สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 722

บทที่ 722 สุนัขกัดกับสุนัข

บทที่ 722 สุนัขกัดกับสุนัข

ค่ายอินทรีย์ดำ

เหล่าโจรที่กำลังยกจอกชนกันถูกเสียงเอะอะข้างนอกดึงความสนใจไป ผู้ที่กำลังกินดื่ม เล่นมุกลามกสัปดนกันล้วนหยุดลง ทยอยเดินออกไปคนแล้วคนเล่า

“เกิดอะไรขึ้น?!” หัวหน้าค่ายตะโกนถาม

“ลูกพี่ ท่าไม่ดีแล้ว แม่ทัพเฉิงนำกองทัพของเขาขึ้นมา” ชายหนุ่มผู้หนึ่งกุมอกบริเวณที่ถูกธนูยิงเอาไว้ หลังจากเอ่ยคำเหล่านี้ เขาก็ล้มลงพื้นทันที

หัวหน้าค่ายอินทรีย์ดำเบิกตากว้าง ตะโกนด้วยเสียงกึกก้องดุจระฆัง “เจ้าคนแซ่เฉิงนั่นทำอะไร? หรือคิดจะฆ่ากันเมื่องานเสร็จ? พี่น้องทั้งหลาย ตามข้ามา พวกเราไปต่อสู้กับพวกมัน!”

“ลูกพี่ ท่านลืมแล้วหรือว่าพวกเราที่นี่ครึ่งหนึ่งเป็นคนของแม่ทัพเฉิง? หากต้องสู้กันขึ้นมาจริง ๆ…” คนผู้นั้นเกิดอาการลังเลใจขึ้นมา

“เช่นนั้น นำตัวคนทั้งหมดที่มาจากเฉิงซื่อจวินไปขังเอาไว้ พวกเราไปสู้กับพวกมันเดี๋ยวนี้” อินทรีย์ดำหยิบง้าวใหญ่ขึ้นมา ก่อนจะรุดออกไปจัดการพร้อมกับลูกน้องคนสนิท

ทั้งค่ายอินทรีย์ดำมีคนนับพันและครึ่งหนึ่งของ ‘โจร’ เหล่านี้เป็นโจรตัวปลอม แท้จริงแล้วเป็นทหารที่มาจากเฉิงซื่อจวิน บัดนี้เฉิงซื่อจวินพูดจากลับกลอก สิ่งแรกที่อินทรีย์ดำควรทำคือจัดการปัญหาภายใน

อีกฝั่งหนึ่ง ชายหนุ่มสวมชุดโจรวิ่งออกมา เอ่ยกับเซี่ยเฉิงจิ่นผู้ที่ยืนอยู่ตรงนั้น “ท่านอ๋อง จัดการเรียบร้อยแล้วขอรับ อินทรีย์ดำนั่นไม่มีสมอง ขังคนครึ่งหนึ่งเอาไว้แล้วจริง ๆ”

“เพียงแค่ขังเอาไว้แต่ไม่ได้ฆ่าทันที ดูเหมือนอินทรีย์ดำนี่จะไม่ได้โง่เกินเยียวยา” เซี่ยเฉิงจิ่นเอ่ย “อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้เชื่อใจแม่ทัพเฉิงถึงเพียงนั้นนี่! ใช่หรือไม่? แม่ทัพเฉิง”

เฉิงซื่อจวินถูกลูกน้องของเซี่ยเฉิงจิ่นจับเป็นตัวประกันอยู่ตรงนั้น เขายังคงสวมชุดเกราะ ราวกับเพิ่งผ่านสนามรบฆ่าฟันศัตรูมา หากอินทรีย์ดำนั่นเห็นเขาในสภาพนี้ต้องเชื่ออย่างสนิทใจเป็นแน่

ครานี้เซี่ยเฉิงจิ่นจับเฉิงซื่อจวินเป็นตัวประกัน สั่งกองทัพให้ปราบปรามโจร เมื่อมีเกาอู่คอยประสานภายใน ทหารล้วนไม่สงสัยสิ่งใดทั้งสิ้น

