สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 721

บทที่ 721 ไม่ใช่ไม่มีใครกล้าต่อต้าน

บทที่ 721 ไม่ใช่ไม่มีใครกล้าต่อต้าน

ตุ้บ! ตุ้บ!

กล่องใบแล้วใบเล่าถูกเปิดออก เครื่องประดับเงินทองข้างในเปล่งแสงระยิบระยับ แม้กระทั่งตายังถูกแสงเจิดจ้านั้นส่องจนไม่อาจลืมขึ้นได้

ท่านแม่ทัพเฉิงกำเพชรพลอยขึ้นมาหนึ่งกำมือ แล้วเอ่ยกับคนงานที่อยู่ข้าง ๆ “บอกเถ้าแก่เฝิงของพวกเจ้า สินค้าครั้งนี้ของพวกเจ้าไม่เลวทีเดียว ข้าจะเป็นเจ้าภาพงานเลี้ยงครั้งนี้ เชิญเขามาดื่มสังสรรค์กันที่จวน”

“เจ้านายของพวกเราเตรียมของขวัญที่ยอดเยี่ยมไว้ให้ท่านแม่ทัพแล้ว” คนงานหยิบกล่องใบหนึ่งออกมาแล้วกระซิบเสียงเบา “นี่เป็นต้าปู่หวาน*[1] ทานแล้วทำให้ร่างกายแข็งแรง ไม่มีผลร้ายข้างเคียง”

“โอ้?” แม่ทัพเฉิงรับเอามาตรวจดู จากนั้นจึงเอ่ยด้วยท่าทีเกียจคร้าน “ยังคงเป็นเถ้าแก่เฝิงที่ใส่ใจ”

หลังจากคนของสกุลเฝิงที่มาส่งสมบัติกลับไปแล้ว แม่ทัพเฉิงก็เรียกบ่าวรับใช้ผู้หนึ่ง แล้วสั่งให้เขาเรียกท่านหมอมา

ท่านหมอตรวจสอบยานั้น ก่อนจะยืนยันว่าเป็นเพียงยาบำรุงกำลัง ตัวยาที่ใช้มีสรรพคุณเพียงบำรุง ไม่เป็นอันตรายต่อร่างกาย

“เฝิงฉี่เหนียนผู้นี้นับวันยิ่งรู้ความมากขึ้นเรื่อย ๆ ไม่เสียแรงที่หลายปีมานี้ข้าคุ้มครองเขา พาเขามาแสวงหาความมั่งคั่งด้วยกัน”

ตกเย็น แม่ทัพเฉิงจัดงานเลี้ยง ไม่เพียงเชิญเฝิงฉี่เหนียน แต่ยังเชิญคนมีหน้ามีตาในเมืองซื่อไห่มาด้วย คนเหล่านี้ล้วนทำงานร่วมกัน ทั่วทั้งเมืองซื่อไห่ตกอยู่ในกำมือของพวกเขา

“เหตุใดเถ้าแก่เฝิงยังมาไม่ถึงอีก?” มีคนเอ่ยถามขึ้น

“ได้ยินว่าครานี้เถ้าแก่เฝิงสร้างคุณงามความดีใหญ่หลวง คิดว่าคงปรากฏตัวอย่างยิ่งใหญ่เป็นแน่!”

“คุณงามความดีใหญ่หลวงหรือ? ไม่นานมานี้เขาปล่อยเหยื่อหลุดรอดไปทำให้ใต้เท้าเฉิงไม่อาจอธิบายกับคนทางนั้น และยังทำให้แม่ทัพเฉิงโมโหใหญ่โต ข้าคิดว่า…”

“ไม่ว่าอย่างไร เถ้าแก่เฝิงก็เป็นถุงเงินของแม่ทัพเฉิง อีกทั้งยังเป็นถุงเงินที่หนาและหนัก แม้เขาจะพลาดไปบ้างบางโอกาส แม่ทัพเฉิงก็ไม่มีทางไม่ไว้เนื้อเชื่อใจเขา”

