สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 745

บทที่ 745 เข้าไปศาลาว่าการ

บทที่ 745 เข้าไปศาลาว่าการ

มู่ซืออวี่ยืนรออยู่ที่ประตูศาลาว่าการ ไม่นานนัก ชายวัยกลางคนท่าทางเคร่งขรึมผู้หนึ่งก็เดินออกมา ประกบมือคำนับนางด้วยท่าทีที่ไม่ได้ดูเย่อหยิ่งและไม่ได้ถ่อมตนจนเกินไป

“ฮูหยินอัครมหาเสนาบดีเดินทางมาไกล ข้าน้อยกลับไม่ได้ออกมารอต้อนรับหน้าประตู”

“นายอำเภอกู่ ข้าเพียงแค่มาสอบถามเรื่องคดีผู้อาวุโสของข้า ไม่ได้มีความหมายอื่นใด นายอำเภอกู่โปรดอำนวยความสะดวก” มู่ซืออวี่เอ่ยอย่างสุขุม

“ฮูหยิน เชิญข้างใน”

“ขอบคุณ”

นายอำเภอกู่พามู่ซืออวี่เข้ามารับรองที่ศาลาว่าการ

ผู้คนที่ผ่านไปมาล้วนมองฉากตรงหน้า พากันคาดเดาต่าง ๆ นานาว่าสตรีนางนี้คือผู้ใด

“เหตุใดข้ารู้สึกว่าคนผู้นั้นคุ้นตานักเล่า?”

“ดูจากบารมีของนางและผู้คุ้มกันที่มีจิตสังหารตามอยู่ด้านหลังแล้ว นางจะต้องเป็นฮูหยินผู้สูงศักดิ์เป็นแน่ เจ้าจะเคยพบนางได้อย่างไร?”

“ข้ารู้สึกคุ้นหน้าเล็กน้อยจริง ๆ เพียงแต่นึกไม่ออก”

“ขี้โม้นะเจ้า! เพ้อเจอจนแทบลอยขึ้นฟ้าแล้ว”

ชายชราผู้หนึ่งแบกสัมภาระเดินผ่านมา เขามองใบหน้าด้านข้างของสตรีผู้นั้น จู่ ๆ ก็หยุดฝีเท้าลงอย่างกะทันหัน

“ยืนโง่ทำอะไรอยู่ตรงนี้?” หนิวเหมยสังเกตเห็นว่ามู่ต้าซานไม่ยอมขยับจึงเร่งเขาอย่างหมดความอดทน “เร็ว ๆ เข้า!”

ในตอนนี้แม้ว่ามู่ต้าซานจะยืนอยู่ตรงหน้ามู่ซืออวี่ก็เกรงว่าจะจำไม่ได้แล้ว

ส่วนหนิวเหมย สตรีผู้นั้นที่แต่งกับเขา ดูราวกับอายุห้าสิบหกสิบปี เมื่อเทียบกับถงซื่อแล้วนับว่าความเยาว์ห่างกันโข

“สามี เมียเก่าของท่านทำความผิดมหันต์ นางถูกจับไปขังคุกแล้ว ภายหน้าคงไม่อาจใช้ชีวิตอย่างสุขสบายไร้กังวลประหนึ่งสตรีสูงศักดิ์อีก รู้สึกโล่งใจมากใช่หรือไม่?” หนิวเหมยอย่างมีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่น “คราก่อนข้าไปหาหมอที่โรงหมอของพวกเขา ทุกคนล้วนเป็นคนรู้จักมักคุ้นกัน ข้าขอให้พวกเขาจ่ายยาให้ข้าโดยไม่คิดเงิน นึกไม่ถึงว่าพวกเขาจะไม่ยินยอม คนตระหนี่เช่นนี้ย่อมถูกฟ้าลงโทษ ผ่านมาไม่นาน สุดท้ายก็ได้รับผลกรรมแล้วจริง ๆ”

“เจ้าไปรักษาอาการเจ็บไข้จะไม่ต้องจ่ายค่ายาได้อย่างไร?” มู่ต้าซานขัดนางอย่างหมดความอดทน “บ้านเราก็ไม่ใช่ไม่มีเงิน เหตุใดต้องทำเรื่องขายขี้หน้าเช่นนี้?”