ท่านอ๋องหนุ่มใช้คนของเฉิงซื่อจวินทำลายแผนที่เขาวางไว้มานานหลายปี ผู้ที่สูญเสียมีเพียงแม่ทัพเฉิง เซี่ยเฉิงจิ่นไม่ได้รับความเสียหายแม้แต่น้อย กลวิธีนี้นับได้ว่ายอดเยี่ยมยิ่ง

“คนแซ่เฉิง เจ้าคนชั่วช้าต่ำทราม ข้าจัดการเรื่องราวให้เจ้ามากมายเพียงนี้ เมื่อเจ้าอยากจะแตกหักก็แตกหัก ข้าจะสู้กับเจ้า!” อินทรีย์ดำบุกฆ่าฟันเข้ามาพร้อมกับง้าวใหญ่

เฉิงซื่อจวินคิดจะเปิดปาก ทว่ากระบี่ที่พาดอยู่บนคอเขาไม่ใช่ว่าไร้คม เขาคิดจะส่งสายตาบอกใบ้ให้อินทรีย์ดำ ทว่าไม่ต้องเอ่ยถึงภายใต้แสงสลัวเช่นนี้ แม้กระทั่งภายใต้ฟ้าแดดเปรี้ยง ๆ ก็ไม่แน่ว่าเจ้าโง่ผู้นั้นจะเข้าใจ

“แม่ทัพเฉิง อินทรีย์ดำนี้น่ากลัวเกินไปแล้ว ท่านจัดการเอาเองเถอะ!” ลูกน้องที่คอยจับเฉิงซื่อจวินอยู่ข้างหลังตะโกนขึ้น

เฉิงซื่อจวินรู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมา

เมื่อง้าวใหญ่ของอินทรีย์ดำใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ และกำลังจะฟันเข้าที่คอ เขาก็ตะโกนเรียก “อินทรีย์ดำ อย่า…”

ถูกหลอก

สองคำสุดท้ายไม่มีโอกาสได้เอ่ยออกมาแล้ว

ง้าวใหญ่ของอินทรีย์ดำฟันฉับเข้าที่คอเฉิงซื่อจวินในครั้งเดียว ศีรษะนั้นกลิ้งหลุน ๆ ออกไปไกล

อินทรีย์ดำตกตะลึง

ถึงแม้เฉิงซื่อจวินจะละโมบโลภมาก ทว่าฝีมือของเขากลับดีเยี่ยม ไม่เช่นนั้นคงไม่ได้มาเป็นแม่ทัพใหญ่ของที่นี่

ทว่าเมื่อครู่นี้ เพียงฟันออกไปดาบเดียว ศีรษะเขาก็หล่นลงจากคอแล้ว

มีบางอย่างผิดปกติ!

เขามองไปรอบ ๆ พบว่าทหารที่เฉิงซื่อจวินนำมาฆ่าฟันคนของเขาไปทุกหนทุกแห่ง

เห็นได้ชัดว่าเฉิงซื่อจวินพูดจากลับกลอก เหตุใดจึงรู้สึกราวกับตกหลุมพรางเล่า?

ฟ้าเหนือค่ายอินทรีย์ดำกึกก้องไปด้วยเสียงฆ่ารันฟันแทง เสียงกรีดร้องอย่างน่าเวทนา เคล้าไปกับเสียงร้องขอความเมตตา…

อากาศคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นเลือด

เสียงกรีดร้องอย่างยาวนานทำให้สัตว์ป่าในระยะหลายลี้บริเวณนี้แตกตื่นจนต้องหลบซ่อนตัว

“แม่ทัพเฉิงถูกโจรค่ายอินทรีย์ดำฆ่าแล้ว แก้แค้นให้แม่ทัพเฉิง!” เกาอู่ตะโกนก้อง “ฆ่าโจรได้ผู้หนึ่ง ตัดหูข้างขวาของพวกมัน ถึงตอนนั้นจะตกรางวัลตามความชอบ หูมากเพียงใด รางวัลมากเพียงนั้น!”

“เกาอู่ ไอ้คนสารเลว…” อินทรีย์ดำถือง้าวใหญ่พุ่งเข้าไปหาเกาอู่

เซี่ยเฉิงจิ่นมองฉากฆ่าฟันเบื้องหน้า