สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 7

บทที่ 7 ก้าวแรกคือการค่อย ๆ เปลี่ยนแปลง

บทที่ 7 ก้าวแรกคือการค่อย ๆ เปลี่ยนแปลง

ลู่ฉาวอวี่หลอกได้ง่ายขนาดนั้นเลยหรือ?

ตัวร้ายมีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน นั่นคือความหวาดระแวง

ตอนนี้เขาเป็นเพียงเด็กน้อย ทักษะของตัวร้ายยังไม่ชัดแจ้ง ย่อมไม่มีวันหายไป

“ข้าไม่เคยเห็นท่านกลัวท่านพ่อมากขนาดนี้มาก่อน”

“ข้าแค่ถามว่าตกลงหรือไม่?” มู่ซืออวี่จงใจไม่ตอบคำถามของเขาพลางหาเหตุผลอื่นเพื่อ ‘เปลี่ยนแปลง’ ด้วยวิธีการเจรจา

ลู่ฉาวอวี่สบตากับมู่ซืออวี่ เมื่อพูดถึงลู่อี้ ดวงตาของนางพลันเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและหวาดกลัว เห็นได้ชัดว่านางกลัวพ่อของเขาจริง ๆ

นี่จึงอธิบายได้ว่าเหตุใดนางถึงแปลกไป

เมื่อนึกถึง ‘การลงโทษสั่งสอน’ ก่อนหน้านี้ของลู่อี้ที่มีต่อนาง ลู่ฉาวอวี่จึงเชื่ออยู่บ้าง

“ก็ได้”

มู่ซืออวี่พลันถอนหายใจ

ดูเหมือนอีกฝ่ายจะเชื่อ แต่ไม่เชื่อแล้วจะทำอย่างไรได้? เขายังเด็ก แม้จะฉลาดแค่ไหนก็ไม่มีทางสู้ผู้ใหญ่ได้ มีทางเดียวคือถ่วงเวลาไว้ เมื่อเขาและน้อง ๆ เติบโต พวกเขาจะหลุดพ้นจากความต่ำช้าในบ้านหลังนี้

จากนั้นมู่ซืออวี่ก็นำน้ำร้อนไปยังห้องของลู่ฉาวอวี่

แม้ว่าลู่ฉาวอวี่จะตกลงกับมู่ซืออวี่แล้ว แต่เมื่อเห็นนางสวมบทบาทนี้อย่างรวดเร็วก็ยังไม่อาจรับได้

ผู้หญิงที่ไม่อาบน้ำ ไม่บ้วนปาก มีกลิ่นเหม็นตลอดเวลา ทั้งยังเกลียดเขา กลับขอให้เขาอาบน้ำอีกครั้งด้วยน้ำร้อน?

แม้ว่าเขาจะไม่สะอาดหมดจด แต่เขาก็มักจะไปอาบน้ำที่แม่น้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าบ่อยกว่าที่นางรู้ไม่น้อย นางมีสิทธิ์อะไรมาไม่ชอบเขา?

“ให้ช่วยหรือไม่?” มู่ซืออวี่มองไปยังลู่ฉาวอวี่

การแสดงออกของลู่ฉาวอวี่นั้นแข็งทื่อ เขาผลักนางออกไปด้วยฝ่ามือเล็ก ๆ ทันที

มู่ซืออวี่ซึ่งยืนอยู่หน้าประตูได้แต่กะพริบตาพลางมองเขาอย่างมีความหวัง “ไม่ต้องการให้ข้าช่วยจริง ๆ หรือ?”

“ไม่จำเป็น” ลู่ฉาวอวี่กัดฟัน “ท่านแค่ไม่อยากให้ข้าฟ้องท่านพ่อ ไม่ต้องห่วง ข้าไม่ฟ้องเรื่องอะไรเช่นนี้หรอก”

“น่าเสียดาย” มู่ซืออวี่ส่ายหัวเบา ๆ “ข้าไม่เคยอาบน้ำให้เด็กน้อยมาก่อนเลย!”

ปัง!

เสียงปิดประตูดังขึ้น

มู่ซืออวี่ยืนหัวเราะอยู่นอกประตู

วายร้ายตัวน้อยไม่เหมือนเด็กทั่วไปจริง ๆ

ลู่จื่ออวิ๋นได้กินโจ๊กผักร้อน ๆ ไป ร่างกายจึงกระปรี้กระเปร่ามากขึ้น เด็กน้อยอยู่ในอาการป่วยอย่างหนักมาเป็นเวลานาน ถึงจะนอนไม่หลับ แต่ก็ไม่อาจลุกจากเตียงได้ สุดท้ายทำได้เพียงนอนอยู่บนเตียง

ครั้นได้ยินเสียงกุกกักที่ประตู นางจึงหันไปมอง เมื่อพบว่าผู้ที่เข้ามาคือมู่ซืออวี่ ร่างของเด็กน้อยจึงทรุดถอยตามสัญชาตญาณ นางจับผ้านวมผืนบางไว้แน่นพลางถดตัวไปด้านหลัง

“ข้า… ข้าจะนอน”

เพราะอย่างนั้นได้โปรดออกไปได้ไหม อย่าเข้ามาเลย

มู่ซืออวี่เดินเข้ามาใกล้พร้อมน้ำร้อน ไอควันที่พวยพุ่งนั้นดูราวกับสัตว์ร้ายตัวใหญ่ยักษ์ที่พร้อมจะกระโจนเข้าใส่

นางเอ่ยในขณะที่บิดผ้าขนหนู “เจ้ามีไข้ ให้ข้าเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เถิด จะได้สบายตัวขึ้น”

ลู่จื่ออวิ๋นเฝ้ามองการกระทำของมู่ซืออวี่อย่างไม่ละสายตา ราวกับว่าในวินาทีต่อมาหน้ากากอันอ่อนโยนนั้นจะถูกฉีกออก แล้วสัตว์ร้ายจะกระโจนเข้ากัดกินนาง

มู่ซืออวี่แสร้งทำเป็นไม่เห็นท่าทีต่อต้านของลู่จื่ออวิ๋น

นางเริ่มเช็ดที่หน้าผากของลู่จื่ออวิ๋น โดยค่อย ๆ เช็ดจากหน้าผากลงมาจนถึงคอ จากนั้นก็เอ่ยขึ้นว่า “ปลดเสื้อผ้า ข้าจะเช็ดตัวให้”