คนอื่น ๆ ล้วนโจษจันกัน

หนึ่งในพวกเขาเอ่ยอย่างดูถูก “ก็แค่กระต่ายขายก้นตัวหนึ่ง วิธีการของพวกเขาไม่ควรค่าให้ใช้”

“เถ้าแก่หวัง ระวัง…” ทุกคนเผยสีหน้าแปลกประหลาดออกมา

“เอ๊ะ นั่นไม่ใช่มือขวาของเถ้าแก่เฝิงผู้นั้นหรอกหรือ ชื่ออะไรนะ? เจิ้งโหย่วหรง ใช่แล้ว เจิ้งโหย่วหรง!”

“เฝิงฉี่เหนียนไม่มาหรือ?”

ขณะที่แม่ทัพเฉิงกำลังดื่มสุราอยู่นั้นก็เห็นเจิ้งโหย่วหรงเดินเข้ามา ทั้งยังมองเขาด้วยสายตาคู่คม

เจิ้งโหย่วหรงประกบมือขึ้นกล่าว “ท่านแม่ทัพ เจ้านายพวกเราล้มป่วยกะทันหัน ไม่อาจเข้าร่วมงานเลี้ยงในวันนี้ได้จึงให้ผู้น้อยมากล่าวขออภัย ท่านแม่ทัพโปรดอย่าถือโทษ”

“เขาไม่มีบุญปาก มีอะไรให้ต้องขออภัยกัน? เอาละ เจ้าสามารถดื่มแทนเจ้านายสักสองสามจอกได้” ท่านแม่ทัพเฉิงค่อนข้างอารมณ์ดี ย่อมไม่สนใจเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ

ข้างกายเจิ้งโหย่วหรงมีผู้ติดตามผู้หนึ่ง

แม่ทัพเฉิงมองมา “คนผู้นี้มาจากเฝิงจี้ของพวกเจ้าหรือ? เหตุใดข้าไม่เคยเห็นมาก่อน?”

“นี่เป็นน้องชายคนใหม่ขอรับ” เจิ้งโหย่วหรงเอ่ย

แม่ทัพเฉิงย่อมไม่เก็บคนเล็ก ๆ ผู้หนึ่งมาสนใจ เขายังคงดื่ม กิน พูดคุยกับผู้อื่นต่อไป

หลังจากกินดื่มแล้ว อาหารชุดใหญ่ก็ออกมา

อาหารชุดใหญ่ที่ว่าเป็นหญิงสาวเยาว์วัยหน้าตางดงามสะสวยที่ถูกผลักออกมาให้ปรนนิบัติพวกเขา หญิงสาวเหล่านี้ส่วนใหญ่ล้วนไม่ได้เต็มใจ ทว่าถูกบังคับฉกชิงมา

ภาพนั้นวุ่นวายไม่ใช่น้อย

เจิ้งโหย่วหรงมองหน้าน้องชายที่อยู่ข้างหลัง

“แม่ทัพ พวกข้ายังมีของขวัญชิ้นใหญ่มาส่งให้!” เจิ้งโหย่วหรงตะโกนขึ้นมาเสียงดัง

แม่ทัพเฉิงกอดสตรีสองคนที่กำลังตื่นตระหนก สายตาอึมครึมของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มสกปรกชั่วช้า

เขาหันไปมองเจิ้งโหย่วหรงแล้วเอ่ยออกมาดัง ๆ “โอ้! ของขวัญอะไรรึ? เฝิงฉี่เหนียนนับวันยิ่งรู้ความ ข้าตั้งตารอจริง ๆ ว่าเขายังจะมีอะไรมาทำให้ข้าประหลาดใจอีก”

เจิ้งโหย่วหรงปรบมือ

จากนั้นก็มีคนนำกล่องหนึ่งเข้ามา

แม่ทัพเฉิงมองกล่องที่วางอยู่หน้าโต๊ะ ผลักหญิงสาวในอ้อมแขนออก ก่อนจะเปิดมันด้วยความลำพองใจ