“ท่านว่าข้า!” หนิวเหมยจ้องมู่ต้าซานเขม็ง “ท่านเองก็ไม่ก้มดูตัวเองบ้างเล่า ดีไม่ได้แม้เพียงครึ่งของท่านหมอจูด้วยซ้ำ หรือท่านยังคิดถึงเมียเก่าผู้นั้นอยู่? ข้าจะบอกให้ว่าผู้ใดล้วนรังเกียจข้าได้ แต่ท่านเป็นคนสุดท้ายที่ควรทำเช่นนั้น ตอนที่ข้าแต่งให้ท่าน ข้ายังไม่เคยแต่งงานด้วยซ้ำ แต่ท่านกลับแต่งครั้งที่สองแล้ว ยังจะคิดรังเกียจข้าอีกหรือ? อีกอย่าง เห็นได้ชัดว่าหากประหยัดเงินได้ เหตุใดต้องนำเงินออกมา? พวกเราคุยกันดีแล้ว ขอเพียงแค่เก็บเงินได้ห้าร้อยตำลึงเงิน พวกเราจะรับลูกชายของพี่หญิงใหญ่ข้ามาเลี้ยง เขาจะได้คอยดูแลเรายามแก่เฒ่า ตอนนี้เก็บเงินได้แล้วสี่ร้อยกับอีกห้าสิบตำลึงเงิน ขาดเพียงห้าสิบตำลึงเงินก็จะรับเด็กคนนั้นมาเลี้ยงดูได้แล้วแท้ ๆ”

“ลูกชายของพี่หญิงใหญ่เจ้าผู้นั้นอายุสิบขวบแล้ว” มู่ต้าซานขมวดคิ้ว “ถึงแม้จะนำเขามาเลี้ยง ก็ไม่มีทางไม่รู้จักพ่อแม่ที่แท้จริงของตนเอง จะเห็นพวกเราสองคนเป็นตัวปลอมเสียมากกว่า”

“นั่นก็ดีกว่าตายโดยไม่มีลูกชาย!” หนิวเหมยเอ่ย “แน่นอนว่าท่านไม่อยากเลี้ยง เพราะยังคงคิดถึงลูกชายที่ได้เป็นขุนนางใหญ่โตผู้นั้นกระมัง! แต่แม้ท่านคิดถึงเขา ผู้อื่นเขาคงไม่คิดถึงท่าน ข้าได้ยินว่าทุกปีครอบครัวจูได้รับของขวัญปีใหม่ที่พวกเขาพี่สาวน้องชายส่งมาจากเมืองหลวง หากพวกเขาคิดถึงท่านจริง เหตุใดไม่ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบท่านบ้างเล่า? ไม่ต้องเอ่ยถึงของขวัญปีใหม่ เพราะแม้กระทั่งผ้าผืนเล็ก ๆ สักผืนก็ยังไม่เคยส่งมา!”

ณ ศาลาว่าการ ข่าวที่มู่ซืออวี่ได้รับมาจากนายอำเภอกู่ไม่ได้แตกต่างอะไรกับที่ถงซื่อกล่าว

“ข้าอยากพบท่านอาจู”

“ข้าน้อยจะส่งคนไปนำทางฮูหยิน เพียงแต่ฮูหยิน หากท่านถามเรื่องนี้กระจ่างแล้ว โปรดอย่าได้มาก้าวก่ายคดีนี้อีก” นายอำเภอกู่เอ่ยอย่างเที่ยงตรง ไม่ไว้หน้าผู้ใดทั้งสิ้น