สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 738

บทที่ 738 ได้รับความไม่เป็นธรรม ร้องไห้ราวกับกระต่าย

บทที่ 738 ได้รับความไม่เป็นธรรม ร้องไห้ราวกับกระต่าย

ซ่างกวนจิ่นซิ่วสวมใส่เสื้อผ้าเรียบง่ายและเกล้าผมธรรมดา ยืนอ้อนวอนขอแสดงความรับผิดชอบอยู่หน้าพระตำหนักหย่างซิน

โดยมีหลีเซียงและนางกำนัลคนอื่น ๆ ยืนอยู่ด้านหลังซ่างกวนจิ่นซิ่ว

หลีเซียงเองก็อับจนปัญญาแล้ว ฮองเฮาที่ยามปกติช่างพูด ยามที่นางดื้อดึงก็ยากที่จะโน้มน้าวเช่นกัน เดิมทีก็ไม่ฟังคำนางแม้เพียงคำเดียวอยู่แล้ว

นางเพียรกล่าวซ้ำ ๆ ว่าฝ่าบาทไม่ได้ตำหนิฮองเฮา ฝ่าบาทรู้ว่าพระนางบริสุทธิ์ อย่าได้กดดันมากเกินไปนัก เพียงแต่ซ่างกวนจิ่นซิ่วปฏิเสธที่จะฟัง บัดนี้นางเอาแต่ร่ำร้องขอชดใช้ความผิดด้วยการเข้าตำหนักเย็น

ลู่อี้เดินออกมาจากข้างในและเห็นซ่างกวนจิ่นซิ่วยืนอยู่ตรงนั้น

เขาหันกลับไปมองในพระตำหนักและตะโกนไปทางฟ่านหยวนซี “พระนางฮองเฮา วันนี้หิมะตกแล้ว เหตุใดพระนางยังยืนอยู่ตรงนี้เล่า?”

ฟ่านหยวนซีที่กำลังนวดขมับตนเอง ได้ยินคำพูดของลู่อี้จึงหันไปมองทางประตูจึงเห็นซ่างกวนจิ่นซิ่วที่ยืนอยู่ตรงนั้น โดยมีเกล็ดหิมะร่วงหล่นลงบนศีรษะประหนึ่งกระต่ายน้อยน่าสงสารเข้าพอดี

“เข้ามา” ฟ่านหยวนซีกล่าว

ซ่างกวนจิ่นซิ่วยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับเขยื้อน เอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา “หม่อมฉันขอให้ฝ่าบาทส่งหม่อมฉันไปอยู่ตำหนักเย็นเพื่อระงับโทสะผู้คน”

ลู่อี้ยกกำปั้นขึ้นจรดริมฝีปากแล้วกระแอมเบา ๆ “กระหม่อมทูลลา”

ฟ่านหยวนซีสาวเท้าออกไปหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าซ่างกวนจิ่นซิ่ว

ซ่างกวนจิ่นซิ่วเดิมทีก็ตัวเล็กอยู่แล้ว ตอนนี้เมื่อนางก้มหน้าก้มตา ยิ่งดูตัวเล็กลงไปกว่าเดิมอีก อีกฝ่ายราวกับเด็กที่เพิ่งกระทำความผิดมาอย่างไรอย่างนั้น

ฟ่านหยวนซีเชยคางนางขึ้นแล้วมองเข้าไปในดวงตาที่กำลังสั่นไหว “เจ้าอยากไปอยู่ตำหนักเย็นจริงหรือ?”

“เพคะ” ซ่างกวนจิ่นซิ่วมองฮ่องเต้ผู้โหดเหี้ยมอย่างดื้อรั้น

ฟ่านหยวนซีสบกับดวงตาคู่นั้น พลันรู้สึกว่าภายในใจมีบางอย่างกำลังเคลื่อนไหว

เขาย่อตัวลงและอุ้มซ่างกวนจิ่นซิ่วขึ้น

ฮองเฮาน้อยตกตะลึง มองฟ่านหยวนซีที่กำลังอุ้มนางในท่าเจ้าสาว นี่เป็นครั้งแรกที่นางใกล้ชิดกับบุรุษถึงเพียงนี้ หญิงสาวตื่นตระหนก เอ่ยอย่างตะกุกตะกักด้วยใบหน้าร้อนผ่าว “ฝ่า… ฝ่าบาท ทำอะไรเพคะ?”

