สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 729

บทที่ 729 ขอแค่เพียงเคยทำ ย่อมต้องทิ้งร่องรอยเอาไว้

บทที่ 729 ขอแค่เพียงเคยทำ ย่อมต้องทิ้งร่องรอยเอาไว้

ศพถูกนำเข้ามา

ศพทั้งหมดสามศพประกอบไปด้วย สิงไท่ฟู ฮูหยินสิง และบ่าวรับใช้อีกหนึ่งคน

ฮูหยินผู้เฒ่าสิงลุกขึ้นเดินมา นางมองร่างที่แทบไม่เหลือเค้าเดิมตรงหน้า ดวงตาของนางแดงก่ำ อีกทั้งยังเริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้น “ลูกข้า…”

นายท่านและฮูหยินสกุลสิงคนอื่น ๆ ล้วนทนมองไม่ได้ เมื่อควรเศร้าโศกก็เศร้าโศก เมื่อควรร้องไห้ก็ร้องไห้ เสียงแต่ละคนล้วนแข่งกันดัง

ลู่ฉาวอวี่สังเกตท่าทีตอบสนองของทุกคนผ่านสายตา

“ที่แท้เป็นผู้ใดทำร้ายพี่ใหญ่ข้ากันแน่?!” นายท่านรองสิงเอ่ย “หากให้ข้ารู้…”

ลู่ฉาวอวี่พยุงอิงหรูเฉิงที่กำลังจะเป็นลม “ฮูหยินระวัง”

อิงหรูเฉินรีบลุกขึ้นทันที นางเอ่ยกับผู้เยาว์ที่สูงกว่าตน “ขอบคุณใต้เท้า”

ขณะที่เอ่ย นางก็กำผ้าเช็ดหน้าไปพลางร้องไห้ไปพลาง

“ฮูหยิน กำไลข้อมือท่านหล่นแล้ว” ลู่ฉาวอวี่ยื่นกำไลปะการังแดงวงหนึ่งให้นาง

“ขอบคุณ…” อิงหรูเฉินเอื้อมมือออกไปรับพร้อมกับกล่าวขอบคุณ ก่อนที่นางจะกล่าวจบ สีหน้าพลันแข็งค้างไปชั่วขณะ ก่อนจะถอนมือตนกลับแล้วเอ่ยว่า “ใต้เท้าจำผิดแล้ว นี่ไม่ใช่ของข้า”

“ไม่ใช่ของฮูหยินจริงหรือ?”

“ไม่ใช่”

“แต่กำไลวงนี้เหมาะกับฮูหยินมากทีเดียว”

ฮูหยินรองเอ่ย “ญาติผู้พี่ นี่ไม่ใช่กำไลของท่านหรือ? ก่อนหน้านี้ข้ายังเคยเห็นท่านสวมอยู่เลย”

“กำไลวงนั้นของข้าหายไปนานแล้ว กำไลวงนี้ไม่ใช่ของข้า!” อิงหรูเฉินตอบ “ใต้เท้า ท่านแปลกยิ่งนัก เหตุใดต้องกังวลเรื่องกำไลวงหนึ่งด้วยเล่า?”

“นั่นสิ เหตุใดข้าต้องมัวยุ่งกับกำไลเพียงวงหนึ่ง?” ลู่ฉาวอวี่กลับไปอยู่ในอากัปกิริยาดังเดิม “หากไม่ใช่เพราะ… กำไลวงนี้เกี่ยวข้องกับฆาตกร”

“ฆาตกร?!” ทุกคนหันไปมองอิงหรูเฉิน

อิงหรูเฉินรู้สึกราวกับไม่ได้รับความเป็นธรรม “เหตุใดพวกท่านต้องมองข้าเช่นนี้? ข้าจะเป็นฆาตกรไปได้อย่างไร?!”

“พวกเจ้าอย่าได้คาดเดาไปเรื่อยเปื่อย” ฮูหยินผู้เฒ่าสิงเอ่ยอย่างไม่พอใจ “หลานสาวของข้าขี้ขลาด แม้กระทั่งมดนางยังไม่กล้าบี้ให้ตาย นางจะกล้าทำร้ายคนได้อย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้น นางและญาติผู้พี่ก็มีสัมพันธ์อันดีต่อกันมาโดยตลอด”

“ใช่! ดีเสียจนแทบจะได้แต่งงานกันแล้ว ใช่หรือไม่?” ลู่ฉาวอวี่เอ่ย

ทุกคนในสกุลสิงต่างก็มีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก

เห็นได้ชัดว่าเรื่องที่ลู่ฉาวอวี่กล่าวนั้นเป็นความจริง

อิงหรูเฉินและสิงไท่ฟูเกือบได้เกี่ยวดองแต่งงานกันแล้ว

สิงเจียซือมองท่านอาหญิงของตนอย่างตกตะลึง “ท่านอาหญิง ท่านและท่านพ่อ…”