สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 691

บทที่ 691 จับชายเสื้อไว้ไม่ยอมปล่อย

บทที่ 691 จับชายเสื้อไว้ไม่ยอมปล่อย

ตกดึก เสียงหรีดหริ่งเรไรค่อนข้างชัดเจนในค่ำคืนที่เงียบสงัดเช่นนี้

มู่ซืออวี่นอนอยู่บนโต๊ะ ไม่รู้ว่าผล็อยหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่

“ชู่ว!” ฉานอีส่งสัญญาณให้เงียบ เมื่อนางเห็นซางจือกำลังเดินเข้ามา

ซางจือถือน้ำแกงรังนกเข้ามา เมื่อเห็นมู่ซืออวี่หลับอย่างสงบก็เอ่ยขึ้น “ตอนนี้จะทำอย่างไรดี? ฮูหยินไม่ได้กินอะไรมาทั้งวันแล้วนะ”

“ไม่เพียงแต่หิวมาทั้งวัน แต่นางทั้งกระวนกระวาย เหนื่อยล้ากายและใจ ตอนนี้ในที่สุดก็ได้นอนหลับพักสักหน่อยแล้ว อย่าเพิ่งไปรบกวนการพักผ่อนของนางจะดีกว่า!”

“ห้องข้าง ๆ เป็นอย่างไรบ้างแล้ว?”

“ท่านหมอกำลังเฝ้าดู ตอนนี้ยังไม่ได้ยินว่ามีเรื่องอะไร”

ปัง! เสียงสนั่นหวั่นไหวดังมาจากห้องข้าง ๆ

ฉานอีและซางจือมองหน้ากัน

“ข้าจะไปดูหน่อย”

มู่ซืออวี่ลืมตาขึ้นมา “เกิดอะไรขึ้น?”

“ฮูหยิน ท่านตื่นแล้วหรือเจ้าคะ? บ่าวกำลังจะออกไปดูเจ้าค่ะ ไม่รู้ว่าสถานการณ์ทางนั้นเป็นอย่างไร”

“ข้าจะไปด้วย”

ทันทีที่นายบ่าวมาถึงหน้าประตู ประตูก็ถูกเปิดออกจากด้านใน

ท่านหมอมองมู่ซืออวี่อย่างกระวนกระวายใจ “ฮูหยิน เรื่องที่ข้ากังวลเกิดขึ้นแล้ว ใต้เท้าฉีตัวร้อนเป็นอย่างยิ่ง ข้าพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้เขาตัวเย็นลงแล้ว”

มู่ซืออวี่มองฉีเซียวที่ยืนอยู่ข้างเตียงแล้วขมวดคิ้ว “เกิดอะไรขึ้น?”

“ใต้เท้าฉีไม่รู้สึกตัว ไม่ว่าผู้ใดก็แตะต้องเขาไม่ได้ ขอเพียงผู้ใดแตะต้องเขา เขาก็จะโจมตีคนผู้นั้น จนกระทั่งถึงตอนนี้เขาก็ยังคงไม่ได้สติ ตอนแรกข้าสามารถใช้เหล้าขาวเช็ดตัวให้เขาได้ ตอนนี้แม้กระทั่งแตะต้องเขาก็แตะต้องไม่ได้แล้ว”

มู่ซืออวี่เดินเข้าไปหา

“ฮูหยิน…” ฉานอีขยับมายืนขวางผู้เป็นนายอย่างร้อนใจ “ฮูหยิน ท่านอย่าเข้าไปเลยนะเจ้าคะ วรยุทธ์ของใต้เท้าฉีล้ำเลิศยิ่ง บ่าวไม่ใช่คู่ต่อกรของเขา หากเขาใช้ท่าที่ถึงตายกับท่าน บ่าวจะช่วยท่านไม่ได้นะเจ้าคะ”

“ในมือเขาไม่ดาบไม่มีกระบี่ คงไม่ถึงกับฆ่าคนได้กระมัง”

“นี่ไม่แน่ไม่นอนนะเจ้าคะ!”

“หากเขาลงมือกับข้า ข้าจะทุบให้เขาหมดสติ” มู่ซืออวี่เอ่ย “ท่านหมอ ท่านมียาที่ทำให้เขาหมดสติหรือไม่? ท่านใช้ผ้าเช็ดหน้าชุบยามอบให้ข้าไว้ป้องกันตัวเสียหน่อยเถิด”

การกระทำของฉีเซียวในตอนนี้รังแต่จะทำร้ายตัวเอง ท่านหมอที่กำลังรักษาร่างกายให้เขาทำอะไรไม่สะดวกเลยแม้แต่น้อย

ท่านหมอทำตามที่นางขอ

มู่ซืออวี่เข้าไปไกล้ ๆ ฉีเซียวพร้อมกับผ้าเช็ดหน้าผืนนั้น

เห็นได้ชัดว่าฉีเซียวลืมตาอยู่ ทว่าแววตาของเขากลับว่างเปล่า ราวกับไม่มีจิตวิญญาณ

เมื่อมู่ซืออวี่เข้าไปไกล้ เขาสัมผัสได้ถึงบางอย่างจึงคว้าคอของนางเอาไว้

“แค่ก ๆๆ”

“ฮูหยิน!…”

“อย่าเพิ่งเข้ามา…” มู่ซืออวี่ร้องบอกเสียงแหบแห้ง จากนั้นก็ตะโกนใส่ฉีเซียว “ใต้เท้าฉี… ใต้เท้าฉี… แค่ก ๆ หร่วนฉี!!!”

ฉีเซียวนิ่งงันไปชั่วขณะ

เขาปล่อยมือออกแล้ว

มู่ซืออวี่มองฉีเซียวแล้วเอ่ยว่า “ข้ารู้ว่าเป็นเจ้า”

ซางจือดึงแขนของฉานอีเบา ๆ “ฮูหยินกำลังพูดอะไรน่ะ?”

“นี่ไม่ใช่สิ่งที่เราควรถาม” ฉานอีเอ่ย “พวกเราเพียงต้องดูแลความปลอดภัยของฮูหยินเท่านั้น”

มู่ซืออวี่เห็นฉีเซียวไม่ตอบจึงเข้าไปคว้าแขนของเขา จากนั้นดึงเขาไปที่เตียงและบอกให้เขานั่งลง

“ท่านหมอ ตอนนี้มาดูบาดแผลของเขาเถอะ”

“ได้”

บาดแผลของเขาเปิดออกนานแล้ว ต้องทำแผลใหม่อีกครั้ง

หลังจากทำแผลแล้ว ยังต้องลดอุณหภูมิร่างกายให้เขาด้วย

มู่ซืออวี่เห็นซางจือนำยาต้มเข้ามาจึงจะเข้าไปช่วย ทันใดนั้นชายเสื้อของนางกลับถูกคนดึงเอาไว้ นางหันกลับไปมอง เห็นฉีเซียวที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงกำชายเสื้อของนางไว้ในมือแน่น

ซางจือนำยาต้มเข้ามา