพบคุณหนูมาก่อน พวกมันก็ต้องเคยเห็นภาพเหมือนของคุณหนูเป็นแน่ อีกทั้งยังสอบถามที่อยู่ของคุณหนูมาด้วย”

“บ่าวไม่เข้าใจว่าพวกมันรู้ได้อย่างไรว่านายท่านของพวกเราอยู่ที่เมืองซานหลิน? พวกมันคิดจะจับคุณหนูไปเพื่อข่มขู่นายท่านกระมัง?”

“ไม่ เรื่องที่นายท่านอยู่ที่นี่เป็นความลับ มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ แม้กระทั่งเจียงหว่านเฉินก็เพิ่งรู้ ผู้ที่โจรเหล่านั้นต้องการใช้เสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์ข่มขู่ไม่ใช่สามี แต่เป็นข้า โจรเหล่านั้นรุดมาถึงก็เผาทำลาย ฆ่าคน ฉุดคน พวกเขาคิดจะจัดการกับข้า!”

“หากนายท่านไม่อยู่ คนเหล่านั้นคงบรรลุจุดประสงค์ พวกมันคงจะฆ่าฟันไปถึงสกุลลู่ของเรา” ซางจือเอ่ย “ไม่เพียงแต่ทำลายทุกสิ่งที่นี่ พวกมันจะต้องโขมยเงินทั้งหมดไปและทำร้ายฮูหยินเป็นแน่”

มู่ซืออวี่พาลู่จื่ออวิ๋นกลับบ้านไปล้างเนื้อล้างตัว

เย็นวันนั้น ลู่อี้กลับมาแล้ว

มู่ซืออวี่ตรวจสอบว่าร่างกายเขาไม่มีบาดแผลแล้วจึงเอ่ยว่า “น้ำอุ่นพร้อมแล้ว รีบไปอาบน้ำเถิด”

“ได้”

ลู่อี้กลับมาที่ห้องอีกครั้ง มู่ซืออวี่เพิ่งส่งลู่ฉาวจิ่งให้แม่นม

“ท่านพ่อ…” ลู่ฉาวจิ่งมองลู่อี้ ดวงตาปรากฏน้ำตารื้นขึ้นมา

“เป็นอะไรไปหรือ?”

“เขาร้องว่าจะมาหาท่าน ข้าคิดว่าท่านเหนื่อยแล้ว ให้แม่นมกล่อมเขาหลับก่อนเถอะ พรุ่งนี้ค่อยเล่นกับเขา”

“ไม่เป็นไร ข้ายังมีแรงเหลือเล่นกับลูกชาย” ลู่อี้รับลู่ฉาวจิ่งไปจากมือของแม่นม “อวิ๋นเอ๋อร์ตกใจหรือไม่?”

“นิสัยของลูกสาวท่าน ท่านยังไม่รู้อีกหรือ? หากนางตกใจง่ายดายเพียงนั้นคงไม่ใช่ลูกสาวของท่านแล้ว ชิงเอ๋อร์ได้ของเล่นใหม่มา ร่ำร้องจะเล่นกับพี่สาวให้ได้ พี่สาวน้องสาวคู่นั้นยังเล่นซนอยู่เลย”

“เช่นนั้นก็ดี” ลู่อี้วางลู่ฉาวจิ่งลงในกองของเล่น มองเขาเล่นตัวต่อไม้

“เรื่องวันนี้เป็นอย่างไรบ้าง?”