สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 730

บทที่ 730 ความจริงคืออะไร

บทที่ 730 ความจริงคืออะไร

“ข้าไม่ได้ทำ” แน่นอนว่าอิงหรูเฉินย่อมไม่ยอมรับ

ลู่ฉาวอวี่นึกไว้แล้วว่านางจะต้องปากแข็ง จึงเฉไฉไปเอ่ยถึงเรื่องอื่น

“ฮูหยินผู้เฒ่าสิง คงมีบางเรื่องที่ท่านไม่ได้บอกฮูหยินอิงกระมัง”

“เรื่องอะไร?” ฮูหยินผู้เฒ่าสิงไม่เข้าใจ

“สาเหตุที่แท้จริงที่ทำให้ลูกชายท่านไม่ได้แต่งกับนางอย่างไรเล่า” ลู่ฉาวอวี่เอ่ยอย่างสงบ “ตอนนั้นสิงไท่ฟู่และฮูหยินอิงเป็นเหมยเขียวม้าไม้ไผ่ มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน สิงไท่ฟู่เป็นคนยึดมั่นในคุณธรรม กล่าวกันตามหลักแล้ว เขาย่อมไม่อาจละทิ้งคนที่ตนพึงใจได้ เหตุผลที่เขาแต่งงานกับผู้อื่นเป็นเพราะบิดาของฮูหยินอิงกล่าวอย่างชัดเจนว่าไม่อาจยกฮูหยินอิงให้แต่งงานกับสิงไท่ฟู่ได้ มิหนำซ้ำยังกล่าวว่าฮูหยินมีคู่แต่งงานที่ดีกว่า ไม่อาจให้สิงไท่ฟู่ถ่วงอนาคตนาง”

“เป็นไปไม่ได้!” อิงหรูเฉินเอ่ย “นี่เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน”

“แน่นอนว่าคำพูดเพียงไม่กี่คำนี้ย่อมไม่อาจทำให้สิงไท่ฟู่ตัดใจต่อคนรักได้ เขาจึงต้องไปหาฮูหยินอิงอย่างแน่นอน”

“ไม่ เขาไม่ได้มาหาข้า เรื่องที่ท่านเอ่ยเหล่านี้ล้วนไม่มีอยู่จริง!”

“เขาไม่เคยไปหาฮูหยินอิงจริงหรือ? ไม่เช่นนั้น ให้บ่าวรับใช้ของท่านในตอนนั้นเล่าความจริงให้ฟังเป็นอย่างไร”

ทหารนำสตรีวัยกลางคนผู้หนึ่งเข้ามา

“หลิงจวี๋”

“คุณหนู” สตรีวัยกลางคนผู้นั้นร้องไห้ออกมา “คุณหนู ตอนนั้นนายน้อยญาติผู้พี่มาหาท่าน แต่ท่านกำลังเดินเล่นอยู่ในสวนกับคุณชายเฉียน คุณชายเฉียนลูบไล้ใบหน้าของท่าน นายน้อยญาติผู้พี่ถึงได้จากไปด้วยความโกรธ”

อิงหรูเฉินถูกความจริงตีแสกหน้าอย่างจัง นางถึงกับผงะถอยหลังล้มลง

บ่าวรับใช้ข้างกายนางพยุงนางเอาไว้

“วันนั้น ท่านพ่อข้าบอกว่าคุณชายเฉียนเป็นสหายกับพี่ชายข้า พี่ชายข้าไม่อยู่จึงขอให้ข้าพาคุณชายเฉียนไปเดินเล่นในสวน เขาบอกว่าใบหน้าข้าเปื้อนฝุ่นจึงเช็ดให้ เหตุใดญาติผู้พี่ถึงได้จากไปเล่า? เหตุใดเขาไม่ถามข้า?”