“ส่งเจ้าไปตำหนักเย็น” ฟ่านหยวนซีเอ่ยเสียงเรียบ

“ข้า… ข้าไปเองได้เพคะ”

“ข้าอยากไปส่งฮองเฮาด้วยตนเองมิได้หรือ?”

“ทางนี้ไม่ใช่ทางไปตำหนักเย็นนะเพคะ” ซ่างกวนจิ่นซิ่วเพิ่งรู้ตัวว่านางหลงกลเขาแล้ว

“ทั่วทั้งวังหลังของข้ามีเจ้าเป็นสตรีเพียงผู้เดียว ตำหนักเย็นก่อนหน้านี้จะมีประโยชน์อะไร? ในเมื่อไม่มีประโยชน์ ที่ใดล้วนเป็นตำหนักเย็นได้ทั้งสิ้น เช่นนั้นนับแต่นี้ไปตำหนักจิ่นซิ่วก็คือตำหนักเย็นแล้ว”

ข้ารับใช้ในวังเห็นฮ่องเต้อุ้มฮองเฮาเดินผ่านไป แต่ละคนล้วนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา ทั้งหมดล้วนคุกเข่าลงพร้อมก้มหน้าต่ำ

“จะทำอย่างไรดีพี่หญิงหลีเซียง หรือพระนางฮองเฮาจะไม่เป็นที่โปรดปรานแล้วจริง ๆ รึ? ตำหนักจิ่นซิ่วจะกลายเป็นตำหนักเย็นแล้วหรือนี่?” ข้ารับใช้ที่ติดตามอยู่ด้านหลังเอ่ยอย่างกระวนกระวาย

หลีเซียงมองไปข้างหน้า คอยตามไปไม่ไกลไม่ใกล้ นางลดเสียงลงแล้วเอ่ยว่า “แต่ฝ่าบาทดูไม่เหมือนทรงพิโรธเลยสักนิด”

หลังจากกลับมายังตำหนักจิ่นซิ่ว ซ่างกวนจิ่นซิ่วคิดว่าตนเองคงถูกกักบริเวณแล้ว แต่ปรากฏว่าตนคิดผิด

“ท่าน… ท่านทำอะไร?” ซ่างกวนจิ่นซิ่วคว้าม่านโปร่งที่เตียงเอาไว้

ฟ่านหยวนซีกระซิบข้างหูฮองเฮาน้อย “จะทำบางอย่างให้เจ้ายุ่งสักหน่อย ฮองเฮาจะได้ไม่คิดฟุ้งซ่านและหาเรื่องให้ข้าต้องอับอาย”

หลีเซียงที่รีบร้อนตามมาเห็นดังนี้จึงรีบสั่งให้ข้ารับใช้คนอื่น ๆ ออกไปก่อนและปิดประตูพระตำหนักทันที

เสียงผะแผ่วที่ดังออกมาจากในห้องทำเอาเหล่าข้ารับใช้ประจำตำหนักหน้าแดงเรื่อขึ้นมา

“พี่หญิงหลีเซียง ในความโชคร้าย พระนางฮองเฮาของพวกเราก็ยังมีความโชคดีอยู่กระมัง?”

“ตอนนี้ยังไม่รู้แน่ชัด” หลีเซียงกังวลใจ “อย่างไรเสียเรื่องครั้งนี้ก็ค่อนข้างยุ่งยากทีเดียว”

ทว่ายังมีหนึ่งสิ่งที่น่ายินดี คือฮ่องเต้ที่แต่ไหนแต่ไรไม่เคยแตะต้องสตรี นึกไม่ถึงว่าจะแตะต้องพระนางฮองเฮาแล้ว หากฮองเฮาเกิดท้องขึ้นมาและภายหน้ามีองค์ชายข้างกาย ต่อไปจะกล่าวอะไรย่อมมีความมั่นใจและมีน้ำหนัก

เสียงในพระตำหนักคงอยู่ถึงสองชั่วยาม

ข้ารับใช้ที่อยู่ด้านนอกเปลี่ยนจากใบหน้าแดงเรื่อในตอนแรกมาเป็นความเฉยชา อย่างไรเสียวันนี้ข้างนอกก็อากาศหนาวยิ่ง หิมะดูจะตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ ไม่นานพวกเขาคงถูกแช่แข็งเป็นมนุษย์หิมะแน่ ๆ

ทว่าคนทั้งหมดไม่อาจจากไปได้