สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 727

บทที่ 727 นิสัยไม่เหมือนผู้อื่น

บทที่ 727 นิสัยไม่เหมือนผู้อื่น

ณ จวนอัครมหาเสนาบดี มู่ซืออวี่ออกมาจากห้องของซูจือหลิ่ว กำลังจะไปที่ห้องครัวเพื่อดูน้ำแกงที่ทำวันนี้ แต่กลับได้ยินเสียงของลู่จื่อชิงดังมาก่อน

เสียงของลู่จื่อชิงค่อนข้างมีเอกลักษณ์ น้ำเสียงมีทั้งความอ่อนหวานตามแบบฉบับเด็กหญิงและมีความร่าเริงตามแบบฉบับเด็กชาย เสียงใสกระจ่างของนางดังข้ามเรือนมา

“แมลงตัวนี้น่าสนใจยิ่งนัก มันจะโตขึ้นเท่าเสี่ยวไป๋ รอมันโตเท่าเสี่ยวไป๋แล้ว พวกเราก็จะนอนกอดมันได้”

“มันเป็นแมลง ตัวโตเท่าเสี่ยวไป๋ไม่ได้” เสียงไม่คุ้นหูของเด็กคนหนึ่งดังขึ้น

“นั่นใคร?” มู่ซืออวี่เอ่ยถามซางจือ

ซางจือตอบ “คุณชายน้อยของผู้ตรวจการซ่งเจ้าค่ะ จวนพวกเขาอยู่ฝั่งตรงข้ามเรานี่เอง”

“ผู้ตรวจการซ่ง? ผู้ตรวจการซ่งที่ไม่รู้จักยืดหยุ่น ผู้ตรวจการซ่งที่ไม่ว่าผู้ใดก็กล้ายื่นฎีการ้องเรียนผู้นั้นน่ะหรือ? ข้าได้ยินว่าแม้แต่ท่านอัครมหาเสนาบดีลู่ของเรายังเคยถูกเขาร้องเรียนมาแล้ว”

“เป็นใต้เท้าที่ร้ายกาจผู้นั้นแหละเจ้าค่ะ เขาเป็นตัวแทนของความบริสุทธิ์เที่ยงธรรม แม้กระทั่งฝ่าบาทยังทำอะไรเขาไม่ได้”

“จวนฝั่งตรงข้ามราคาไม่น้อย ผู้ตรวจการซ่งโด่งดังเรื่องสองแขนเสื้อใสสะอาด*[1] เขามีกำลังซื้อหรือ?”

“ฮูหยินผู้นั้นของเขาเป็นผู้ทำการค้าเช่นกันเจ้าค่ะ อีกทั้งกิจการยังไปได้ดีทีเดียว”

มู่ซืออวี่เข้าใจขึ้นมาแล้ว “ที่แท้ก็มีภรรยาดี”

พวกนางสองคนแอบชะโงกหน้าออกไปมองเด็ก ๆ ที่กำลังเล่นอยู่ในสวน

นอกจากลู่จื่อชิง ลู่ฉาวจิ่ง และเซี่ยเสี่ยวอันแล้ว เด็กตัวอ้วนกลมอีกคนคงเป็นลูกของผู้ตรวจการซ่ง

ลู่จื่อชิงหลอกผู้อื่นไม่สำเร็จจึงรู้สึกอารมณ์ไม่ดีขึ้นมา นางเท้าสะเอวแล้วเอ่ยกับเด็กตัวอ้วนผู้นั้น “ซ่งหานจือ วันนั้นเจ้าบอกว่าข้าเป็นลูกพี่ เจ้าก็ต้องเชื่อฟังคำพูดของข้าสิ เจ้าจะกลืนน้ำลายตัวเองหรือ?”

ซางจือเดาะลิ้น “คุณหนูรองช่างร้ายกาจจริง ๆ อายุน้อยเพียงนี้ยังรู้จักสำบัดสำนวนแล้ว”

มู่ซืออวี่ “…”

พี่ชายพี่สาวของนางช่วยงานครอบครัวได้มากมายตั้งแต่ยังเยาว์ ด้านการเล่าเรียนเขียนอ่านทั้งสองคนก็ยอดเยี่ยมยิ่ง

นอกจากนี้ เมื่อฟังจากวาจาที่กล่าว ลู่จื่อชิงดูเหมือนเด็กหญิงที่ใดกัน?

“ไม่ใช่! ท่านพ่อข้าบอกว่า ชายชาตรีหนึ่งคำหลุดจากปาก สี่ม้ายากตามกลับคืน”

“เช่นนั้น หากข้าบอกว่าแมลงตัวนี้สามารถโตเท่าเสี่ยวไป๋ได้ เจ้าจะเชื่อหรือไม่?”

เสี่ยวไป๋คือสุนัขที่พ่อบ้านเลี้ยงเอาไว้

“เพียงแต่ จะเป็นไปได้อย่างไรที่แมลง…”

“ดีนัก! ซ่งหานจือ เจ้ายังไม่เชื่อคำพูดลูกพี่ของเจ้าอีก”

มุมปากของมู่ซืออวี่กระตุก

ในขณะที่ซางจือกลั้นหัวเราะเต็มที่

“ซางจือเอ๋ย เจ้าเด็กคนนี้ใช่ลูกของข้าหรือไม่? เหตุใดนิสัยถึงได้แตกต่างจากพี่น้องขนาดนี้?”

“ฮูหยิน ยอมรับโชคชะตาเถอะเจ้าค่ะ นี่เป็นลูกที่ท่านคลอดออกมาเอง” ซางจือเอ่ย “คุณหนูรองของพวกเราน่ารักมากเลยนะเจ้าคะ!”

“น่ารัก… น่ารักทีเดียว นางถึงกับทำให้ลูกบ้านอื่นสับสนได้” มู่ซืออวี่ส่ายศีรษะเบา ๆ “ช่างเถอะ เจ้าไปช่วยปลอบคุณชายน้อยสกุลซ่งผู้นั้นให้ดีหน่อยก็แล้วกัน!”

คืนนั้นเอง ลู่อี้อยู่ในห้องตำราเป็นเวลานาน เมื่อเห็นว่าดึกมากแล้วแต่สามียังไม่มีทีท่าว่าจะกลับมาที่ห้อง มู่ซืออวี่ที่รออยู่นานก็ทนไม่ไหว ตรงไปลากเขามาด้วยตนเอง