“เฮ้อ!” ฮูหยินผู้เฒ่าสิงถอนหายใจเบา ๆ “ตามหลักแล้วเรื่องเก่า ๆ เหล่านี้ข้าไม่ควรเอ่ยถึง แต่ตอนนั้นสกุลสิงของพวกเราเป็นเพียงครอบครัวธรรมดา ๆ ไม่ได้มีตำแหน่งขุนนางอะไร อีกทั้งยังไม่ได้มีเงิน ทว่าสกุลเฉียนนั้นไม่เหมือนกัน สกุลเฉียนเป็นสกุลคหบดีท้องถิ่น บิดามารดาเจ้าดูแคลนครอบครัวข้า รังเกียจลูกชายผู้นั้นของข้า งานแต่งครั้งนี้ไม่ใช่งานแต่งที่ดีจริง ๆ ข้าจึงไม่ได้ฝืนดันทุรัง หรูเฉิน พ่อแม่ของเจ้ากล่าวว่าญาติผู้พี่ของเจ้าไม่มีดีอะไรสักอย่างต่อหน้าคนมากมายเพียงใดเจ้ารู้หรือไม่?”

“ท่านแม่ เช่นนั้นท่านยังใจกว้างเสียจริง นึกไม่ถึงว่าจะยินดีรับนางเข้ามา” ฮูหยินรองพึมพำ “หากเป็นข้านะ ในเมื่อก่อนหน้านี้ดูถูกดูแคลนครอบครัวเรา เช่นนั้นก็อย่าได้เข้าประตูบ้านพวกเราเลย!”

“ไม่จริง นี่ไม่ใช่ความจริง!” อิงหรูเฉินเอ่ย “เช่นนั้นเหตุใดญาติผู้พี่ไม่บอกข้า? ข้าต่อว่าเขามาหลายปีเพียงนี้ แต่เขากลับไม่เอ่ยอะไรด้วยซ้ำ”

“นั่นเป็นเพราะพี่ใหญ่ปล่อยวางเรื่องในตอนนั้นไปแล้วน่ะสิ” นายท่านรองเอ่ย “เขาและพี่สะใภ้เป็นสามีภรรยาที่รักใคร่ลึกซึ้ง แน่นอนว่าย่อมไม่อยากเอ่ยถึงเรื่องไม่ดีในอดีตเหล่านั้น”

“หากสามีภรรยารักใคร่ลึกซึ้งกัน เช่นนั้นเหตุใดเขายังเก็บของที่ข้าให้ไว้เล่า? อีกทั้งวันแรกที่ข้าเพิ่งมาถึงจวนสิง พวกก็ทะเลาะกัน เห็นได้ชัดว่าในใจญาติผู้พี่ ข้ายังสำคัญเป็นอย่างยิ่ง!”

“เหตุผลที่เขายังเก็บของเหล่านั้นเอาไว้ เพราะเขาโยนพวกมันทั้งหมดไว้ในห้องเก็บของ เขาไม่ได้ถามถึงมันมานานหลายปี ลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่ามีอะไรอยู่ในห้องเก็บของบ้าง หากไม่ใช่เพราะเจ้าเข้าไปหาแล้วรื้อของพวกนั้นออกมา พี่ใหญ่ข้าคงจำไม่ได้แล้ว ส่วนที่พี่ใหญ่ทะเลาะกับพี่สะใภ้ ก็ไม่ใช่เพราะเจ้าไปนำของเหล่านั้นออกมาจนพี่สะใภ้ข้าหึงหวงหรือ? พี่ใหญ่ข้าง้อนางอยู่นานสองนาน นางถึงได้ยอมให้อภัยเขา เจ้าคิดว่าเขายังมีความรู้สึกต่อเจ้าอย่างนั้นรึ? เช่นนั้น ระยะนี้เขาเคยไปหาเจ้าตามลำพังหรือไม่? ตอนที่เจ้าไปหาเขา ไม่ใช่ว่าเขาไม่ยอมพบเจ้า และไล่ให้เจ้าไปหาท่านแม่แทนหรือ?”