สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 705

บทที่ 705 ลอบสังหารกลางดึก

บทที่ 705 ลอบสังหารกลางดึก

กลางดึก เสียงกรอบแกรบปลุกเซี่ยเฉิงจิ่นที่กำลังฝันร้ายให้ตื่นขึ้น

เซี่ยเฉิงจิ่นลืมตาขึ้น เห็นแสงสีเงินแวบผ่านสายตา

เขาคว้าก้อนหินบนพื้นโยนใส่ผู้ใต้บังคับบัญชาที่อยู่ตรงข้าม

ผู้ใต้บังคับบัญชาถูกปลุกขึ้นมาคนแล้วคนเล่า ด้วยการเตือนของเซี่ยเฉิงจิ่น ในที่สุดพวกเขาก็พบความผิดปกติแล้วเช่นกัน

“ลงมือ!”

นักฆ่าในเงามืดพบว่าเซี่ยเฉิงจิ่นและคนอื่น ๆ ตื่นแล้ว อีกทั้งยังรู้ถึงการมีอยู่ของพวกเขา จึงกระโดดออกมาจากที่ซ่อนหลายแห่ง ก่อนจะใช้อาวุธในมือเข้าโรมรันพันตูกับคนหลายคน

ภายใต้แสงจากกองไฟ กองกำลังของทั้งสองฝ่ายต่อสู้กันท่ามกลางค่ำคืนอันเงียบสงบ ทว่าในไม่ช้าความเงียบนั้นก็พังทลายลงเพราะพวกเขา เหลือไว้เพียงการฆ่าฟันกันถึงชีวิต

นักฆ่ามีฝีมือไม่น้อย อีกทั้งแต่ละคนมียังมีอาวุธลับ อาวุธลับเหล่านั้นอาบด้วยยาพิษที่ทำให้แขนขาไร้เรี่ยวแรง เมื่ออาวุธลับเหล่านั้นถูกนำออกมา คนของเซี่ยเฉิงจิ่นก็สูญเสียการป้องกันราวกับเด็ก ๆ

“ท่านอ๋อง ท่านรีบหนีไป!” ผู้ใต้บังคับบัญชาเอ่ย

เมื่อเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาตกอยู่ในสถานการณ์เป็นรอง พวกเขาย่อมต้องการปกป้องเซี่ยเฉิงจิ่นด้วยการสั่งให้หนีไป

เซี่ยเฉิงจิ่นตัดหัวของนักฆ่าผู้หนึ่ง เมื่อหันกลับไปก็เห็นผู้ติดตามของตนถูกแทงเข้าพอดี ดวงตาเขาพลันเปลี่ยนเป็นแดงก่ำ

เขารู้นานแล้วว่าการเดินทางในครั้งนี้จะไม่ราบรื่นจึงไม่อยากให้ลู่จื่ออวิ๋นมาด้วย อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เขาออกจากเมืองหลวงก็พบเข้ากับนักฆ่าแล้ว ทั้งยังเกือบจะตกอยู่ในเงื้อมมือคนเหล่านี้ตั้งแต่ครั้งแรก ภายในใจเขาย่อมเต็มไปด้วยความไม่ยินดี

“ต้องการความช่วยเหลือหรือไม่?” เสียงใสกระจ่างดังแหวกม่านรัตติกาลขึ้นมา

หลังจากนั้น ขบวนม้าขบวนหนึ่งก็ปรากฏกาย

เซี่ยเฉิงจิ่นมองลู่จื่ออวิ๋นผ่านแสงจากกองไฟ แววตาเขาเผยความประหลาดใจขึ้นมา

“เจ้ามาได้อย่างไร?!”

“ข้าบอกแล้วไม่ใช่หรือ? ข้าอยู่ระหว่างทาง” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ย “เพียงแต่ดูเหมือนจะมีคนขวางทางเรา ลู่เยี่ย เก็บกวาดเถอะ!”

