สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 726

บทที่ 726 ผู้ใดยังไม่มีลูกแฝดกัน

บทที่ 726 ผู้ใดยังไม่มีลูกแฝดกัน

หลังจากลู่ฉาวอวี่ได้ยินรายงานจากผู้ใต้บังคับบัญชา สีหน้าหนักอึ้งก็ปรากฏบนใบหน้าของเด็กหนุ่ม

เขาหันไปมองท่านอาที่กำลังตื่นเต้นแล้วเอ่ยว่า “ท่านอา สำนักตรวจการยังมีเรื่อง ข้าต้องขอตัวก่อนแล้ว”

ลู่อี้เอ่ย “เจ้าไปทำงานเถอะ! อาสะใภ้รองของเจ้าไม่เป็นอะไรแล้ว รอเจ้าเสร็จงานค่อยมาหา”

“ขอรับ” ลู่ฉาวอวี่ประกบมือแล้วเดินออกไป

ลู่เซวียนกล่าวขึ้นว่า “ท่านพี่ ท่านเย็นชาต่อลู่ฉาวอวี่เกินไปกระมัง สีหน้าของเขาแปลก ๆ เหตุใดท่านไม่ถามเขาเล่าว่ามีปัญหาอะไรหรือไม่?”

“สิงไท่ฟู่พาฮูหยินและลูก ๆ ไปไหว้พระที่วัด พวกเขาพบโจรระหว่างทางกลับมายังเมืองหลวง ท้ายที่สุดมีเพียงลูกชายหนึ่งคนและลูกสาวหนึ่งคนที่เหลือรอดมาได้” ลู่อี้เอ่ย “คดีนี้เกี่ยวข้องกับราชสำนัก สำนักตรวจการ ศาลต้าหลี่ และกรมอาญา สามศาลต้องทำการไต่สวน ดูจากสีหน้าเมื่อครู่ คงมีเบาะแสใหม่จึงต้องรีบไปตรวจสอบเพื่อติดตามผล”

“ที่แท้ท่านก็ทราบทุกอย่างนี่เอง”

“เรื่องในราชสำนักเรื่องใดปิดบังข้าได้บ้างเล่า?” ลู่อี้เอ่ย “ลู่ฉาวอวี่มีความสามารถพอที่จะจัดการ เหตุใดข้าต้องไปชี้นิ้ว? อีกสิบยี่สิบปี ความสำเร็จของเขาจะต้องมากกว่าข้าเป็นแน่”

“ดูท่าทีโอ้อวดของท่านสิ” ลู่เซวียนแค่นเสียงเย็น “ตอนนี้ข้าก็เป็นคนมีลูกแล้ว คิดจะอวดกับผู้ใดกัน?”

ลู่อี้ “…”

เขามองลู่เซวียนราวกับมองคนโง่เขลาคนหนึ่ง

นี่เขาอวดหรือ?

เขาไม่ได้พูด ‘ความจริง’ มาโดยตลอดรึ?

“ดูท่าทีไร้ค่าของเจ้าสิ” ลู่อี้เอ่ย “เมื่อครู่ผู้ใดปาดน้ำตาอยู่ข้างนอกนั่น?”

“ข้าปาดน้ำตาที่ใด?”

“น้องสะใภ้ไม่เป็นอะไรแล้ว ถึงเวลาที่ข้าจะไปจัดการงานในมือ เจ้าหวงแหนความรู้สึกของการเป็นพ่อคนตอนนี้เอาไว้เถอะ!” ลู่อี้รู้ว่าน้องชายคงไม่อาจหายตื่นเต้นได้ในชั่วขณะ จึงไม่อยากรั้งอยู่ดูเขาคุยโวอีก

ผู้ใดยังไม่มีลูกแฝดกัน?

ลูกแฝดของเขาอายุสิบกว่าปีแล้ว น้องชายเขายังจะมาโอ้อวดอะไรอีก?

กล่าวถึงลูกแฝดแล้ว เขาก็นึกถึงลู่จื่ออวิ๋นขึ้นมา ตอนนี้ลู่อี้ยังไม่มีอารมณ์ไปหอสมุด ต้องไปหาลูกสาวแก้วตาดวงใจก่อนเพื่อถามนางว่ากับเซี่ยเฉิงจิ่นเป็นอย่างไรแล้ว

ลู่จื่ออวิ๋นเพิ่งรุดกลับมาเมืองหลวงก็เกิดเรื่องใหญ่ขึ้น บัดนี้เรื่องคลี่คลายเรียบร้อย นางจึงผ่อนคลายลง คิดจะไปพักผ่อนเสียหน่อย ติงเซียงก็มาแจ้งนางว่านายท่านกำลังรออยู่ในห้องตำรา

“ท่านพ่อ ท่านตามหาข้าอยู่หรือเจ้าคะ?” ลู่จื่ออวิ๋นเดินถือกล่องใบหนึ่งเข้าไปในห้อง

ลู่อี้ปั้นหน้านิ่งมองลูกสาวคนโตอย่างจริงจัง

ลู่จื่ออวิ๋นรู้สึกราวกับไม่ได้รับความเป็นธรรม “ท่านพ่อ ท่านโหดร้ายยิ่งนัก!”

“ว่ามาเถอะ ครานี้เหตุใดเจ้าไปที่เมืองซื่อไห่ได้?” ลู่อี้ไม่ได้ถูกนางหลอกล่อ

ทุกครั้งที่ทำอะไรผิด เสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์มักจะออดอ้อน ความผิดพลาดเล็ก ๆ ก่อนหน้านี้ การออดอ้อนของนางพอทำให้แล้วไปได้ ทว่าครั้งนี้นางเกือบถูกเจ้าเด็กเหม็นโฉ่ผู้นั้นลักพาตัวไปแล้ว ไม่สามารถปล่อยผ่านเพราะลูกไม้ตื้น ๆ ได้อีก

“เดิมทีพวกเราจะไปเมืองซานหลิน ผู้ใดจะรู้ว่าระหว่างทางจะพบเจอคนชั่ว จึงทำได้เพียงเปลี่ยนเส้นทางไปเมืองซานหลินโดยผ่านทางเมืองซื่อไห่ ผลคือเรื่องกับยิ่งเลวร้ายลง สถานการณ์ในเมืองซื่อไห่ไม่สู้ดีเสียยิ่งกว่า ท่านพ่อ ลูกขอบ่นสักประโยคเถิด ท่านเป็นถึงอัครมหาเสนาบดี อยู่ใต้คนผู้เดียว อยู่เหนือคนนับหมื่น นำพาความสงบมาให้ใต้หล้าเป็นหน้าที่ของท่าน ผลคือเมืองซื่อไห่กลับถูกโจรสร้างปัญหามาให้เป็นระยะเวลานาน อีกทั้งลูกสาวของท่านยังเกือบถูกพวกเขาลักพาตัวไปแล้ว”

ในที่สุดลู่อี้ก็ดูออก สาวน้อยคนนี้ปกติว่านอนสอนง่าย ทว่าอันที่จริงคารมคมคายของนางไม่ได้ด้อยไปกว่ามารดาของนางแม้แต่น้อย สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือเสี่ยวชิงเอ๋อร์ก็มีความสามารถในการต้อนเขาให้อับจนปัญญาเช่นเดียวกัน

“เจ้าหมายความว่าที่เกือบเกิดเรื่องกับเจ้าเป็นความผิดของพ่อเจ้าหรือ?”