สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 766

บทที่ 766 เลือดที่ไหลรินจากศีรษะมนุษย์

บทที่ 766 เลือดที่ไหลรินจากศีรษะมนุษย์

ณ ประตูเมือง ศีรษะแถวหนึ่งแขวนเรียงกันอยู่ที่นั่น เลือดหยดจากศีรษะเหล่านั้นทีละหยดจนพื้นดินเบื้องล่างกลายเป็นแอ่งเลือดเล็ก ๆ

หลี่กู่หยวนยืนอยู่บนกำแพงเมือง มองผู้อพยพที่อยู่ตรงหน้าแล้วกล่าวว่า “เมืองฮู่เป่ยได้ประกาศปิดเมืองแล้ว เจ้าจะเข้ามาก็เข้ามาได้ หากแต่ศีรษะเหล่านั้นคือชะตากรรมของพวกเจ้า”

ผู้อพยพคุกเข่าลงกับพื้น อ้อนวอนร้องขอความเมตตา “ใต้เท้า ได้โปรดให้พวกเราเข้าไปด้วยเถิด! พวกเราสิ้นหวังแล้วจริง ๆ ไม่มีวิธีอื่นแล้ว”

“ผู้ใดให้พวกเจ้ามาที่นี่?”

“บ้านพวกเราอยู่ไม่ได้แล้ว จู่ ๆ ก็มีโจรกลุ่มหนึ่งบุกเข้ามาในหมู่บ้านของพวกเราแล้วเริ่มลงมือฆ่าคน พวกเราหนีเตลิดเปิดเปิงมาจนถึงเมืองฮู่เป่ย ผู้คนล้วนกล่าวว่าเมืองฮู่เป่ยเป็นแดนสวรรค์บนดิน พวกเราไม่ขอความมั่งคั่งหรืออำนาจ ขอเพียงแค่ทางรอดสายหนึ่งเท่านั้น”

ผู้บัญชาการที่อยู่ข้าง ๆ เริ่มทนไม่ไหว

ก่อนที่เขาจะได้เปิดปาก หลี่กู่หยวนก็เปิดปากเอ่ยก่อน “หากท่านเห็นใจพวกเขานัก ข้าจะโยนท่านลงไปอยู่เป็นเพื่อนพวกเขา”

ผู้บัญชาการทหารรักษาการ “…”

ผู้ใดเป็นแม่ทัพที่รับผิดชอบที่นี่กันแน่?

ช่างเถิด อีกฝ่ายเป็นศิษย์รักของฮูหยินลู่ อีกทั้งยังเป็นผู้ที่ได้รับความเคารพเป็นอย่างสูง เขาไม่อาจล่วงเกินได้

ประตูเมืองฮู่เป่ยปิดลงนับแต่ครึ่งเดือนก่อนแล้ว

จากข่าวที่อาจารย์ได้รับ กองทัพห้าหมื่นนายใกล้เข้ามาถึงที่นี่เต็มที คาดการณ์จากเวลา คงมาถึงในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้แล้ว

ผู้อพยพเหล่านี้มาถึงในเวลาไล่เลี่ยกัน อีกทั้งยังปรากฏตัวขึ้นในยามเช่นนี้ ย่อมน่าสงสัยอย่างยากที่จะหลีกเลี่ยง

ไม่ว่าจะเป็นเป็นผู้อพยพที่แท้จริงหรือไม่ เพื่อราษฎรทั้งเมืองฮู่เป่ย หลี่กู่หยวนย่อมไม่อาจปล่อยให้พวกเขาเข้ามาได้

“นายท่านหลี่ พวกเราพบรอยเท้ามากมายบริเวณเขาเฟิ่งอู๋ขอรับ” คนผู้หนึ่งเข้ามารายงานหลี่กู่หยวน

“ตีนเขาจัดเตรียมคนไว้กี่มากน้อย?”

“ห้าพันคนขอรับ”

“พบคนต้องสงสัยลงมาจากภูเขาบ้างหรือไม่?”

“ไม่ขอรับ”

“เช่นนั้น หมายความว่าพวกเขายังคงอยู่บนภูเขา” หลี่กู่หยวนลูบคางตนเอง “เจ้าจัดคนจำนวนหนึ่ง ไม่ต้องมากเกินไป เพียงแค่ร้อยกว่าคนก็พอ ให้ปลอมเป็นชาวบ้านแถวนั้นขึ้นเขาไปตรวจสอบความจริงที”

ผู้อพยพนอกเมืองยังคงร้องไห้อ้อนวอน เพียงแต่หลี่กู่หยวนสั่งไม่ให้เปิดประตูเมืองเป็นอันขาด จากนั้นจึงตามคนอื่น ๆ ไปยังเขาเฟิ่งอู๋

“เดิมทีเขาเป็นเพียงแค่คนตัวเล็ก ๆ ผู้หนึ่ง บัดนี้เมื่อปีนป่ายขึ้นไปหาฮูหยินลู่ก็เริ่มยึดอำนาจใต้เท้าของเราแล้ว เขานับเป็นสิ่งของอันใดกัน?” ทหารคนหนึ่งถอนหายใจออกมา

“พอเถอะ ไม่ต้องพูดแล้ว พวกเรามาทำสิ่งที่ฮูหยินลู่สั่งให้เสร็จเถอะ” ผู้บัญชาการทหารรักษาการขมวดคิ้ว

“ใต้เท้า ผู้อพยพเหล่านั้นน่าสงสารมากนะขอรับ…”

“พวกเราเพียงแค่ต้องทำตามคำสั่ง”

ทหารหลายนายมองหน้ากันไปมา จากนั้นจึงส่งสัญญาณให้อีกฝ่าย หนึ่งในบรรดาทหาร มีผู้หนึ่งลอบหนีไปอย่างเงียบ ๆ

ไม่นานหลังจากเปลี่ยนเวรยาม ผู้บัญชาการทหารรักษาการก็พบว่ามีทหารหายไปหลายนายจึงถามว่าเกิดอะไรขึ้น ทหารคนหนึ่งเลยเอ่ยขึ้นว่า “ฮูหยินลู่เตรียมการอย่างอื่นไว้ขอรับ นางจึงขอให้พวกเขาไปทำบางสิ่ง”

จู่ ๆ เหงื่อกาฬของผู้บัญชาการทหารรักษาการก็แตกพลั่กลงมาทันที

ดูเหมือนว่าสายของฮูหยินลู่จะมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง หรือความไม่พอใจที่พวกเขามีต่อหลี่กู่หยวนจะไปถึงหูนาง ผู้ใต้บังคับบัญชาที่ว่าร้ายลับหลังจึงถูกพาตัวออกไป

ผู้บัญชาการทหารรักษาการไม่กล้าคับข้องใจอีกต่อไป

ทั่วทั้งเมืองฮู่เป่ยล้วนเป็นฮูหยินลู่ที่เลี้ยงดูปูเสื่อ ความเป็นความตายของทั้งเมืองฮู่เป่ยเองก็อยู่ในมือของนางเช่นกัน หากกล้าที่จะต่อต้านนางในเวลาเช่นนี้ อาจจะถูกผลักออกไปเป็นไก่ที่เชือดให้ลิงดูก็เป็นได้