“ขอรับ คุณหนู”

เดิมทีลู่จื่ออวิ๋นพาคนมาเพียงยี่สิบคนเท่านั้น ภายหลังนางให้ลู่เยี่ยนำยอดฝีมือนับร้อยติดตามมาด้วย บัดนี้นางจึงมีลูกน้องมากกว่าร้อยคนรอบกาย สิ่งสำคัญที่สุดคือคนเหล่านี้ล้วนเป็นยอดฝีมือ หนึ่งต้านสิบได้สบาย

หนึ่งเค่อให้หลัง นักฆ่าทุกคนจึงถูกกำจัดในที่สุด

แน่นอนว่าพวกมันคิดจะหลบหนี เพียงแต่เดิมทีก็ไม่มีโอกาสหลบหนีตั้งแต่แรกแล้ว

ลู่เยี่ยให้คนของตนจัดการสถานที่ให้เรียบร้อย

คนของเซี่ยเฉิงจิ่นกว่าครึ่งถูกอาวุธลับซัดเข้าใส่ บัดนี้พวกเขาจึงอ่อนแอจนไม่แม้แต่จะขยับตัวได้

“คุณหนู ครั้งนี้พวกเราพาท่านหมอมาด้วยสองคน” ลู่เยี่ยเอ่ย “ข้าน้อยให้ท่านหมอทำแผลให้พวกเขา ขณะเดียวกันก็กำจัดพิษแล้วขอรับ”

“ดี”

เซี่ยเฉิงจิ่นไม่ได้รับบาดเจ็บ ทว่าร่างกายเขาล้วนเต็มไปด้วยเลือด เลือดเหล่านั้นล้วนเป็นของศัตรู

“ขอบคุณเจ้า เจ้าช่วยข้าไว้แล้ว” เซี่ยเฉิงจิ่นเอ่ย “เพียงแต่เมื่อครู่นี้อันตรายยิ่งนัก หากนักฆ่าเหล่านั้นทำร้ายเจ้า เจ้าคงไม่อาจกลับมาได้อีก”

“จิ่นอ๋อง หากคนของข้ามาไม่ทัน ท่านคงไม่อาจกลับไปได้เช่นกัน ข้าว่าอีกไม่นานท่านก็คงเป็นเพียงร่างไร้ลมหายใจแล้ว หากเป็นเช่นนั้น ข้าควรส่งท่านกลับไปอาณาจักรเฟิ่งหลินหรือฝังท่านไว้ตรงนี้เล่า?”

“เอาละ โชคดีที่เจ้ามาได้ทันเวลา ไม่เช่นนั้นข้าคงตายอยู่ต่างแดนด้วยความเศร้าเสียใจแล้ว”

“นี่ก็ไม่นับว่าเป็นต่างแดน ที่นี่ก็เป็นบ้านเกิดท่านเช่นกัน อีกทั้งยังเป็นที่ที่ท่านเติบโตมา ในเมื่อเป็นเช่นนี้ หากท่านโชคร้ายจริง ๆ ท่านก็สามารถพักอยู่ที่นี่อย่างสงบได้ ไม่ต้องส่งกลับไปอาณาจักรเฟิ่งหลิน”

“เสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์…”

“คนของท่านไปต่อไม่ไหวแล้ว วันนี้ก็พักอยู่ที่นี่เถอะ! ฟ้าใกล้สางแล้ว ข้าต้องไปหาที่สะอาด ๆ พักผ่อน เชิญจิ่นอ๋องตามสบายเถิด”

เซี่ยเฉิงจิ่นเดินตามลู่จื่ออวิ๋นไป

“ท่านตามมาทำไม?”

“ข้าเหนื่อยแล้ว อยากหาที่สะอาด ๆ พักผ่อนเช่นกัน”

“มีที่ตั้งมากมายให้ท่านพักผ่อน ไม่ต้องตามข้ามา”

เซี่ยเฉิงจิ่นมองลู่จื่ออวิ๋นขึ้นไปบนรถม้า เขาหยุดอยู่ไม่ไกลจากนางนัก หาต้นไม้แถวนั้น แล้วเอนตัวพิงลงไป

ติงเซียงชะโงกหน้าออกไปดูแล้วเอ่ยว่า “คุณหนู จิ่นอ๋องหลับอยู่ใต้ต้นไม้เจ้าค่ะ”