สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 703

บทที่ 703 เรื่องน่าประหลาดใจที่เตรียมไว้ให้นาง

บทที่ 703 เรื่องน่าประหลาดใจที่เตรียมไว้ให้นาง

นับจากพิธีอภิเษกฮองเฮา เวลาก็ผ่านไปสองเดือนแล้ว ราชทูตจากอาณาจักรเหลียงเดินทางกลับไปถึงครึ่งทางแล้ว ทว่าราชทูตจากอาณาจักรเฟิ่งหลินยังไม่ได้ออกเดินทาง

ติงเซียงสวมเสื้อคลุมให้ลู่จื่ออวิ๋นแล้วเอ่ยว่า “คุณหนู วันนี้หนาวเพียงนี้ เหตุใดท่านใส่เสื้อผ้าบาง ๆ อย่างนี้เล่าเจ้าคะ?”

“เจ้าได้ยินเสียงอะไรหรือไม่?” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ยถาม

ติงเซียงส่ายหน้า “ไม่นะเจ้าคะ”

“เจ้าฟังสิ มีคนกำลังเป่าขลุ่ย อีกทั้งยังเป่าได้ไพเราะมาก” ลู่จื่ออวิ๋นสวมชุดคลุมเดินออกไปที่สวน

ด้วยการนำทางของเสียงขลุ่ย ในที่สุดนางก็มาถึงสวนด้านหลัง

จวนอัครเสนาบดีมีขนาดใหญ่โต อีกทั้งยังมีพื้นที่โล่งขนาดใหญ่ด้านหลังที่ปลูกต้นเหมย ต้นท้อ ต้นผิงกั่ว และอื่น ๆ อีกมาก ทว่าที่นี่ไม่มีเรือน การที่ลู่จื่ออวิ๋นจะมาที่นี่สักสองครั้งต่อปีก็นับว่าไม่เลวแล้ว

“ที่แท้สวนหลังบ้านของเราสวยถึงเพียงนี้ เหตุใดข้าไม่เคยสังเกตเห็นมาก่อนเลยเล่า?” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ย

“คุณหนูออกไปตั้งแต่เช้ากว่าจะกลับมาก็มืดแล้ว ท่านจะมีเวลามาที่สวนหลังบ้านและชมทิวทัศน์นี้ได้อย่างไร?” ติงเซียงเอ่ย “อย่าว่าแต่ท่าน ฮูหยินเองก็ไม่ได้มาที่นี่นานแล้ว ปกติล้วนเป็นบ่าวรับใช้ที่คอยดูแล”

ลู่จื่ออวิ๋นเห็นคนผู้หนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าจึงหยุดฝีเท้าลง

“ท่านจิ่นอ๋อง”

“มาแล้วหรือ” เซี่ยเฉิงจิ่นกวักมือเรียกนาง “มาทางนี้สิ”

ลู่จื่ออวิ๋นหมุนตัวคิดจะจากไป แต่กลับได้ยินเสียงของเซี่ยเฉิงจิ่นดังมาจากด้านหลัง “เฮ้อ ประเดี๋ยวข้าก็ต้องกลับไปที่อาณาจักรเฟิ่งหลินแล้ว เพียงอยากจะพูดคุยกับสหายยังไม่ได้เสียด้วยซ้ำ จากกันครานี้ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จึงจะได้พบกันอีก”

ลู่จื่ออวิ๋นลังเลไปชั่วขณะ ก่อนจะเดินกลับไป

มุมปากของเซี่ยเฉิงจิ่นหยักยกขึ้น

เจ้าเซี่ยชิงโจวผู้นั้นกล่าวได้ไม่ผิด หากแสดงความอ่อนแออย่างพอเหมาะย่อมบรรลุเป้าหมายได้ง่ายขึ้น อีกทั้งยังได้ผลกว่าวิธีอื่นเป็นอย่างมาก

“ท่านมาทำอะไรที่นี่?”

“เจ้าเดินมาดูก็จะรู้แล้ว” เซี่ยเฉิงจิ่นกล่าว

ลู่จื่ออวิ๋นเดินไปหยุดอยู่ข้าง ๆ เมื่อมองผ่านเขาไป จึงได้เห็นบางสิ่งที่คล้ายเรือนกระจกอยู่ไม่ไกล

“เข้าไปดูสิ”

“ท่านซ่อนปริศนาอะไรเอาไว้กัน?”

ลู่จื่ออวิ๋นเดินเข้าไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

เมื่อเปิดประตูเรือนกระจกออกจึงเห็นกล้วยไม้มากมายหลายสายพันธุ์ปลูกไว้ข้างใน

ฤดูนี้ไม่ใช่ฤดูดอกกล้วยไม้บาน อันที่จริงอากาศเช่นนี้ การที่มันมีชีวิตรอดก็นับว่าไม่เลวแล้ว อย่างไรก็ตาม กล้วยไม้เหล่านั้นกลับเจริญงอกงาม ทุกดอกล้วนเปี่ยมไปด้วยความมีชีวิตชีวา

กล้วยไม้มีหลายสายพันธุ์ บางสายพันธุ์บอบบาง อีกทั้งยังหายากเป็นพิเศษ ปลูกได้ยากเป็นอย่างยิ่ง อย่างไรก็ตาม นางเห็นว่ากล้วยไม้ทุกต้นในนี้ปลูกได้งามนัก แสดงให้เห็นว่าผู้ที่ปลูกมันใช้ความพยายามในการเอาใจใส่ไม่น้อย

“ต้นไม้ทุกต้นที่นี่ข้าลงมือปลูกเอง”

“ท่านหรือ?” ลู่จื่ออวิ๋นรู้สึกประหลาดใจ

“ใช่แล้ว ข้า…” เซี่ยเฉิงจิ่นยื่นมือออกมา เผยให้เห็นรอยแผลบนนิ้วของเขา “เก่งกาจหรือไม่?”

“ระยะนี้ท่านหายหน้าหายตาไป เป็นเพราะมัวมาปลูกกล้วยไม้อยู่ที่นี่หรือ?” ลู่จื่ออวิ๋นพึมพำ

“เจ้ากำลังเอ่ยอะไร?” เซี่ยเฉิงจิ่นโน้มตัวเข้าไปใกล้ ๆ เพื่อฟังนางพูด

“ไม่มีอะไร”

“ข้าได้ยินแล้ว” เซี่ยเฉิงจิ่นหรี่ตาลง “ดังนั้น ระยะนี้เจ้าคิดถึงข้าแล้วหรือ?”

“ท่านพูดจาเลื่อนเปื้อนอะไร? ข้ายุ่งทุกวันเพียงนั้น มีเวลาว่างที่ใด…”