สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 706

บทที่ 706 เดินทางไปด้วยกัน

บทที่ 706 เดินทางไปด้วยกัน

เซี่ยเฉิงจิ่นมองรอยยิ้มร่าเริงแจ่มใสของลู่จื่ออวิ๋น สายตาของเขาอ่อนโยนลง

ท่านแม่เคยบอกไว้ว่าหากวันใดวันหนึ่ง เขาพบสตรีที่เขาอยากเห็นเพียงรอยยิ้มของนาง สตรีที่ไม่อยากเห็นนางร้องไห้ ยามท่องเขาลำเนาไพรก็อยากแบ่งปันเรื่องราวร่วมกันกับนาง ยามได้ทานอาหารรสเลิศก็อยากแบ่งปันกับนาง ยามมองไม่เห็นนาง ภายในใจก็รู้สึกว่างเปล่า นั่นเรียกว่าความรัก

เขาก็ไม่รู้เช่นกันว่าเหตุใดจึงชอบสาวน้อยคนนี้

นับตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกัน เขาเพียงคิดว่าสาวน้อยคนนี้ช่างมีหน้าตางดงามจริง ๆ ดวงตาของนางเป็นประกาย ไม่ได้ดูเฉยชาอย่างคุณหนูผู้สูงศักดิ์ทั่วไป

ภายหลังเขาพบว่าสาวน้อยคนนี้นิสัยไม่ดีเอาเสียเลย สตรีที่เขาเคยพบก่อนหน้าไม่เคยไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาอย่างที่นางเป็น นางทั้งไม่เกรงกลัวเขา ทั้งไม่ได้ตามตอแยเขา มีเพียงนางที่ไม่สนใจเขาแม้แต่น้อย

บางทีนับตั้งแต่เขาสนใจสาวน้อยผู้นั้น หัวใจของเขาก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว ดูสิ มาตกอยู่ในกำมือของนางง่ายดายเช่นนี้ แม้กระทั่งเรื่องทางอาณาจักรเฟิ่งหลินยังเลื่อนออกไปแล้วออกไปอีก นี่ไม่เหมือนตัวเขาแม้แต่น้อย

เซี่ยเฉิงจิ่นยกโจ๊กที่เพิ่งทำเสร็จไปให้ลู่จื่ออวิ๋น

ลู่จื่ออวิ๋นและติงเซียงเล่นกันอย่างสนุกสนาน เสื้อผ้าเปียกไปทั่วทั้งตัวจึงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมา

“ขอบคุณ”

“ตามแผนการเดินทาง หากพวกเราทานข้าวเสร็จแล้วรีบเดินทาง คืนนี้จะไปถึงเมืองเหอผิง ที่นั่นมีโรงเตี๊ยม ไม่จำเป็นต้องนอนกลางป่าแล้ว”

“พวกท่านไปก่อนเถอะ พวกเราจะไปทีหลัง” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ย “ท่านบอกไม่ใช่หรือว่าพวกเราไม่สะดวกร่วมทางด้วยกัน”

เซี่ยเฉิงจิ่น “…”

สาวน้อยคนนี้ช่างจำฝังใจจริง ๆ

“ถึงแม้คนของข้าจะได้รับการถอนพิษแล้ว พวกเขาล้วนได้รับบาดเจ็บ หากพบคนลอบสังหารอีกครั้ง พวกเขาอาจจะตอบโต้ไม่ได้ พวกเรายังต้องการให้คุณหนูลู่คุ้มครองระหว่างทาง คุณหนูลู่ได้โปรดร่วมทางกับเราด้วย เช่นนี้พวกเราจะได้ปลอดภัย”

ลู่จื่ออวิ๋นตอบด้วยท่าทีเย่อหยิ่ง “ข้าจะลองคิดดูก็แล้วกัน!”

ติงเซียงที่อยู่ข้าง ๆ หัวเราะคิกคัก

เซี่ยเฉิงจิ่นแสดงสีหน้านอบน้อมจริงใจออกมา “คุณหนูลู่ได้โปรดช่วยข้าด้วยเถอะ! ข้าจะกลับไปอาณาจักรเฟิ่งหลินอย่างมีชีวิตหรือไม่ ขึ้นอยู่กับว่าครั้งนี้คุณหนูลู่จะช่วยข้าหรือไม่แล้ว”

“ในเมื่อท่านจริงใจเพียงนี้ เช่นนั้นข้าจะจำใจช่วยท่านสักครั้งก็แล้วกัน”

“ขอบคุณ ขอบคุณเป็นอย่างยิ่ง!”

หลังจากทานอาหารเช้า ทุกคนจึงออกเดินทาง

ขณะที่ติงเซียงกำลังจะขึ้นรถม้า นางก็ถูกคนคว้าเสื้อเอาไว้

“คิดจะทำอะไร?!” นางถูกดึงลงมาแล้ว

ผู้ที่ดึงนางเป็นคนของเซี่ยเฉิงจิ่น

“ท่านอ๋องได้รับบาดเจ็บต้องพักรักษาตัว ขบวนของเราไม่มีรถม้า ทำได้เพียงรบกวนคุณหนูลู่สักครั้งแล้ว รบกวนคุณหนูลู่ได้โปรดให้ท่านอ๋องของเรานั่งรถม้าร่วมกันด้วย”

“นี่ไม่ค่อยดีกระมัง?” ติงเซียงเอ่ย “บุรุษกับสตรี…”

“ที่นี่ไม่มีผู้อื่น ไม่มีผู้ใดรู้” ลูกน้องคนนั้นเอ่ย “คุณหนูลู่ได้โปรดอำนวยความสะดวกด้วยเถิด”

ลู่จื่ออวิ๋นเปิดผ้าม่านออก “ให้ท่านอ๋องของพวกท่านมาขอเอง”

เซี่ยเฉิงจิ่นเดินออกมาจากด้านหลังและขึ้นรถม้าไปทันที

ลู่จื่ออวิ๋นเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง “ข้ายังไม่ได้รับปากเลยนะ”

“ข้าได้รับบาดเจ็บแล้ว” เซี่ยเฉิงจิ่นเอนตัวพิงผนังด้วยท่าทีอ่อนแรง “เสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์ ช่วยข้าด้วยเถิด!”

“อย่าแม้แต่คิดจะหลอกข้า เมื่อคืนท่านไม่ได้รับบาดเจ็บ”

“ผู้ใดบอกว่าข้าได้รับบาดเจ็บเมื่อคืน? ข้าเพิ่งได้รับบาดเจ็บเมื่อครู่นี้”

ลู่จื่ออวิ๋นขมวดคิ้วน้อย ๆ “เหตุใดถึงได้บาดเจ็บเมื่อครู่นี้? หรือว่าเมื่อครู่นี้มีนักฆ่าหรือ?”

แต่นางไม่ได้ยินเสียงใด ๆ เลยแม้แต่น้อย

เซี่ยเฉิงจิ่นยื่นมือออกมา เผยให้เห็นรอยแผลเล็ก ๆ บนนิ้ว รอยแผลนั้นดูเหมือนถูกใบไผ่ที่แหลมคมกรีดเอา ไม่มีแม้กระทั่งเลือดไหลออกมาด้วยซ้ำ

“บาดแผลร้ายแรงเพียงนี้ หากไม่รีบขึ้นมาพักผ่อนบนรถม้า เกรงว่าจะไม่หายแล้ว”